อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 298

หยวนเป่าหมุนตัวกลับมา "ท่านแม่..."

เมื่อเห็นสภาพของเขา หยุนหว่านหนิงก็อดหัวเราะจนตัวงอไม่ได้

"คุณพระคุณเจ้า! นี่มันจะตลกเกินไปแล้วไหม?! ลูกเอ๊ย เจ้าวางแผนไว้ว่านับจากนี้ไป เจ้าจะออกไปเจอผู้คนในสภาพนี้น่ะรึ?!"

หยุนหว่านหนิงหัวเราะลั่นจนร่างทั้งร่างโอนเอนไปมา

เมื่อโม่เยว่ได้ยินเสียง ก็รีบโยนพู่กันที่ใช้วาดรูปทิ้งไป แล้วเดินเข้ามาหา "เป็นอะไรไปรึ?"

เมื่อได้เห็นสภาพของหยวนเป่า กับได้เห็นหยุนหว่านหนิงที่ตอนนี้หัวเราะเสียจนน้ำตาไหลพราก ๆ ออกมาแล้ว ..... โม่เยว่ก็กลั้นขำไม่ไหว จึงหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ

หยวนเป่าพูดเสียงต่ำ "พ่อเก๊ ท่านแม่ นี่สรุปว่าข้าเป็นลูกแท้ ๆ ของพวกท่านหรือเปล่าเนี่ย?"

เมื่อครู่นี้ ใบหน้าของเขายังขาวผุดผ่องดีอยู่ อาจจะพอมีเศษดินเศษโคลนติดอยู่บนใบหน้าของเขาบ้างนิด ๆ หน่อย ๆ

แต่ไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้มันมีอะไรระเบิดขึ้นมา ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาจึงดำปี๋ไปทั้งหน้า

เหลือเพียงดวงตาคู่โตที่ส่องประกายแวววาวคู่นั้น ที่ยังกะพริบปริบ ๆ อยู่

ภายใต้แสงอาทิตย์อันเจิดจ้า ใบหน้าของเขาดำทะมึนอย่างร้ายกาจยิ่ง แต่ดวงตากลับส่องประกายวิ้งวั้งสว่างไสวมาก

เหมือนกับก้อนถ่านดำปี๋ที่ถูกป่นจนละเอียดก้อนหนึ่ง

"ลูกชาย"

โม่เยว่ก็หัวเราะจนปวดแก้มไปหมดแล้วเหมือนกัน "เจ้าลืมไปแล้วรึ? ว่าเจ้าเอาแต่เรียกข้าว่าพ่อเก๊มาโดยตลอด! ดังนั้นเจ้าจึงไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของข้า รอให้ข้าหัวเราะจนพอใจก่อนเราค่อยคุยกัน"

หยวนเป่าทำสีหน้าไร้เดียงสา "ได้ ถ้าอย่างนั้นจากนี้ไปข้าจะไม่เรียกท่านว่าพ่อเก๊แล้ว"

“เรียกว่าท่านอ๋อง”

โม่เยว่เหมือนถูกใครสักคนจี้สกัดจุดแบบกะทันหัน รอยยิ้มบนใบหน้าพลันแข็งค้างไปทันที

"แบบนั้นจะได้เยี่ยงไรกัน?"

แม้ว่าตอนนี้ หยวนเป่าจะเรียกเขาว่าพ่อเก๊ แต่ก็ยังมีคำว่า "พ่อ" อยู่ไม่ใช่รึ....

อุตสาห์หลอกล่อจนสุดท้ายก็ได้คำว่า "พ่อเก๊" มาอย่างยากลำบากเชียวนะ เขายังวางแผนไว้ด้วยว่าจากนี้ไป จะทำให้หยวนเป่ายอมรับพ่อคนนี้ของเขาจากใจจริงให้ได้

ถ้าเพราะการหัวเราะของเขาวันนี้ ไปทำให้ทุกอย่างมันย้อนกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนล่ะก็ กระทั่งคำว่า "พ่อเก๊" เขาก็อาจจะไม่ยอมเรียกแล้วก็ได้ แบบนี้เขาจะไม่เสียแรงเปล่าหรอกรึ? !

"หนิงเอ๋อร์ หยุดหัวเราะได้แล้ว!"

โม่เยว่หันไปมองหยุนหว่านหนิงด้วยสีหน้าจริงจัง "หยวนเป่าเป็นลูกชายที่แสนล้ำค่าของข้าเชียวนะ เจ้าหัวเราะเยาะเขาได้อย่างไรกัน? มีแม่ที่ทำตัวอย่างเจ้าอยู่ด้วยรึ?"

หยุนหว่านหนิง: "...."

“เจ้ารีบไปดูเร็ว ๆ เข้า ว่าไอ้ของอะไรที่มันติดอยู่บนหน้าลูกชายนั่นน่ะ มันล้างออกหรือไม่”

โม่เยว่หันไปพูดกับนางว่า "ถ้าเกิดว่าล้างไม่ออกขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ?"

"เจ้ามีความสามารถซะขนาดนี้ ก็ไปดูเองเลยสิ"

หยุนหว่านหนิงแค่นเสียงในลำคอเบา ๆ คุกเข่าลงแล้วดึงหยวนเป่าเข้ามาในอ้อมแขน "ลูกชาย ไหนให้แม่ดูหน่อยซิ"

นางค่อย ๆ ใช้มือเช็ดผงสีดำที่ติดอยู่บนใบหน้าของเขาออก

จึงพบว่าที่ปลายนิ้ว เต็มไปด้วยผงสีดำเคลือบติดอยู่.....

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของสิ่งนี้ มันสามารถล้างออกได้

หยุนหว่านหนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองไปที่หลุมใต้พุ่มดอกไม้ที่ถูกระเบิดจนเป็นโพรง แล้วถามด้วยความสงสัยว่า "หยวนเป่า ลูกกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?"

“ข้าช่วยงานบางอย่างของพ่อเก๊อยู่”

หยวนเป่าพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสาว่า "พ่อเก๊ยังพัฒนาดินปืนออกมาไม่ได้เลย"

“ข้าก็เลยช่วยเขาค้นคว้าเสียหน่อย”

โม่เยว่ที่อยู่อีกด้านเริ่มไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว "ช่วงนี้ข้าแค่ยุ่งเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง!"

“ยอมรับมาเถอะน่า ว่าเจ้าไม่มีความสามารถเท่าลูกชาย”

หยุนหว่านหนิงพูดเยาะเย้ยเขาไปประโยคหนึ่งแบบไม่มีลังเล "แถมยังอยากได้ความช่วยเหลือจากลูกชายอีก โม่เยว่ เจ้านึกละอายใจบ้างหรือไม่?"

“ช่วงนี้งานของข้ายุ่งมากจริง ๆ นะ”

โม่เยว่ขมวดคิ้วมุ่น

สุดแผ่นฟ้าใต้ผืนพสุธาแห่งนี้ คนที่กล้าดูถูกเขา มีอยู่ไม่กี่คนหรอกนะ!

แต่ติดอยู่ที่ว่าผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ต่อให้นึกดูถูกเขาขนาดไหน.... เขาก็ทำได้แค่ต้องทนยอมรับคำดูถูกไปเท่านั้นแล้ว

จะไปยั่วยุสองแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้เด็ดขาด

แต่นี่จะโทษว่าเป็นความผิดของโม่เยว่ก็ไม่ได้

ช่วงนี้มีเรื่องราวยุ่งเหยิงมากมายดาหน้าเข้ามาพร้อม ๆ กันไม่ขาด เขายุ่งกับการวิ่งแก้ปัญหาจนเท้าแทบจะไม่ติดพื้นอยู่แล้ว ประจวบกับที่หยุนหว่านหนิงก็มาล้มป่วยอีก หาได้ยากมากที่จะมีโอกาสได้อยู่บ้านแบบวันนี้ จึงตั้งใจจะวาดรูปให้นาง

“ลูกชาย เจ้าพูดแบบนี้ก็แปลว่าเมื่อครู่เจ้าทำสำเร็จแล้วหรือ?”

หยุนหว่านหนิงหันไปมองหลุมที่ถูกระเบิดออกเป็นโพรง กับใบหน้าที่ดำปี๊ดปี๋ของหยวนเป่า....

ชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกที่เรียกว่า "ความภาคภูมิใจ" ก็เอ่อท้นขึ้นมาจนเต็มในอกนาง

นางแทบจะยั้งใจไม่ไหว อยากจะอุ้มหยวนเป่าแล้วปีนขึ้นไปบนหอคอยสังเกตการณ์ที่สูงที่สุดในเมืองหลวง เพื่อป่าวประกาศให้คนในใต้หล้าแห่งนี้ได้รู้ว่า: ลูกชายของข้าเก่งกาจที่สุดในโลก!

"ถือได้ว่าสำเร็จแล้ว"

หยวนเป่าทำปากย่นยู่ "แต่ก็ยังมีอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้เสมอ!"

"ข้าจำเป็นต้องปรับปรุงให้ดีขึ้นก่อน!"

ทันใดนั้นพลันรู้สึกว่าอุณหภูมิภายในห้องทรงพระอักษร ลดต่ำลงไปหลายองศาอย่างกะทันหัน....

เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว แทบจะตกจากตั่งที่นอนอยู่ลงไปกับพื้นให้ได้แล้ว !

“ เต๋อ... เต๋อเฟย เจ้ามาได้อย่างไรกัน?”

“ฝ่าบาทได้เห็นหม่อมฉัน คงจะแปลกพระทัยมากกระมัง?!”

เต๋อเฟยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองเขา "สองวันมานี้ หม่อมฉันจะนอนก็นอนไม่หลับ จะกินก็กินไม่ลง แต่ฝ่าบาทช่วงนี้ กลับดูผ่อนคลายสบายดีมากเลยนะเพคะ!"

นางแทบจะโกรธตายให้ได้แล้ว!

"ข้าไม่ได้...."

“ไม่ได้สั่งกักบริเวณหม่อมฉันอย่างนั้นหรือ?”

เต๋อเฟยยิ้มเย็น "ขออภัยนะเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันขัดขืนไม่เชื่อฟังรับสั่งของพระองค์ หากท่านทรงกริ้ว อย่างมากสุดก็ส่งตัวหม่อมฉันไปขังคุกหลวงเสียก็ได้!"

เขากล้าหรือไม่ล่ะ? !

โม่จงหรานกลืนน้ำลาย "เต๋อเฟย มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันเถอะนะ"

"พวกเราอย่าเอะอะก็ลงไม้ลงมือกันสิ"

เมื่อเห็นว่าเต๋อยื่นมือออกมา โม่จงหรานก็รีบพูดขึ้นมาทันที

“หม่อมฉันแค่อยากเห็นกับตาว่า พระพักตร์ของฝ่าบาทมันหนาขนาดนั้นไหนกันแน่! ถึงได้ไม่พูดไม่จา ไม่เปลี่ยนสีหน้าก็หลอกลวงความรู้สึกของหม่อมฉันได้ถึงขนาดนี้!”

พูดพลาง มือของนางก็ตกลงบนใบหน้าของโม่จงหรานแล้วเรียบร้อย

เต๋อเฟยออกแรงหยิกเต็มแรง โม่จงหรานเจ็บจนร้องโวยวายออกมา

“อื้ม ผิวพระพักตร์ของฝ่าบาทนี่นับว่าหนามากจริง ๆ”

เต๋อเฟยคลายมือ แล้วมองดูโม่จงหรานที่กำลังถูไถใบหน้าตัวเองไม่หยุด "ฝ่าบาท บัญชีนี้ผ่านไปสามวันแล้ว ในระหว่างสามวันนี้ หม่อมฉันคิดไว้หมดแล้วว่าจะชำระสะสางกับฝ่าบาทอย่างไร"

“ฝ่าบาท ท่านคิดว่า พวกเราควรจะสะสางบัญชีนี้อย่างไรดีเพคะ?”

“ข้าจะมอบอัญมณีเป็นสิ่งชดเชยให้เจ้า!”

โม่จงหรานตอบอย่างไม่ลังเล

"ชิ!"

เต๋อเฟยแค่นเสียงหยัน ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

อัญมณี?

อัญมณีของนางเต็มจนแน่นตำหนักหย่งโซ่วตั้งนานแล้ว ยังต้องกลัวว่าจะขาดอัญมณีของเขาอีกรึ?!

โม่จงหรานอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยังคิดวิธีแก้ปัญหาอะไรดี ๆ ไม่ออกเลย.....นอกประตูก็พลันมีเสียงอ่อนหวานหยาดเยิ้มดังแว่วมา "ฝ่าบาท หม่อมฉันตุ๋นน้ำแกงข้นมาให้เพคะ!"