อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 281

เหมี่ยวที่แล้ว โม่เยว่ยังทำหน้าขึงขังอยู่

เหมี่ยวถัดมา กลับมีดวงหน้าเป็นห่วงเป็นกังวลเพราะคำว่า ‘ปวดหัว’ ของนาง

หยุนหว่านหนิงได้เห็นอีกครั้ง ความโหดเหี้ยมและความไร้หัวใจที่เขาทำกับนางเมื่อสี่ปีที่แล้ว...ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ไร้หัวใจและโหดเหี้ยมมาแต่กำเนิด

ความโหดเหี้ยมไร้หัวใจของเขา เป็นเพราะเกิดอยู่ในราชวงศ์ เติบใหญ่แบบถูกบีบบังคับ

เพราะเจ้าของร่างหยุนหว่านหนิงรนหาที่เอง สุดท้ายจึงกลายเป็นความแค้นในใจเขา

ที่แท้ผู้ชายคนนี้ก็มีด้านที่อ่อนโยนเอาใจใส่เช่นนี้เหมือนกัน

เมื่อเผชิญหน้ากับความสงสารและกังวลของเขา หยุนหว่านหนิงก็มีอารมณ์ซับซ้อนหลายหลากชั่วขณะ

“ข้าไม่เป็นไร ล้อเจ้าเล่นน่ะ”

นางผ่อนคลายสีหน้าเล็กน้อย ยิ้มตอบ “นี่มันยามใดแล้ว วันนี้เจ้าไม่เข้าวังไปประชุมเช้าหรือ”

“เสด็จพ่อทรงทราบว่าเจ้าป่วย ก็เลยอนุญาตให้ข้าอยู่บ้านเป็นเพื่อนเจ้าสองสามวันโดยเฉพาะ”

เมื่อเห็นนางไม่เป็นไร โม่เยว่จึงโล่งอก ทว่าสีหน้ายังบูดบึ้งนิดหน่อยเหมือนเดิม “หยุนหว่านหนิง ถ้าคราวหน้าเจ้ารนหาที่ตายอีก ข้าจะไม่สนใจเจ้าแล้วนะ

หยวนเป่าเบะปากเล็ก “เป็ดถึงตายก็ยังปากแข็ง!”

“หยุนเสี่ยวหยวน เจ้าเชื่อหรือไม่ วันนี้ข้าจะอัดเจ้า”

โม่เยว่มองเขาด้วยความโมโห

“เหมือนกับที่คิดเลย นี่แหละคือผู้ชาย! มีภรรยาแล้วก็ลืมลูก ข้าคือเด็กที่พวกท่านเก็บมาจากถังขยะกระมัง”

หยวนเป่าส่ายหน้าด้วยท่าทางจริงจัง

ทำเหมือนกับตาเฒ่าตัวน้อย ส่ายหัวพลางถอนหายใจ เอามือไพล่หลังเดินออกนอกประตู “ได้ ข้ารู้แล้วว่าข้าเป็นกขคอยู่ไปก็ขวางหูขวางตาพวกท่าน ลาก่อน!”

“อุ๊บ”

หยุนหว่านหนิงอดไม่ได้ หัวเราะออกมา

ดูท่าจะได้ผลกระทบมาจากโม่จงหรานเสด็จปู่ท่านนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว

อยู่ตำหนักสิงกงแค่ไม่กี่วัน หยวนเป่าก็เลียนแบบท่าเดินเอามือไพล่หลังได้สมบูรณ์แบบแล้ว

แม้แต่ส่วนสำคัญในการส่ายหน้าพลางถอนหายใจก็เลียนแบบมาหมด

หยวนเป่าในเวลานี้ ประหนึ่งโม่จงหรานฉบับย่อส่วน...

สมกับที่เป็นปู่กับหลาน!

“เจ้าเด็กนี่ ช้าเร็วข้าต้องอัดเขายกหนึ่งแน่! จะสี่ขวบแล้ว ซ้อมได้แล้วกระมัง”

โม่เยว่กัดฟัน

บุตรชายคนนี้ เป็นดาวพิฆาตในชีวิตเขาโดยแท้!

แต่หากเขาพูดหนักหน่อย ตัวเองก็จะยิ่งสงสารเขา ไหนเลยจะลงมือซ้อมเขาได้

แม้จะเป็นยามนี้ หากหยวนเป่าบอกว่าต้องการขี่คอเขาเก็บดาว โม่เยว่ก็จะนั่งลง ให้เขาขี่คอวางอำนาจเบ่งบารมีอย่างไม่ลังเลทันที!

ช่างเถอะๆ!

ชีวิตนี้ของเขา เย็นชากับทุกคน

แต่กลับไม่สามารถเย็นชากับหยุนหว่านหนิงและหยวนเป่าได้

สองแม่ลูกนี่ คนหนึ่งคือเนื้อในอกของเขา คนหนึ่งคือสมบัติในมือของเขา

ไม่ว่าสองแม่ลูกนี่จะทำให้เขาโมโหอย่างไร เขาก็ได้แต่แบกรับแล้ว!

โม่เยว่ก้มหน้ามองหยุนหว่านหนิงที่มีรอยยิ้มเปื้อนเต็มดวงหน้า หัวใจอ่อนยวบ “หิวหรือไม่ ข้าจะสั่งห้องครัวทำโจ๊กเนื้อไก่ฉีกที่เจ้าชอบที่สุดให้เจ้ากิน”

“ดี”

หยุนหว่านหนิงลุกจากอ้อมอกของเขา แล้วนั่งพิงกับหมอน

หลังจากมองส่งโม่เยว่ออกไปแล้ว ดวงตานางก็กะพริบเล็กน้อย

ในหัวอดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ อาการของซ่งจื่ออวี๋

เป็นใครกันแน่ ที่สามารถทำให้เขาบาดเจ็บอย่างนี้ได้!

เสวียนซันเซียนเซิงอยู่ที่ไหน!

แล้วยังตอนที่นางกำลังจะหมดสติอีก เป็นใครที่เรียกนางว่า ‘หนิงหนิง’ อยู่ข้างใบหู

เสียงนี้คุ้นมาก ราวกับผ่ามิติ มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดอันไกลโพ้น...

ขณะเดียวกัน ณ ตำหนักหย่งโซ่ว

โม่จงหรานกับเต๋อเฟยยังทำสงครามวิวาทะยังไม่จบ

ซูปิ่งซ่านและหลี่หมัวมัวที่ปากประตูสบตากัน จากนั้นก็พากันเกาศีรษะร้อนใจ

“นี่จะทำอย่างไรดี”

สุดท้ายยังเป็นหลี่หมัวมัวที่อดไม่ได้ เอ่ยปากถามก่อน “ตั้งแต่เหนียงเหนียงเข้าวังมา ฝ่าบาทกับเหนียงเหนียงก็ไม่เคยโต้เถียงกันหนักขนาดนี้มาก่อนกระมัง”

“นั่นสิ!”

ซูปิ่งซ่านตบมือ “วันนี้จะทำอย่างไรดี”