อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 303

หยุนหว่านหนิงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า จู่ ๆ ซ่งจื่ออวี๋จะลงมือกับนางแบบนี้

นางถูกบีบคอแบบไม่มีการเตรียมระวังป้องกันใด ๆ ทั้งสิ้น ทำได้เพียงต่อสู้ดิ้นรนอย่างไม่คิดชีวิต ยื่นมือออกไปทั้งตบทั้งตีแขนของซ่งจื่ออวี๋ “ซ่ง...จื่ออวี๋ นี่เจ้าจะทำอะไร....”

"ปล่อยนะ! นี่ นี่ข้าเอง!"

ซ่งจื่ออวี๋ดูร่างกายผอมบางอ่อนแอ แต่กลับมีพละกำลังที่แข็งแกร่งมาก!

ดูเหมือนเขาจะเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว จึงมองว่าหยุนหว่านหนิงเป็นศัตรูที่บุกเข้ามาใน "สถานที่ต้องห้าม" ของเขา

"จื่ออวี๋...."

หน้าอกของหยุนหว่านหนิงอึดอัดแทบระเบิด กระทั่งลมหายใจที่หลงเหลืออยู่ในลำคอ ก็ยังเหมือนว่าจะถูกบีบเค้นออกไปทีละน้อย ๆ ด้วย

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป นางจะต้องถูกเขาบีบคอตายแน่!

ต้องรีบหาทางทำอะไรสักอย่าง!

หยุนหว่านหนิงเอียงหน้าไปอย่างยากลำบาก กวาดตามองไปทั่วสระน้ำ

ในเวลานี้ พวกเขากำลังยืนอยู่ริมสระน้ำ

ซ่งจื่ออวี๋สวมเพียงเสื้อบาง ๆ น้ำที่เหมือนกับลาวาเหล่านั้น เปียกชุ่มทั้งบนเส้นผมที่ยาวสยายและเสื้อผ้าของเขา หยดน้ำที่แดงเข้มไหลกลิ้งลงมาจากหน้าผากของเขา ทำให้ดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นยิ่งดูน่าสยดสยองมากขึ้น

สมองหยุนหว่านหนิงครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว เงื้อเท้าขึ้นเตะต้นขาของซ่งจื่ออวี๋ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี

นางพยายามเตะให้เขาล้มลง เมื่อทั้งคู่ตกลงไปในสระน้ำ ซ่งจื่ออวี๋ก็อาจจะปล่อยนางได้สักที!

แม้จะไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

แต่หยุนหว่านหนิงสามารถยืนยันได้ว่า ตอนนี้ซ่งจื่ออวี๋สูญเสียสติรู้คิดไปแล้ว!

น่าเสียดายที่นางยังไม่ทันได้เตะออกไป ซ่งจื่ออวี๋กลับคว้าข้อเท้าของนางเอาไว้อย่างรวดเร็ว....

ขายหน้าสิ้นดี!

หยุนหว่านหนิงคิดคร่ำครวญอยู่ในใจ

เตะไม่โดนซ่งจื่ออวี๋ แต่กลับจับพลัดจับผลูตีถูก——

หยุนหว่านหนิงเสียการทรงตัว ล้มคะมำหน้าคว่ำลงไปกับพื้น ซ่งจื่ออวี๋คิดไม่ถึงว่านางจะทรงตัวไม่อยู่ เท้าพลันลื่นเล็กน้อย ทั้งสองคนจึงล้มโครมลงไปบนพื้นพร้อมกัน!

ชั่วขณะที่ล้มลงกับพื้น ดูเหมือนว่าซ่งจื่ออวี๋จะฟื้นคืนสติขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เขาโอบแขนรอบเอวของหยุนหว่านหนิง พลิกเอาร่างกายของตัวเองไปรองไว้ใต้ร่างของนาง

ซ่งจื่ออวี๋ใช้ตัวเองเป็นโล่มนุษย์ให้นาง

หยุนหว่านหนิงไม่ได้ล้มจนได้รับบาดเจ็บ แต่ซ่งจื่ออวี๋หลุดเสียงร้องอู้อี้ในลำคอขึ้นมาเสียงหนึ่ง กลิ่นคาวเลือดสายหนึ่งโชยมาเข้าจมูกนางทันที

นางรีบยืนขึ้น "ซ่งจื่ออวี๋ เจ้าไม่เป็นไรนะ?!"

ซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้ยืนขึ้น สีแดงในดวงตาของเขาเริ่มจางหายไปบ้างเล็กน้อย สีหน้ายังคงซีดเผือดอย่างน่ากลัว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนระโหย "หนิงหนิง เจ้ามาแล้ว...."

หนิงหนิง? !

น้ำเสียงที่นางได้ยินในความฝัน ที่แท้ก็เป็นเสียงของซ่งจื่ออวี๋!

ชั่วขณะนั้น หยุนหว่านหนิงไม่มีเวลานึกสนใจอะไรอื่นแล้ว นางถอดเสื้อตัวในของเขาออกเพื่อตรวจสอบ.....

เลือดสด ๆ ไหลอาบย้อมเสื้อคลุมของซ่งจื่ออวี๋จนแดงเถือก

สองมือของหยุนหว่านหนิงสั่นระริก

หลังจากถอดเสื้อตัวในออก ก็เห็นว่าข้างในมีเลือดไหลซิบ ๆ

แม้ว่านางจะจัดการบาดแผลของซ่งจื่ออวี๋ ใช้ด้ายผ่าตัดเย็บแผลให้แล้ว .... แต่ปากแผลกลับไม่ยอมสมาน แม้แต่ด้ายผ่าตัดก็ยังไม่ยอมละลายหายไปสักที!

บาดแผลของเขา ยังคงมีสภาพเหมือนกับที่นางเห็นในคืนนั้น ดูแล้วน่าตกตะลึงจนอกสั่นขวัญหาย!

“นี่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?!”

หยุนหว่านหนิงตกตะลึงจนตาค้าง รีบถามซ่งจื่ออวี๋ว่า "ซ่งจื่ออวี๋ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!"

“ทำไมบาดแผลของเจ้าถึงไม่ดีขึ้นเลยสักนิดล่ะ?!”

น้ำเสียงของนางทั้งเป็นกังวลทั้งร้อนใจ

ยาที่นางใช้กับซ่งจื่ออวี๋ ล้วนเป็นยาที่ดีที่สุดเชียวนะ

เมื่อลองคำนวณเวลาดูแล้ว ในช่วงหลายวันมานี้ อาการบาดเจ็บของซ่งจื่ออวี๋ก็น่าจะเกือบจะหายดีแล้วสิ ..... อย่างน้อย แผลก็ควรจะตกสะเก็ดบ้างได้แล้ว!

แต่ทำไมถึงไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยซักนิด!

หยุนหว่านหนิงแทบจะเป็นบ้าตายให้ได้แล้ว

“หนิงหนิง ไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไรหรอก”

ซ่งจื่ออวี๋ยิ้มอย่างอ่อนแรง "คงต้องรบกวนเจ้า โยนข้ากลับลงไปในสระอีกทีแล้วล่ะ"

เขาอยากจะลงสระเองอยู่เหมือนกัน แต่ติดที่ว่าตอนนี้เขาลุกไม่ขึ้นแล้วจริง ๆ!

"ได้"

หยุนหว่านหนิงรีบผลักซ่งจื่ออวี๋ลงไปในสระเบา ๆ จึงเห็นว่าน้ำไม่ไหลผ่านบาดแผลของเขาไป นางจึงถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า "เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้างรึ?"

"อื้ม"

ซ่งจื่ออวี๋หลับตา เจ็บจนพูดไม่ออก

นับว่าเป็นเรื่องแปลกเช่นกัน

เลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดเมื่อครู่ มาตอนนี้กลับหยุดไหลทันที