อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 306

“ข้าไม่ได้พูดเองนะ”

หยุนหว่านหนิงรีบพูด “ข้าแค่เดาว่าไม่ใช่โม่หุยเฟิง”

หยุนธิงธิงที่อยู่ข้างๆก็แอบปิดปากหัวเราะ

พี่ใหญ่ช่างเจรจาจริงๆ

“พี่ใหญ่บอกมาเถอะว่าข้าควรจะต่อกรกับฉินซื่อเสวียนังสารเลวนั่นยังไง! พักอยู่จวนอ๋องสามไม่กี่เดือน ข้าก็อยากฆ่านางเต็มทีแล้ว!”

หยุนธิงหลานกัดฟันพูด

เห็นแต่ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของนาง ก็รู้ว่าตอนนี้นางรู้สึกเกลียดฉินซื่อเสวียมากแค่ไหน

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

หยุนหว่านหนิงแบมือออก “แต่ถ้าเป็นข้า……”

“ถ้าข้าเจอแบบนี้ ข้าไม่มีทางยอมง่ายๆแน่! เพราะยังไงก็เป็นวันแต่งงาน ทุกคนมองอยู่ ถ้าเสียหน้าขึ้นมา จะอับอายไปทั้งเมืองเลยนะ!”

นางพูดอย่างไม่รู้สึกผิด

หยุนธิงธิงก็พยักหน้าตาม “พี่สาวพูดถูก!”

หยุนธิงหลานก็รีบถามว่า “พี่ใหญ่ งั้นพี่จะทำยังไง?”

“ข้าไม่ได้สอนเจ้าให้ทำยังไงหรอกนะ ข้าแค่บอกว่าข้าจะทำยังไง——”

หยุนหว่านหนิงกระตุกยิ้มมุมปาก กวักมือเรียกหยุนธิงหลาน “เจ้ามานี่สิ ข้าจะกระซิบบอกเจ้า”

หยุนธิงหลานไม่สงสัยใดๆ ก็ขยับเข้าไปทันที

หยุนหว่านหนิงกระซิบเบาๆ นางพยักหน้าเบิกตาโพลง แล้วอดไม่ได้พูดขึ้นว่า “มีเหตุผลดี! วิธีนี้ดีจริงๆ! ได้ๆ……”

หยุนธิงธิงมือเท้าคาง เงยหน้ามองสองคนกระซิบกัน ดวงตากลมโตก็กะพริบปริบๆ

สักพัก หยุนหว่านหนิงก็นั่งกลับที่ “ยังไงนี่ก็เป็นแค่ความคิดของข้า”

“แล้วแต่เจ้าจะคิดยังไงนะ!”

“พี่ใหญ่ฉลาดจริงๆ!”

หยุนธิงหลานหัวเราะประจบ

……

ออกมาจากห้องหยุนธิงหลาน หยุนหว่านหนิงก็เห็นหยุนเจิ้นซงที่กำลังต้อนรับแขกอยู่ ไม่เห็นแม่ของหยุนธิงหลาน นางเฉินกลับไปในฐนะอี๋เหนียง

ตามหลักแล้ว วันสำคัญขนาดนี้ นางเฉินน่าจะไปต้อนรับแขกและอยู่กับหยุนธิงหลานสิ

แต่อาจเป็นเพราะเกลียดนางเฉินเข้ากระดูกดำ หยุนเจิ้นซงจึงไม่ได้ปล่อยนางออกมา

เห็นหยุนหว่านหนิง ความเกลียดในสายตาของหยุนเจิ้นซงก็ปิดเอาไว้ไม่อยู่

เขาคิดว่า หยุนหว่านหนิง ‘ทำลาย’ หยุนธิงหลาน

และทำลายเขาหลอกใช้หยุนธิงหลาน เพื่อได้โอกาสไต่ขึ้นที่สูง!

แต่ว่า หยุนธิงหลานถูกทำลายแล้ว เขายังมีลูกสาวคนเล็กหยุนธิงธิงอีก!

สายตาของหยุนเจิ้นซงมองไปยังหยุนธิงธิง นางกำลังคล้องแขนของหยุนหว่านหนิงอยู่ สองพี่น้องไม่ได้มองเขาเลย พวกนางกลับหลังหันแล้วเดินออกไปทันที

ธิงธิงโตแล้ว ไม่เด็กแล้ว ถึงเวลาแต่งงานแล้วล่ะ……

หยุนเจิ้นซงครุ่นคิดแล้วลดสายตาลง

ออกจากจวนกั๋วกง หยุนหว่านหนิงก็พาหยุนธิงธิงไปจวนอ๋องโจว

นางจะฉีดยาให้โม่เหว่ย ไม่มีอะไรมาห้ามได้

วันก่อนนางต้องนอนพักผ่อนบนเตียง ก็ไม่ลืมให้คนไปส่งยาที่จวนอ๋องโจว ฉีดยาแทนนาง

ตอนนี้เห็นหยุนหว่านหนิงมา โม่เหว่ยก็ไม่แปลกใจอะไรแล้ว

พอเห็นก็ถามทันที “ฉีดที่นี่หรือเข้าไปฉีด?”

“ไม่ถอดกางเกงเสียหน่อย ฉีดที่นี่ก็เหมือนกันนี่? เข้าไปทำไม? มืดตึ๊ดตื๋อมองไม่เห็นอะไรเลย ฉีดที่นี่นั่นแหละ”

ว่าแล้ว หยุนหว่านหนิงก็เปิดกล่องยาออก

เหมือนจะลืมอะไรไป หยุนธิงธิงยังอยู่ข้างๆ

หยุนธิงธิงใบหน้าแดงระเรื่อ รู้สึกทั้งสองคนพูดตรงเกินไปแล้ว

นางหาข้ออ้างไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ รีบหนีไปก่อน

ไม่รู้ว่าลุงเฉินให้สัญญาณอะไรกับโม่เหว่ยหรือเปล่า เขาถามด้วยสีหน้าไม่เป็นตัวเองว่า “หยุนหว่านหนิง ท่านนี้คือน้องสามเจ้าเหรอ?”

“ชื่ออะไร?”

“ทำไม?”

หยุนหว่านหนิงได้ยินแล้วก็คิดว่าเขาน่าจะสนใจ

แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ “ครั้งก่อนที่มา ข้าก็แนะนำให้เจ้ารู้จักแล้วนี่? นางเป็นน้องสามของข้า หยุนธิงธิง”

“หยุนธิงธิง? ธิงตัวไหน?”

“ธิงที่เป็นหยาดน้ำค้างหยดธิงธิง!”

หยุนหว่านหนิงจัดกล่องยาโดยไม่เงยหน้า แต่ก็แอบเหลือบตามองโม่เหว่ย

เห็นเขาพูดทวนอีกครั้ง “ธิงที่เป็นหยาดน้ำค้างหยดธิงธิง ชื่อนี้สวยจริงๆ! เข้ากับชื่อของผู้หญิง ดูมีความหมายที่ลึกซึ้งมาก!”

หยุนหว่านหนิงก็แอบยิ้มในใจ

โม่เหว่ยอยู่จวนมาหลายปี เกรงว่าจะไม่ได้เข้าใกล้ผู้หญิงมากสินะ?

“เจ้าคิดว่าน้องสามข้าเป็นยังไง?”

หยุนหว่านหนิงเห็นแล้วก็ถามออกไป

โม่เหว่ยอ่อนไหวง่ายๆ

พอได้ยินแบบนี้ ก็สังเกตได้ถึงบางอย่างทันที

เขารีบเก็บอาการสีหน้าไว้ “เจ้าถามข้าทำไมกัน?”

“ก็แค่ว่างๆ หาเรื่องคุยกัน!”

หยุนหว่านหนิงสีหน้าปกติ แต่กลับหัวเราะเยาะโม่เหว่ย “เจ้าจะตื่นเต้นทำไม? หรือว่าเจ้าคิดอะไรกับน้องสามข้า?”

“ข้าจะบอกเจ้าให้นะ น้องสามข้าไม่ชอบคนหัวโบราณอย่างเจ้าหรอก เจ้าอย่าคิดจะจีบนางเลย”

นางตั้งใจพูดแบบนี้

เพราะมั่นใจว่า ลุงเฉินจะต้องบอกเรื่องของหยุนธิงธิงกับโม่เหว่ยแน่นอน!

และโม่เหว่ย……

ถึงแม้จะอายุมากแล้ว แต่ก็เพิ่งมีความรักเหมือนกัน

หยุนหว่านหนิงเป็นน้องสะใภ้ของเขา แถมยังเป็นคนแรงๆอีกด้วย เขาคุมไม่ไหวหรอก และไม่กล้าคิดด้วย

มีแต่หยุนธิงธิง ดูเป็นคนแปลกๆ และยังไม่ได้หมั้นด้วย……

โม่เหว่ยรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา

“ข้าไม่ได้คิดแบบนั้น!”

เขารีบอธิบาย “หยุนหว่านหนิงเจ้าอย่าพูดไร้สาระนะ! เจ้ากำลังทำลายชื่อเสียงข้าอยู่!”

“งั้นเหรอ?”

ท่าทางที่ร้อนใจไม่สบายใจของเขา ทำเอาหยุนหว่านหนิงหัวเราะอย่างพึงพอใจ

“ได้ ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว”

นางวางกล่องยาไว้ข้างๆ “แต่ว่า พ่อข้าช่างเลือกอยู่นะ”

“เขาอยากให้น้องสามได้สามีที่ดี! ได้ยินว่าช่วงนี้ เขากำลังเลือกสามีให้น้องสามอยู่ ไม่รู้ว่าน้องสามจะได้ใครเป็นสามี”

ว่าแล้ว นางก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า “ใครได้น้องสามข้าไปเป็นภรรยา จะต้องโชคดีมากแน่ๆ!”

โม่เหว่ยที่อยู่ข้างๆก็ขมวดคิ้วเป็นปม

เขาแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยเป็นห่วง

หยุนหว่านหนิงกับหยุนธิงธิงเพิ่งกลับ เขาก็รีบตะโกนเรียกลุงเฉิน “เจ้าคิดว่า บุคลิกของข้าเป็นยังไง?”

“ท่านอ๋องสูงส่งกว่าใคร ใบหน้าหล่อเหลา นับเป็นชายหนุ่มมากความสามารถอันดับต้นๆของเมืองหลวงเลย!”

ลุงเฉินพูดเยินยอ

โม่เหว่ยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “งั้นก็ดี! หยุนหว่านหนิงบอกว่า ร่างกายข้าดีขึ้นแล้ว อย่างน้อยฤดูหนาวนี้ ข้าก็จะออกไปเดินนอกจวนได้”

“เจ้าไปสืบมาให้ข้าที จวนยิ่งกั๋วกงอยู่ทางไหนของจวน”

ถ้าเขาออกจากจวนได้ สิ่งแรกที่จะทำคือ ตรงไปที่จวนยิ่งกั๋วกง……

ลุงเฉินอึ้ง “จวนยิ่งกั๋วกง?”

“ท่านอ๋อง ท่านอยากสืบเรื่องจวนยิ่ง……”

ยังพูดไม่ทันจบ ลุงเฉินก็เข้าใจแล้ว!

ท่านอ๋องของเขาเปิดใจสักทีนะ!

เขาตื่นเต้นจนน้ำตาไหล รีบปรบมือพูดว่า “ขอรับ ข้าจะไปสืบเดี๋ยวนี้……ไม่สิ ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าจวนยิ่งกั๋วกงอยู่ทางไหน!”

เขารีบเข็นโม่เหว่ยออกไปด้านนอก “ข้าจะพาท่านไปดูหน้าประตูนะขอรับ”

และในตอนนี้เอง หยุนหว่านหนิงกับหยุนธิงธิงสองพี่น้อง เพิ่งเดินไปถึงหน้าประตู

ได้ยินเสียงด้านหลัง นางยังไม่ทันได้หันกลับไปมอง ก็ถูกหยุนธิงธิงกระชากเดินออกไปก่อน “พี่ใหญ่ ข้ามีคำถามอยากถามพี่”

“วันนี้พี่พูดอะไรกับพี่รองเหรอ?”

นางเห็นพี่รองที่ปกติหยิ่งอย่างกับอะไรดี วันนี้อยู่ต่อหน้าพี่ใหญ่——

กลับเชื่อฟังเหมือนกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง!

เป็นไปตามที่คาดไว้ จะจัดการหยุนธิงหลานยัยคนชั่วนั่น จะต้องเอาความร้ายเข้าสู้เหมือนกัน!

คนที่ร้ายแค่ไหน ถ้าอยู่ต่อหน้าพี่ใหญ่ก็จะเชื่องเป็นกระต่ายน้อยทั้งหมด!

หยุนหว่านหนิงแสยะยิ้ม “พรุ่งนี้เจ้าก็รู้แล้วล่ะ เจ้าคอยดูแล้วกัน พรุ่งนี้จะต้องสนุกแน่!”