อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 284

เสียงนี้คุ้นเคยน่าตาย!

แต่เปลือกตาทั้งสองของหยุนหว่านหนิงหนักหน่วง ราวกับต้านทานไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถมองเห็นคนที่เรียกนางอยู่ข้างหูชัดว่าคือผู้ใด

และแยกแยะไม่ออกว่าเสียงนี้มาจากความฝันหรือมาจากข้างตัวนางกันแน่

นางพยายามลืมตาขึ้น

กลับเห็นเพียงเงาสีขาวรางๆ สายหนึ่ง กำลังนั่งมองนางอยู่ข้างเตียง

สายตานั้น ราวกับทะลุมิติมา หนึ่งสายตาหนึ่งหมื่นปี

ขณะกึ่งกลับกึ่งตื่น นางรู้สึกว่ามีคนยัดยาใส่ปากนางเม็ดหนึ่ง

ไม่รู้ว่ายาเม็ดนี้จะมีพิษหรือไม่

หยุนหว่านหนิงอยากคายออกมามาก แต่อีกฝ่ายบีบกรามนางเบาๆ บังคับให้นางกลืนยาลงไป

“เจ้า เจ้าเป็นใครกันแน่...”

นางถามอย่างไม่มีเรี่ยวแรง

คนผู้นี้จี้จุดนาง ทันใดนั้นเบื้องหน้าก็มืดสนิท หลับไปโดยสมบูรณ์

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาหัวค่ำแล้ว

ในห้องจุดไฟแล้ว โม่เยว่นั่งเฝ้านางอยู่ที่ข้างเตียง

“หยวนเป่าล่ะ เสด็จพ่อเสด็จกลับวังแล้วหรือ”

หยุนหว่านหนิงเสียงแหบพร่า

“ยัง ทรงเสวยพระกระยาหารกับหยวนเป่าอยู่”

เมื่อเห็นว่านางตื่นแล้ว โม่เยว่จึงประคองนางลุกขึ้น ป้อนน้ำร้อนให้นางครึ่งถ้วย “หนิงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อกี้หมอหลวงหยางมา บอกว่าเจ้า...”

ยังไม่ทันกล่าวจบ โม่เยว่ก็ขมวดคิ้ว

เขาสูดจมูกเบาๆ ราวกับได้กลิ่นอะไร

“มีอะไรหรือ”

หยุนหว่านหนิงกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นแล้ว

“หนิงเอ๋อร์ หมอหลวงหยางไม่ได้ให้ยาเจ้า แล้ววันนี้เจ้าก็ไม่ดื่มยาด้วย แต่ทำไมในปากเจ้าถึงมีกลิ่นยาล่ะ”

หยุนหว่านหนิงอึ้ง

ทันใดนั้นก็นึกถึงในความฝัน มีคนเรียกนาง ‘หนิงหนิง’

คนผู้นั้นยังบังคับให้นางกินยาเม็ดหนึ่ง...

เขาเป็นใครกันแน่!

“อาจ อาจเป็นเพราะคนป่วยกระมัง! พอป่วย ในปากก็มักจะมีรสขม เจ้าก็เลยได้กลิ่น เหมือนว่าข้ากินยาอะไรอย่างนั้น”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว กลบเกลื่อนเรื่องนี้ไป

ก่อนที่จะแน่ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นใคร และก่อนจะแน่ชัดว่าเป็นยาอะไรกันแน่ จะบอกโม่เยว่ไม่ได้

แต่เมื่อกี้นางลองสำรวจร่างกายอย่างละเอียดดูแล้ว

อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยานั้น ร่างกายที่อ่อนแอในตอนแรก กลับกลายเป็นดีขึ้นมาแล้ว ตัวร้อนอบอุ่นด้วย

คล้ายว่ายากำลังออกฤทธิ์ ซ่อมแซมพลังจิตที่สึกหรอของนาง...

แปลก!

แปลกจริงๆ!

ครั้นเห็นนางลดสายตาเงียบ โม่เยว่ก็นึกว่านางยังไม่สบาย จึงถามด้วยเสียงนุ่มนวล “พรุ่งนี้ข้าจะให้หมอหลวงหยางเตรียมยาบำรุงให้เจ้าจำนวนหนึ่ง”

“ร่างกายเจ้าเสียหายในครั้งนี้ อ่อนแอเกินไปแล้ว! หมอหลวงหยางบอกว่าต้องใช้ยาให้พอดี บำรุงเลือด บำรุงปราณ”

เหตุเพราะหยุนหว่านหนิงนั่นแหละ เป็นผู้ที่มีวิชาแพทย์สูงส่ง

ดังนั้นหมอหลวงหยางจึงไม่กล้าให้ยานางไปเรื่อยๆ ได้แต่รอให้นางตื่นแล้ว รู้สึกว่าตัวเองต้องใช้ยาอะไร หมอหลวงจึงจะกล้าจ่ายยาให้นาง

“ไม่ต้อง”

หยุนหว่านหนิงทำหน้าแหย “ขมจะตาย”

ปกตินางมักเยาะเย้ยโม่เหว่ยที่กลัวการฉีดยาและกลัวการดื่มยาขม

แต่พอถึงคราวตัวเอง หยุนหว่านหนิงกลับต่อต้านยาจีนที่ทั้งขมทั้งเหม็นอย่างรุนแรง!

“หนิงเอ๋อร์ จะทำเป็นเด็กไม่ได้นะ”

โม่เยว่ปลุกปลอบนางด้วยความอ่อนโยนอดทนอย่างยากจะได้เห็น “ไม่ดื่มยาจะหายได้อย่างไร ยาดีขมปาก!”

“ถ้าเจ้ารู้สึกขมจริงๆ ข้าจะเตรียมผลไม้เชื่อมไว้ให้เจ้าสักหน่อย”

“ไม่เอา”

หยุนหว่านหนิงหันไปมองทางหน้าต่าง “มีผลไม้เชื่อมข้าก็ไม่เอา”

“เด็กดี”

โม่เยว่ตบบ่านางเบาๆ “ถ้าเจ้าไม่ดื่มยา ข้าจะป้อนเจ้าดื่ม”

แน่นอนว่าเป็นการป้อนแบบที่ไม่ใช้ช้อน

ผู้หญิงคนนี้ดื้อดึงยิ่งนัก...

เขาก็ได้แต่ ‘ใช้กำลัง’ แล้ว

“ไม่”