อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 310

ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันมงคลของโม่หุยเฟิง

แต่ก็แค่สู่ขอพระชายารองเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นเขายังถูกกักบริเวณอยู่ในจวน ถูกยึดตำแหน่งไป ตกลงสู่จุดต่ำที่สุดในชีวิต

ดังนั้นวันนี้ มีแค่โม่หุยเหยียนกับหนานกงเยว่ที่มาจวนอ๋องสาม ต้อนรับแขกแทนพวกเขา

ว่ากันว่าพี่สะใภ้ใหญ่เป็นเหมือนแม่

ฮองเฮาจ้าวถูกกักบริเวณอยู่ในตำหนักคุนหนิง โม่จงหรานก็ไม่มีทางออกวังมาดื่มเหล้ามงคลหรอก เต๋อเฟยกับซูเฟยก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ จึงทำให้จวนอ๋องสามเงียบเฉียบมาก

ถึงแม้จะเป็นวันมงคล แต่แขกที่เข้าออกจวนอ๋องสาม ก็มีแค่นิดเดียวเท่านั้น

จวนกั๋วกงยังคึกคักกว่าอีก

เพราะยังไงตอนนี้ ถ้าเข้าออกจวนอ๋องสาม……

จะต้องถูกคิดว่าเป็น ‘พรรคโม่หุยเฟิง’

ดังนั้นตอนนี้ จึงไม่มีใครกล้ามาหาโม่หุยเฟิงกัน

ส่วนท่านอ๋องคนอื่นๆ……

โม่ฮั่นอี่ว์ถูกกักบริเวณ โจวหยิงหยิงกลับบ้านแม่

โม่เหว่ยปิดประตูไม่ออกบ้าน โม่โยวโยวไม่อยากเจอผู้คน

โม่เยว่เข้าวังประชุม โม่เฟยเฟยไม่ไว้หน้า

ดังนั้นนอกจากหยุนหว่านหนิงแล้ว ก็ไม่มีใครมางานมงคลนี้เลย

ในตอนที่ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครยอมใครนั้น เวลามงคลก็ผ่านไปแล้ว หยุนเจิ้นซงกระทืบเท้าอย่างร้อนรน “หลานเอ๋อร์ลูก เจ้าจะให้พ่อทำยังไง?”

“หากพลาดเวลามงคลไป จะทำให้ไม่มงคลได้นะ!”

“ท่านพ่อ ท่านจะร้อนใจไปทำไม?”

หยุนธิงหลานไม่สนใจ “ยังไงก็พลาดเวลามงคลไปแล้ว ถ้าตอนนี้รีบไปก็ไม่ทันอยู่ดี”

“อีกอย่าง ท่านพ่อไม่คิดว่าข้าจะแต่งเข้าจวนอ๋องสามได้ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้มาร้อนใจทำไม?”

นางไม่สนใจหรอก

ก็เหมือนอย่างที่หยุนหว่านหนิงพูด งานแต่งนี้เป็นคำสั่งของฮ่องเต้

ถึงแม้หยุนเจิ้นซงจะไม่อยากให้นางแต่งมากแค่ไหน ฉินซื่อเสวียจะไม่อยากให้โม่หุยเฟิงแต่งมากแค่ไหน

แต่ราชโองการออกมาแล้ว ใครก็แก้ไขอะไรไม่ได้!

พวกเขาก็ยื้อต่อไปแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องของเวลามงคลแล้ว ยังจะสนใจเรื่องเวลามงคลอีกทำไม……ขอแค่วันนี้ได้เข้าจวนอ๋องสามก็พอแล้ว

หากไม่ได้ งั้นก็พรุ่งนี้ก็ได้!

“ข้าไม่ได้ร้อนใจอะไร! ถ้าเรื่องนี้ฝ่าบาทกับฮองเฮารู้เข้า……”

หยุนเจิ้นซงส่ายหน้าถอนหายใจ

“รู้ก็รู้ไปสิ!”

หยุนธิงหลานแสยะยิ้ม “เรื่องยิ่งดังยิ่งดี ฝ่าบาทคงรู้เรื่องนี้นานแล้ว ตอนนี้ไม่สั่งคนมาจัดการ แสดงว่าท่านไม่สนใจว่าพวกเราจะทะเลาะกันยังไง”

“อีกอย่าง เรื่องนี้ข้าไม่ผิด”

“ดังนั้นเจ้าจะยื้อต่อไปแบบนี้น่ะเหรอ?”

เห็นสายตาที่ไม่เห็นด้วยของหยุนเจิ้นซง หยุนธิงหลานก็กระตุกยิ้ม “ใช่! ฉินซื่อเสวียนั่น ไม่รอข้าแต่งเข้าไปก็จะข่มขู่ข้าแล้ว”

“วันนี้ถ้าข้าก้มหน้ายอมแพ้ ต่อไปใครจะไว้หน้าข้าอีก?”

“ขนาดพ่อยังต้องเสียหน้าตามไปด้วยเลย!”

ได้ยินนางพูดแบบนี้ หยุนเจิ้นซงก็รู้สึกมีเหตุผลดี

หยุนธิงหลานโยนชุดแต่งงานสีชมพูลงพื้น แล้วเหยียบขยี้แรงๆก็ยังไม่หายโกรธ “ท่านพ่อดูสิ ข้าจะใส่ชุดแบบนี้ออกได้ยังไง?”

ว่าแล้ว สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป

“ใช่สิ! ข้าคิดออกแล้ว!”

เห็นหยุนธิงหลานดวงตาเป็นประกาย หยุนเจิ้นซงก็ใจสั่น “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

ลางสังหรณ์บอกเขาว่า ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่!

……

หยุนหว่านหนิงกับหยุนธิงธิง ความคิดแตกต่างจากหยุนธิงหลาน

ดังนั้นเวลาที่รอจวนอ๋องสามก้มหน้า พวกนางสองพี่น้องก็ออกไปเดินเล่น ในตอนที่กลับมา ก็เห็นหยุนธิงหลานสวมชุดแต่งงานสีชมพูแล้ว

ด้านในใส่เสื้อในสีชมพู ไม่มีเสื้อคลุมปิดเลยด้วยซ้ำ