อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 309

หยุนธิงหลานกระโจนเข้าไปอย่างโหดร้าย

แต่น่าเสียดายที่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้หยุนหว่านหนิง ก็ถูกหรูเยียนกระชากคอเสื้อไว้ก่อน “คุณหนูรองหยุน คิดจะกระทำล่วงเกินเหรอ”

“สมควรถูกลงโทษ!”

หยุนธิงหลานเท้าลอยขึ้นจากพื้น มือเท้าขยับไปมา เหมือนกำลังพายเรือ

ท่าทางนี้ตลกมาก

อาจเป็นเพราะรู้ตัวว่าการกระทำของตัวเองน่าขำมาก……เพราะยังไงหยุนหว่านหนิงกับหยุนธิงธิงกำลังกลั้นหัวเราะกันอยู่

หยุนธิงหลานหยุดขยับ ตะคอกด่าหรูเยียนเสียงดัง “ปล่อยข้าลงนะ!”

แต่เสียดายที่แรงไม่พอ

หรูเยียนปล่อยมือเบาๆ นางก็ตกลงพื้นอย่างแรงแล้ว

ช่วงก่อน เพราะมังกรตาเดียว ทำให้แผลบนร่างกายของนางยังไม่หายดี!

วันนี้พอล้มแบบนี้ นางก็เจ็บจนกัดฟันร้องซี๊ด “เจ้า……”

“ไหนว่าให้ข้าปล่อยมือไง?”

หรูเยียนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “คุณหนูรองหยุน ถึงแม้วันนี้ท่านจะแต่งเข้าจวนอ๋องสาม แต่ก็อย่าลืมล่ะว่า ท่านเป็นแค่พระชายารองเท่านั้น!”

“เจอพระชายาจะต้องคุกเข่าทำความเคารพ”

หรูเยียนแสยะยิ้ม “ถ้าท่านยังพูดจาล่วงเกินพระชายาอีก……”

“ท่านอ๋องก็คงจะให้ท่านอ๋องสามลิ้มรสความเจ็บปวดบ้าง!”

นางไม่ได้ข่มขู่หยุนธิงหลาน

แต่ใช้โม่หุยเฟิงมาข่มขู่นางแทน!

นางรู้ว่า โม่หุยเฟิงเป็นจุดอ่อนของหยุนธิงหลาน!

ตอนนี้โม่หุยเฟิงบาดเจ็บไปถึงภายใน ไม่ใช่อ๋องหยิงที่ทรงอิทธิพลเหมือนตอนนั้นแล้ว ถ้าโม่เยว่อยากทำอะไรเขา ก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก!

เป็นไปตามที่คิดไว้ สีหน้าหยุนธิงหลานเปลี่ยนไป นางรีบเงียบปากทันที

“น้องรอง วันนี้ข้าใจดี ส่งเจ้าแต่งงานได้นะ!”

หยุนหว่านหนิงถอนหายใจเบาๆ “ถ้าเจ้าไม่ต้อนรับ งั้นข้าก็ขอตัวลานะ”

“ใช่สิ——”

นางกลับหลังหันไปมองหยุนธิงหลาน “ถ้าเจ้าไม่อยากเจอข้า วันนี้ก็ต้องเจออยู่ดี เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องสาม ต่อไปข้าก็จะกลายเป็นพี่สะใภ้ของเจ้า!”

“ยังไงเจ้ากับข้าก็เป็นพี่น้องกัน วันนี้ข้าจะไม่ถือโทษอะไร เจ้าไม่ต้องคุกเข่าเคารพข้าก็ได้!”

หยุนธิงหลานเป็นพระชายารอง

ตามหลักแล้ว วันนี้แต่งเข้าจวนอ๋องสาม นางจะต้องคุกเข่าเคารพฉินซื่อเสวีย

นอกจากนี้แล้ว ยังต้องเจอกับพวกพี่น้องสะใภ้อีกด้วย

ที่น่าอึดอัดคือ หยุนหว่านหนิงเป็นพระชายาของพวกเขา นางเป็นพระชายารอง……

พระชายารองเจอพระชายาเอก จะต้องคุกเข่าทำความเคารพเท่านั้น

โดยเฉพาะตอนที่เจอกันครั้งแรก!

พอหยุนหว่านหนิงพูดแบบนี้ หยุนธิงหลานก็อายจนหน้าแดงไปถึงใบหู

“เจ้า เจ้า……”

เห็นนางโกรธจนพูดไม่ออก หยุนหว่านหนิงก็แสยะยิ้มเบาๆ “เจ้าไม่ต้องโกรธหรอก! ที่จริงวันนี้ข้าก็ถือว่าช่วยเจ้าเหมือนกันนะ!”

“ถ้าเจ้าไม่ใช้วิธีที่ข้าพูด วันนี้เจ้าคงได้กลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองแล้วล่ะ?”

หยุนธิงหลานพูดไม่ออก

“ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรก่อน จวนอ๋องสามจะยอมแพ้เอง!”

หยุนหว่านหนิงพูดต่อว่า “เจ้าไม่ต้องใส่ชุดมุ้งนั้นหรอก เดี๋ยวอีกสักพัก จวนอ๋องสามก็จะส่งชุดแต่งงานดีๆมาให้เจ้าเอง เจ้ายังต้องขอบคุณข้าด้วยนะ!”

หยุนธิงหลานมองด้วยความแค้น: “……นั่นสิ ข้าต้องขอบใจเจ้าจริงๆ”

“ขอบใจบรรพบุรุษเจ้าน่ะสิ”

คำพูดนี้ พูดตามหยุนหว่านหนิงอีก

“บรรพบุรุษข้าไม่เกี่ยวกับเจ้าเหรอ? คุณหนูหยุน…ธิงหลาน?”

หยุนหว่านหนิงแสยะยิ้มมองนาง ตั้งใจเน้นหนักคำว่า ‘หยุน’

หยุนธิงหลานขมวดคิ้ว ทำไมถึงด่าตัวเองไปด้วยนะ……

หยุนธิงธิงรีบเข้ามาพูดว่า “ยังมีข้าอีก! ท่านพ่อด้วย และท่านปู่ และอีกหลายๆคน ทุกคนสกุลหยุนกันหมด! ช่วงเวลามงคลขนาดนี้ พี่รองด่าบรรพบุรุษได้ยังไง?”

หยุนธิงหลานพูดไม่ออก จึงเงียบปากไป

……

ในขณะเดียวกัน จวนอ๋องสาม