อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 319

หยุนหว่านหนิงหันหน้ามองไป เห็นเพียงคนที่มาคือ——

ฮองเฮาจ้าวที่เต็มไปด้วยความโกรธ!

นางถูกโม่จงหรานกักบริเวณไว้ในตำหนักคุนหนิงไม่ใช่หรือ? !

ทำไมวันนี้ถึงออกจากวังมาได้? !

ความสงสัยในใจของนางยังไม่ทันได้คลี่คลาย ฮองเฮาจ้าวก็เดินเข้ามาใกล้ด้วยความโกรธแล้ว “หยุนหว่านหนิง เจ้าช่างมีมาดอันน่าเกรงขามเสียจริง!”

“มีคำกล่าวหนึ่งเจ้าเคยได้ยินหรือไม่? เรียกว่า ‘แมวไม่อยู่ หนูร่าเริง’ !”

บรรดาแขกเหรื่อก็คุกเข่าลงไป น้อมทักทายฮองเฮาจ้าวอีกครั้ง

รวมถึงฉินซื่อเสวียก็คุกเข่าลงเช่นกัน

แต่ฮองเฮาจ้าวไม่มีใจจะสนใจใครทั้งนั้น

ทันทีที่นางเข้าประตูมา ก็เล็งไปที่หยุนหว่านหนิงแล้วก็ “ยิง” “เจ้าคงไม่ได้คิดว่าจวนอ๋องสาม เป็นจวนอ๋องหมิงของเจ้าด้วยใช่ไหม? !”

“ฮ่องเต้ยอมให้เจ้าอวดดีได้เช่นนี้ ข้าไม่อนุญาต!”

ฮองเฮาจ้าวโกรธสุดขีดอย่างเห็นได้ชัด โกรธจนแก้มเปลี่ยนรูป

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

นางกำลังจะน้อมทักทายฮองเฮาจ้าว แต่กลับถูกโม่เยว่จับแขนเอาไว้กะทันหัน ส่งสัญญาณให้นางไม่ต้องคุกเข่า

หยุนหว่านหนิงเลยโค้งคำนับฮองเฮาจ้าวเล็กน้อย “เสด็จแม่”

เห็นการกระทำนี้ ก็ยิ่งทำให้ฮองเฮาจ้าวโกรธมากขึ้น!

“หยุนหว่านหนิง เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก! เห็นข้าแล้วยังไม่คุกเข่า? ! เจ้ายังเห็นเสด็จแม่คนนี้อยู่ในสายตาอยู่ไหม?”

“เห็น”

หยุนหว่านหนิงยื่นมือ ชี้ไปที่ดวงตาของนาง “ลูกสะใภ้สามารถมองเห็นเสด็จแม่อย่างชัดเจนเลย”

แม้แต่ขนอ่อนเล็กๆบนใบหน้าฮองเฮาจ้าว นางก็ยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน!

จะไม่เห็นนางในสายตาได้อย่างไร?

“คุกเข่า!”

ฮองเฮาจ้าวคำรามด้วยความโกรธ

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว

โม่เยว่ก้าวเข้ามาข้างหน้า ปกป้องนางเอาไว้ด้านหลัง กล่าวต่อฮองเฮาจ้าวด้วยใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก “เสด็จแม่บันดาลโทสะขนาดนี้! วันที่อากาศร้อนเช่นนี้ จะเดือดดาลจนเสียสุขภาพจริงๆ”

วันที่อากาศร้อน?

นี่มันเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงใกล้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ใครบอกว่าเป็นวันที่อากาศร้อนอีก? !

แต่ว่า ฮองเฮาจ้าวก็เหงื่อแตกพลั่กจริงๆ

นางถูกหยุนหว่านหนิงทำให้โกรธเคือง!

“พวกเจ้าสองคนผัวเมีย ตอนนี้คือจะต่อต้านข้าใช่ไหม?”

ฮองเฮาจ้าวกัดฟันกล่าวถาม

“เสด็จแม่ ลูกสะใภ้ไม่กล้า”

หยุนหว่านหนิงพยักหน้าเล็กน้อย “พระชายาสามปรักปรำน้องรองของลูก ยังลากลูกเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย! ลูกก็แค่จะเอาหลักฐานออกมา ยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองเท่านั้น”

“เจ้าบริสุทธิ์?”

ฮองเฮาจ้าวรู้สึกแค่ว่ามันน่าขำ

ในอดีตนางไม่รู้ว่า นังแพยศาหยุนหว่านหนิงคนนี้ทำให้คนรู้สึกโมโหได้มากแค่ไหน

แต่หลังจากถูกนางทำให้โกรธจนล้มลงครั้งแล้วครั้งเล่า เสียเปรียบในมือของนางนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว......

นางรู้ว่านังเด็กแพศยาคนนี้ทำให้คนรังเกียจได้มากแค่ไหน!

“หากเจ้าบริสุทธิ์ คนทั่วทั้งใต้หล้าแห่งนี้ล้วนบริสุทธิ์กันหมดแล้ว!”

นางฮึเย็นชาออกมาคำหนึ่ง “เหตุการณ์ในวันนี้ข้าเข้าใจชัดเจนแล้ว! ถึงแม้ชุดที่หยุนธิงหลานใส่อยู่จะไม่ใช่ชุดแต่งงานของซื่อเสวีย แต่ชุดแต่งงานของซื่อเสวียตกอยู่ในมือนาง ก็ควรจะส่งคืนถึงจะถูก!”

หยุนธิงหลานมองไปทางหยุนหว่านหนิงอย่างอกสั่นขวัญแขวน

ชุดแต่งงานนั่น นางไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ!

นางคิดมาตลอดว่า ชุดที่หยุนหว่านหนิงเปลี่ยนให้นาง ก็คือชุดแต่งงานของฉินซื่อเสวีย

ในเมื่อไม่ใช่......

เช่นนั้นชุดแต่งงานชุดนั้นอยู่ที่ไหน? !

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว “ย่อมสมควรต้องคืนกลับไปอยู่แล้ว อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่ของของนาง”

“เสด็จแม่สามารถส่งคนไปเอาที่จวนกั๋วกงได้เลย มันอยู่ในห้องส่วนตัวของน้องรอง”

หยุนธิงหลานขมวดคิ้วแน่นมากยิ่งขึ้น

นางไม่เคยเห็นมาก่อนว่า หยุนหว่านหนิงวางชุดแต่งงานในห้องส่วนตัวของนาง......

ฮองเฮาจ้าวค้อนนางอย่างดุดันครู่หนึ่ง “หากชุดแต่งงานไม่อยู่ ข้าก็จะตัดมือทั้งสองข้างของหยุนธิงหลานทิ้งซะ! ใครใช้ให้นางหยิบสิ่งที่ไม่ควรหยิบ!”

นี่ฮองเฮาจ้าวนึกว่า นางจะสนใจหยุนธิงหลานหรือ? !

หยุนหว่านหนิงมีความสุขขึ้นมา “เสด็จแม่ เชิญท่านตามสบายเลย”

อย่าว่าแต่ตัดมือทั้งสองข้างของหยุนธิงหลานเลย ถึงแม้จะตัดแขนตัดขาของนางทิ้ง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนางทั้งนั้น!

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังจะยกมือเห็นด้วยอย่างยิ่งด้วยซ้ำ!