อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 306

“ข้าไม่ได้พูดเองนะ”

หยุนหว่านหนิงรีบพูด “ข้าแค่เดาว่าไม่ใช่โม่หุยเฟิง”

หยุนธิงธิงที่อยู่ข้างๆก็แอบปิดปากหัวเราะ

พี่ใหญ่ช่างเจรจาจริงๆ

“พี่ใหญ่บอกมาเถอะว่าข้าควรจะต่อกรกับฉินซื่อเสวียนังสารเลวนั่นยังไง! พักอยู่จวนอ๋องสามไม่กี่เดือน ข้าก็อยากฆ่านางเต็มทีแล้ว!”

หยุนธิงหลานกัดฟันพูด

เห็นแต่ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของนาง ก็รู้ว่าตอนนี้นางรู้สึกเกลียดฉินซื่อเสวียมากแค่ไหน

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

หยุนหว่านหนิงแบมือออก “แต่ถ้าเป็นข้า……”

“ถ้าข้าเจอแบบนี้ ข้าไม่มีทางยอมง่ายๆแน่! เพราะยังไงก็เป็นวันแต่งงาน ทุกคนมองอยู่ ถ้าเสียหน้าขึ้นมา จะอับอายไปทั้งเมืองเลยนะ!”

นางพูดอย่างไม่รู้สึกผิด

หยุนธิงธิงก็พยักหน้าตาม “พี่สาวพูดถูก!”

หยุนธิงหลานก็รีบถามว่า “พี่ใหญ่ งั้นพี่จะทำยังไง?”

“ข้าไม่ได้สอนเจ้าให้ทำยังไงหรอกนะ ข้าแค่บอกว่าข้าจะทำยังไง——”

หยุนหว่านหนิงกระตุกยิ้มมุมปาก กวักมือเรียกหยุนธิงหลาน “เจ้ามานี่สิ ข้าจะกระซิบบอกเจ้า”

หยุนธิงหลานไม่สงสัยใดๆ ก็ขยับเข้าไปทันที

หยุนหว่านหนิงกระซิบเบาๆ นางพยักหน้าเบิกตาโพลง แล้วอดไม่ได้พูดขึ้นว่า “มีเหตุผลดี! วิธีนี้ดีจริงๆ! ได้ๆ……”

หยุนธิงธิงมือเท้าคาง เงยหน้ามองสองคนกระซิบกัน ดวงตากลมโตก็กะพริบปริบๆ

สักพัก หยุนหว่านหนิงก็นั่งกลับที่ “ยังไงนี่ก็เป็นแค่ความคิดของข้า”

“แล้วแต่เจ้าจะคิดยังไงนะ!”

“พี่ใหญ่ฉลาดจริงๆ!”

หยุนธิงหลานหัวเราะประจบ

……

ออกมาจากห้องหยุนธิงหลาน หยุนหว่านหนิงก็เห็นหยุนเจิ้นซงที่กำลังต้อนรับแขกอยู่ ไม่เห็นแม่ของหยุนธิงหลาน นางเฉินกลับไปในฐนะอี๋เหนียง

ตามหลักแล้ว วันสำคัญขนาดนี้ นางเฉินน่าจะไปต้อนรับแขกและอยู่กับหยุนธิงหลานสิ

แต่อาจเป็นเพราะเกลียดนางเฉินเข้ากระดูกดำ หยุนเจิ้นซงจึงไม่ได้ปล่อยนางออกมา

เห็นหยุนหว่านหนิง ความเกลียดในสายตาของหยุนเจิ้นซงก็ปิดเอาไว้ไม่อยู่

เขาคิดว่า หยุนหว่านหนิง ‘ทำลาย’ หยุนธิงหลาน

และทำลายเขาหลอกใช้หยุนธิงหลาน เพื่อได้โอกาสไต่ขึ้นที่สูง!

แต่ว่า หยุนธิงหลานถูกทำลายแล้ว เขายังมีลูกสาวคนเล็กหยุนธิงธิงอีก!

สายตาของหยุนเจิ้นซงมองไปยังหยุนธิงธิง นางกำลังคล้องแขนของหยุนหว่านหนิงอยู่ สองพี่น้องไม่ได้มองเขาเลย พวกนางกลับหลังหันแล้วเดินออกไปทันที

ธิงธิงโตแล้ว ไม่เด็กแล้ว ถึงเวลาแต่งงานแล้วล่ะ……

หยุนเจิ้นซงครุ่นคิดแล้วลดสายตาลง

ออกจากจวนกั๋วกง หยุนหว่านหนิงก็พาหยุนธิงธิงไปจวนอ๋องโจว

นางจะฉีดยาให้โม่เหว่ย ไม่มีอะไรมาห้ามได้

วันก่อนนางต้องนอนพักผ่อนบนเตียง ก็ไม่ลืมให้คนไปส่งยาที่จวนอ๋องโจว ฉีดยาแทนนาง

ตอนนี้เห็นหยุนหว่านหนิงมา โม่เหว่ยก็ไม่แปลกใจอะไรแล้ว

พอเห็นก็ถามทันที “ฉีดที่นี่หรือเข้าไปฉีด?”

“ไม่ถอดกางเกงเสียหน่อย ฉีดที่นี่ก็เหมือนกันนี่? เข้าไปทำไม? มืดตึ๊ดตื๋อมองไม่เห็นอะไรเลย ฉีดที่นี่นั่นแหละ”

ว่าแล้ว หยุนหว่านหนิงก็เปิดกล่องยาออก

เหมือนจะลืมอะไรไป หยุนธิงธิงยังอยู่ข้างๆ

หยุนธิงธิงใบหน้าแดงระเรื่อ รู้สึกทั้งสองคนพูดตรงเกินไปแล้ว

นางหาข้ออ้างไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ รีบหนีไปก่อน

ไม่รู้ว่าลุงเฉินให้สัญญาณอะไรกับโม่เหว่ยหรือเปล่า เขาถามด้วยสีหน้าไม่เป็นตัวเองว่า “หยุนหว่านหนิง ท่านนี้คือน้องสามเจ้าเหรอ?”

“ชื่ออะไร?”

“ทำไม?”

หยุนหว่านหนิงได้ยินแล้วก็คิดว่าเขาน่าจะสนใจ

แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ “ครั้งก่อนที่มา ข้าก็แนะนำให้เจ้ารู้จักแล้วนี่? นางเป็นน้องสามของข้า หยุนธิงธิง”

“หยุนธิงธิง? ธิงตัวไหน?”