อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 283

มีเรื่องขอร้อง?

หยุนหว่านหนิงประหลาดใจ “หืม? ลุงเฉินมีเรื่องอะไรหรือ พูดตามตรงได้เลย”

“บ่าวกระดากจะพูดเล็กน้อยขอรับ”

ลุงเฉินหัวเราะแหะๆ รับถ้วยน้ำชาที่หรูเยียนยื่นมา เขาถืออยู่ในมือ แต่กลับไม่ส่งไปที่ข้างปาก เอ่ยด้วยความลังเล “บ่าวอยากถามพระชายาเรื่องหนึ่งขอรับ!”

“หืม?”

อันที่จริงพอเห็นท่าทางอึกอักของลุงเฉิน หยุนหว่านหนิงก็เดาจุดประสงค์การมาของเขาออกแล้ว

นางสบตากับโม่เยว่ทีหนึ่ง ในสายตามีความหมายอยู่ลึกๆ

“ไม่ทราบน้องสามของพระชายา...ก็คือคุณหนูสามหยุนกำหนดบ้านสามีแล้วหรือยังขอรับ”

สุดท้ายลุงเฉินก็ยังถามด้วยความเหนียมอาย

เป็นเรื่องนี้จริงด้วย!

หยุนหว่านหนิงแอบดีใจ

ทว่าใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นลำบากใจเล็กน้อย “ลุงเฉิน พวกเราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ข้าจะบอกความจริงกับเจ้าแล้วกัน”

“น้องสามของข้าคนนี้ ไม่มีกฎไม่มีระเบียบแต่เล็ก! ตอนนี้ถึงจะปักปิ่น(*อายุ15ปี)แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้กำหนดบ้านสามี ใช่ว่าท่านพ่อในบ้านจะอาลัยอาวรณ์ไม่ยอมให้แต่งงาน รั้งตัวเอาไว้...”

ชะงักครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจเบาๆ

สีหน้าลำบากใจมากกว่าเดิม “ความจริงทั้งเหมืองหลวงนี่ หาผู้ชายที่เหมาะสมกับนางไม่ได้ต่างหาก!”

“อ้อ? นี่เพราะเหตุใดหรือขอรับ”

ลุงเฉินไม่เข้าใจ รีบถาม

“น้องสามของข้าน่ะ เดิมก็อายุไม่มาก นางบอกว่าถึงจะแต่งงาน ฐานะทางบ้านยากจนข้นแค้นหรือไม่ไม่สำคัญ ขอแค่อายุไม่ห่างกันมาก นอกนั้นก็ไม่มีปัญหา!”

หยุนหว่านหนิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ลุงเฉินเอ่ยราวกับมีความคิด “อย่างไรก็ต้องดูฐานะทางบ้าน! มิเช่นนั้นออกเรือนไปลำบากจะทำอย่างไร”

“คุณหนูสามหยุนคือคุณหนูจวนกั๋วกง จะจับคู่กับผู้ชายธรรมดาได้หรือ”

“ไม่ดี ไม่ดี”

เขาส่ายหน้าไม่หยุด

ดวงตาหยุนหว่านหนิงวาบผ่านรอยยิ้ม “ลุงเฉินเข้าใจผิดแล้ว! ที่น้องสามข้าต้องการ คือสามีที่จิตวิญญาณสอดคล้องกับนาง รักเดียวใจเดียวต่อนางต่างหาก!”

ครั้นลุงเฉินได้ยินดังนั้น ท่านอ๋องบ้านตนน่าจะพอมีหวัง!

เขาพลันเอ่ย “อะไรถึงจะเรียกว่าจิตวิญญาณสอดคล้องกันหรือ รักเดียวใจเดียวหายากยิ่ง แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

ลุงเฉินคิด สุขภาพท่านอ๋องบ้านตนไม่สู้ดี

แม้เขาคิด หลังจากท่านอ๋องแต่งชายาเอกแล้ว ก็รับชายารองอี๋เหนียงอะไร มีบุตรมากๆ...

แต่สุขภาพของท่านอ๋องบ้านตนจะไม่ไหวเอาน่ะสิ!

ดังนั้นความคิดนี้ละไว้ก่อน รับปากว่าจะรักเดียวใจเดียวกับคุณหนูสามหยุนได้

“ที่เรียกจิตวิญญาณสอดคล้องกันนั้น ก็คือนิสัยเกื้อหนุนกัน! สองคนจะไม่เอาแต่ทะเลาะกันทั้งวัน และจะไม่เงียบต่อกัน สรุปคือ เป็นหุ้นส่วนจิตวิญญาณของอีกฝ่าย!”

หยุนหว่านหนิงแกล้งเหลือบมองลุงเฉินแวบหนึ่งแบบไม่ได้ตั้งใจ

เห็นเขาขมวดคิ้ว คล้ายกำลังครุ่นคิดคำพูดของนาง

สำหรับตาแก่อย่างเขา คำพูดนี้เหมือนจะเข้าใจยากอยู่บ้าง

หยุนหว่านหนิงจึงอธิบาย “ข้าจะยกตัวอย่างนะ”

“เราไม่ต้องพูดไกลตัว เอาท่านอ๋องบ้านเจ้ากับน้องสามของข้ามาเป็นตัวอย่างแล้วกัน!”

ลุงเฉินรีบล้างใบหูรอฟัง “เชิญพระชายาหมิงกล่าวได้!”

“อ๋องโจวมีนิสัยเคร่งขรึมเกินไป น้องสามบ้านข้ายังเด็ก เวลาเจออ๋องโจวที่เป็นแบบนี้ ก็ต้องระมัดระวังตัวหวั่นเกรงอยู่แล้ว”

ที่จริงนางอยากบอกว่าโม่เหว่ยแรดเงียบ

แต่ก็กลัวว่าพูดตรงเกินไป จะทำให้ลุงเฉินตกใจ...

หยุนหว่านหนิงส่ายหน้าหัวเราะ “น้องสามไม่ชอบความเคร่งขรึมแบบนี้”

“เออ...”

ลุงเฉินคิดหนัก ถือถ้วยน้ำชาขมวดคิ้วมุ่น

จุดประสงค์ในการมาวันนี้ ถึงริมฝีปากแล้ว แต่อย่างไรก็พูดไม่ออก

ถ้อยคำของพระชายาหมิงนี้ ไม่ใช่ว่าอุดคำการพูดจุดประสงค์การมาของเขาโดยตรง ทำให้เขาไม่มีโอกาสพูดหรอกหรือ!

เพราะอารมณ์นั้นของท่านอ๋องบ้านตน ขี้โมโหอยู่บ้างจริงๆ

โม่เยว่กลั้นหัวเราะในใจ