อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 307

เพราะคำพูดของหยุนหว่านหนิงที่บอกว่าจะมีเรื่องสนุกพรุ่งนี้

หยุนธิงธิงก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน

เช้าวันต่อมา โม่เยว่เข้าวังประชุมแต่เช้า ไม่คิดจะไปดื่ม ‘เหล้าในงานแต่ง’ ของโม่หุยเฟิงเลย

เขาส่งหยวนเป่ากลับบ้านตระกูลกู้ หยุนหว่านหนิงได้หลับอย่างเต็มที่ จนกระทั่งหรูเยียนมาเคาะประตู แล้วเดินเข้ามาบอกว่า “พระชายา ท่านยังนอนอยู่อีกเหรอ?”

“เรื่องสนุกของจวนกั๋วกงมาแล้วเจ้าค่ะ!”

“เร็วขนาดนั้นเชียว?”

หยุนหว่านหนิงลืมตาขึ้น “ตอนนี้ยามไหนกัน?”

“ยามเหม่า (*ช่วงเวลา05.00-07.00)ค่ะ!”

“โอ๊ะ ข้าหลับนานขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หยุนหว่านหนิงรีบลุกขึ้นนั่ง “เร็วๆ ข้าจะรีบไปดูเรื่องสนุกนั้น! เรื่องนี้หากขาดข้าไปแล้วจะสนุกได้ยังไง?”

หรูเยียนรีบแต่งตัวให้นาง

หยุนหว่านหนิงไม่ทันได้กินข้าวเช้า หยิบหมั่นโถวขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันที

หรูเยียนถอนหายใจอยู่ด้านหลัง “พระชายาบ้านไหนเหมือนท่านกัน!”

พระชายาฉู่ เรียบร้อยนอบน้อม

พระชายาฮั่น……ช่างเถอะ พระชายาฮั่นเป็น ‘พี่น้องร่วมสาบาน’ กับพระชายาของนาง ก็ไม่พูดถึงแล้วกัน!

พระชายาสาม ไม่ว่าภายในจะเป็นยังไง อย่างน้อยภายนอกก็ดูอ่อนโยนแล้วสง่างาม

ส่วนพระชายาของนาง ออกประตูต้องวิ่ง ชอบเข้าไปประสมโรงด้วยตลอด……

ทั้งสองมาถึงจวนกั๋วกงเร็วมาก

ตอนนี้ นอกประตูจวนกั๋วกงเรียงแถวยาวแล้ว——

คนพวกนี้เป็นข้ารับใช้และแม่นมที่จวนอ๋องสามส่งมารับเจ้าสาว นับเวลาดูแล้วน่าจะมารับหยุนธิงหลานนะ แต่พวกเขายังอยู่นอกประตู

ไม่เพียงแต่เข้าไปไม่ได้ เจ้าสาวยังไม่ออกมา พวกเขาก็ไม่กล้าเดินกลับไปก่อน

ข้ารับใช้จวนอ๋องยืนรออยู่นอกประตู ขอร้องให้ข้ารับใช้ในจวนกั๋วกงปล่อยให้พวกเขาเข้าไป

ข้ารับใช้จวนกั๋วกงขวางพวกเขาไว้ “ไม่ได้!”

“คุณหนูรองของข้าสั่งมาว่า จะให้ท่านอ๋องสามมารับเอง! หากวันนี้ท่านอ๋องสามไม่มารับ นางก็จะไม่ออกไปเด็ดขาด! พวกเจ้าก็อย่าคิดจะเข้าไปเลย!”

“ทำไมพวกเจ้าทำเช่นนี้ล่ะ? ทั้งที่ก็รู้ว่าท่านอ๋องของข้าถูกฝ่าบาทกักบริเวณ ออกไปไม่ได้”

ข้ารับใช้จวนอ๋องก็โมโหมาก “อีกอย่าง คุณหนูรองหยุนแต่งเข้าจวนของพวกเรา ก็เป็นแค่พระชายารองก็เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องให้ท่านอ๋องของเรามารับด้วยซ้ำ!”

“พวกเจ้าหมายความว่ายังไง? กำลังบอกว่าคุณหนูรองของข้า เป็นแค่อนุภรรยาที่น่าอับอายงั้นเรอะ?”

ข้ารับใช้จวนกั๋วกงเลิกแขนเสื้อขึ้น “คุณหนูรองของข้าถึงแม้จะเป็นแค่พระชายารอง แต่พวกเจ้าอย่าลืมล่ะว่า นี่เป็นงานแต่งที่ฝ่าบาทประทานให้!”

“ถ้าท่านอ๋องสามไม่มาเอง ก็หมายความว่าไม่ให้ความสำคัญกับราชโองการ!”

ข้ารับใช้จวนอ๋องโมโห “เจ้าพูดบ้าอะไรกัน!”

ข้ารับใช้สองฝั่งสบตากันไม่มีใครยอมใคร แค่กระตุ้นเล็กน้อย ก็เหมือนจะตบตีกันได้ทันที

แขกที่มาดูก็เยอะมาก แต่ก็ไม่มีใครออกมาคลี่คลายสถานการณ์เลย

หยุนเจิ้นซงไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ ไม่ได้มาตรวจสอบเลย

จนกระทั่งหยุนหว่านหนิงเดินเข้าไปใกล้——

“พระชายาหมิง”

ทุกคนทำความเคารพพร้อมกัน

“กำลังทำอะไรอยู่?”

หยุนหว่านหนิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “วันนี้เป็นงานมงคลของน้องรองและอ๋องสาม! พวกเจ้ามาโวยวายแบบนี้ นายท่านของพวกเจ้าจะคิดยังไง?”

นางไม่ได้บอกว่า เป็นข้ารับใช้ของจวนกั๋วกง หรือข้ารับใช้ของจวนอ๋องสาม

แต่ข้ารับใช้สองฝั่งกลับก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก

พระชายาที่อยู่ตรงหน้า มีตำแหน่งสูงส่งมากในเมืองหลวง ใครจะไม่รู้บ้างล่ะ?!

มีฮ่องเต่คอยหนุนหลัง หยุนหว่านหนิงมีอิทธิพลมากต่อหน้าทุกคน!

“เจ้าพวกโง่!”

หยุนหว่านหนิงด่าออกไปอย่างไม่เกรงใจ “วันนี้มีแขกอยู่มากมาย มีคนผ่านไปผ่านมาเยอะแยะ พวกเจ้าอยากให้เจ้านายของตัวเองอับอายขนาดนั้นเชียวเรอะ?!”