อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 297

จวนอ๋องฮั่น

คืนนี้โม่ฮั่นอี่ว์พักผ่อนอยู่ในห้องข้าง

ไม่ใช่ว่าตัวเขาเองอยากอยู่ห้องข้าง แต่เป็นเพราะตอนที่เขากลับมาถึง ประตูเรือนหลักมันปิดสนิท

เขาตะโกนจนเสียงแหบแห้งแล้ว โจวหยิงหยิงก็เอาแต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ด้วยความจนใจ เขาจึงต้องไปนอนที่ห้องข้างแทน

ในตอนเช้าตรู่ โจวหยิงหยิงฉวยโอกาสช่วงก่อนที่โม่ฮั่นอี่ว์จะตื่นขึ้นมา รีบเก็บข้าวของของแล้ววางแผนว่าจะกลับไปอยู่บ้านเดิมสักหลาย ๆ วัน..... รอให้โม่ฮั่นอี่ว์หายดีจากอาการบาดเจ็บก่อน นางค่อยกลับมา

ใครจะล่ะรู้ว่านางเพิ่งจะก้าวขาออกจากจวน ก็ถูกคนของซูเฟยเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้า

"ท่านแม่ซูเฟยเชิญข้าเข้าวังไปทำไมรึ?"

โจวหยิงหยิงขมวดคิ้วมุ่น

นับตั้งแต่ที่นางแต่งเข้าจวนอ๋องฮั่นมา ด้วยความที่แม่ผู้ให้กำเนิดของโม่ฮั่นอี่ว์จากไปเร็ว ในวันปกตินางก็มักจะไปนั่งเล่นที่ตำหนักคงหนิง บ้างก็ไปนั่งเล่นที่ตำหนักหย่งโซ่วของเต๋อเฟย

หาได้ยากมาก ที่จะติดต่อไปมาหาสู่กับซูเฟย

วันนี้ซูเฟยจะเชิญนางเข้าวังไปทำไมกัน?

สัญชาตญาณของนางบอกว่า: เมื่อไหร่ที่มีเรื่องผิดปกติ เมื่อนั้นต้องมีผี ต้องมีแผนการร้ายแน่นอน!

คนที่มาคือแม่นมข้างกายซูเฟย ล่ายหมัวมัว

“พระชายาฮั่นก็คงทราบดี ว่าเต๋อเฟยเหนียงเหนียงถูกฝ่าบาทสั่งกักบริเวณแล้ว! ตอนนี้ภาระการดูแลวังหลังทั้งหมด จึงตกมาอยู่ที่ซูเฟยเหนียงเหนียงของข้าแต่เพียงผู้เดียว”

ล่ายหมัวมัวยิ้มพลางพูดว่า "เหนียงเหนียงยุ่งมากจนทำไม่ไหว จึงอยากจะเชิญพระชายาฮั่นเข้าวังเพื่อไปหารือเรื่องสำคัญบางอย่าง"

เชิญนางเข้าวังเพื่อไปหารือเรื่องสำคัญ?

โจวหยิงหยิงคิดในใจทันที เหนือนางขึ้นไปมีหนานกงเยว่ ใต้นางลงไปมีฉินซื่อเสวียกับหยุนหว่านหนิง

ต่อให้อยากหารือเรื่องสำคัญในวัง จะอย่างไรก็ไม่มีทางตกมาถึงทีของนางแน่

ว่ากันตามจริงแล้วใคร ๆ ต่างก็รู้ดี ว่านางกับโม่ฮั่นอี่ว์สองสามีภรรยาเป็นพวกโง่ ๆ เซ่อ ๆ แถมยังเป็นพวกโง่ ๆ เซ่อ ๆ ที่ไร้ความสามารถที่สุดอีกด้วย.....

ซูเฟยตั้งใจส่งคนมาเชิญนางเข้าวังเป็นพิเศษ จุดประสงค์มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว

โจวหยิงหยิงปรายตามองล่ายหมัวมัวแวบหนึ่งโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ยิ้มแย้มพลางพูดว่า "ในเมื่อท่านแม่ซูเฟยมีคำเชิญ ข้าย่อมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ"

“เดิมทีวันนี้ข้าวางแผนว่าจะกลับไปอยู่บ้านเดิมสักระยะ”

“เอาอย่างนี้แล้วกัน แม่นมล่ายโปรดรออยู่ที่นี่สักครู่ก่อน”

นางมองดูเสื้อผ้าชุดเก่งของตัวเอง "เข้าวังไปพบท่านแม่ซูเฟยในสภาพนี้ ดูจะเป็นการไม่เคารพท่านแม่สักเท่าไหร่"

"รอข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ก่อน แล้วค่อยเข้าวังเถอะ"

ล่ายหมัวมัวจึงยืนรออยู่ด้านนอก

โจวหยิงหยิงเดินกลับเข้ามาในจวน ขมวดคิ้วนิ่วหน้า

ตังเอ๋อร์สาวใช้ส่วนตัวของนาง เข้ามากระซิบพูดเบา ๆ ว่า "พระชายา ซูเฟยต้องแอบซ่อนเจตนาไม่ดีแน่! หรือไม่ พวกเราแกล้งบอกไปว่าป่วย ไม่เข้าวังแล้วดีหรือไม่เจ้าคะ?"

นางกลัวว่าพระชายาของนาง จะรับมือซูเฟยไม่ได้

“เมื่อครู่นี้ล่ายหมัวมัวได้เห็นหน้าข้าแล้วนะ จะแกล้งบอกว่าป่วยได้อย่างไรล่ะ?”

โจวหยิงหยิงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า "เจ้ารีบไปที่จวนอ๋องหมิงเดี๋ยวนี้เลย"

"ต้องบอกเรื่องนี้ให้หนิงเอ๋อร์รู้! ข้ารู้สึกอยู่ตลอดเวลาเลยว่าซูเฟยต้องมีจุดประสงค์บางอย่าง .... "

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเดินออกมา ล่ายหมัวมัวยังคงยืนรออยู่ที่เดิม

โจวหยิงหยิงตามนางไปที่รถม้า แต่ตังเอ๋อร์สาวใช้ของนางกลับเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง

ล่ายหมัวมัวมีท่าทีระแวดระวังขึ้นมาทันที "พระชายาฮั่น นี่คือ?"

“อ๋อ คือว่าอย่างนี้! ข้าส่งคนไปที่จวนแม่ทัพตั้งแต่เช้าแล้ว ไปแจ้งให้พ่อแม่ของข้ารู้ว่าวันนี้ข้าจะกลับบ้านแม่ คิดว่าพ่อแม่ของข้าคงจะเตรียมการเอาไว้พร้อมแล้ว ถ้าข้าไม่กลับไป อย่างไรก็ต้องส่งคนไปบอกกล่าวพวกท่านสักหน่อยไม่ใช่หรือ?”

โจวหยิงหยิงยกยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ "ตังเอ๋อร์ อย่าลืมบอกพ่อกับแม่ว่า ให้รอกินมื้อเที่ยงพร้อมกับข้าด้วยล่ะ!"

ขณะที่พูด นางก็หันไปมองล่ายหมัวมัวแวบหนึ่ง "ล่ายหมัวมัว ท่านแม่ซูเฟยคงจะไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไรกระมัง? คงทันเวลาให้ข้ากลับไปกินมื้อเที่ยงที่จวนแม่ทัพได้สินะ?"

"นี่ก็..……"

ล่ายหมัวมัวรู้สึกลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ก็ยังพยักหน้า "คงจะไม่รบกวนเวลาของพระชายาฮั่นมากนักเจ้าค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว!"

โจวหยิงหยิงพอใจมาก "ตังเอ๋อร์ อย่าลืมบอกให้พ่อมารับข้าที่วังตอนยามอู่ด้วยล่ะ"

รถม้าที่นางนั่งเป็นรถม้าของตำหนักซูเฟย ดังนั้นตอนออกจากวังจึงไม่เหมาะที่จะให้คนในนั้นมาส่งนางออกไป

ตังเอ๋อร์ตอบรับ หันหลังแล้วเดินออกไปทันที

ทิศทางนี้ ก็เป็นทางที่ตรงไปจวนแม่ทัพจริง ๆ

ในใจของล่ายหมัวมัวแอบนึกสงสัยว่า โจวหยิงหยิงจงใจใช้แม่ทัพโจวมาข่มขู่ซูเฟยหรือไม่? แต่นางก็หาข้อสงสัยที่ชัดเจนไม่พบ

..................

วันนี้อากาศไม่เลวเลย

โม่เยว่ไม่ได้เข้าวังมาประชุมราชการเช้า เขาตั้งใจอยู่เป็นเพื่อนหยุนหว่านหนิงเดินเล่นในสวน