อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 337

โม่เยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

โม่จงหรานขมวดคิ้วทันที "พวกเจ้าจะมายักคิ้วหลิ่วตาอะไรกันอยู่ได้?"

"เสด็จพ่อ"

จากนั้นโม่เยว่ก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งว่า "เหลืออีกสองเดือน ก็จะเป็นวันเกิดของท่านแม่ กระหม่อมกับหนิงเอ๋อร์ได้หารือกันแล้ว จึงตัดสินใจว่าจะให้เสด็จแม่เต๋อเฟยได้พบกับหยวนเป่าสักครั้ง"

"อย่างนั้นรึ?!"

โม่จงหรานถึงกับตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไม่ถึง ว่าโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงจะมาหารือเรื่องนี้กับเขา

“พวกเจ้าบอกเองไม่ใช่รึ ว่าเต๋อเฟยเก็บความลับไม่เคยอยู่น่ะ?”

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในตำหนักสิงกง หยุนหว่านหนิงยังเน้นย้ำหลายครั้งมาก ว่าไม่อาจให้เต๋อเฟยรู้เรื่องนี้ได้

สวรรค์รู้ดีว่าในช่วงหลายวันมานี้ เวลาที่อยู่ต่อหน้าเต๋อเฟยโม่จงหรานต้องอดทนอย่างทุกข์ยากลำบากขนาดไหน ..... โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทุกครั้งที่เต๋อเฟยบ่นถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเขา ว่าเยว่เอ๋อร์กับหนิงเอ๋อร์แต่งงานกันมาตั้งนานหลายปีแล้ว ก็ยังไม่มีลูกด้วยกันสักที ฯลฯ

โม่จงหรานอยากจะบอกนางจริง ๆ ว่า: เจ้ามีหลานชายแล้ว!

แต่เมื่อคำนึงถึงความปลอดภัยของหยวนเป่า โม่จงหรานก็ทำได้แค่ต้องอดทน!

ทุกครั้งที่เขาออกจากวังเพื่อไปหาหยวนเป่า เขาต้อง "ประชันเล่ห์เหลี่ยม" กับเต๋อเฟยตลอด

พอตอนนี้ได้ฟังที่พวกเขาพูดมา มันช่าง......

โม่จงหรานแอบลูบมือของตัวเองเงียบ ๆ "จะว่าไป ช่วงนี้ข้าก็ไม่ได้เห็นหน้าหยวนเป่ามาระยะหนึ่งแล้วนะ หรือไม่วันหลัง พวกเจ้าอยากจะแอบพาหลานชายของข้าเข้าวังมาสักหน่อยหรือไม่ล่ะ?"

"ข้าสั่งให้ถังอานทำของเล่นแปลก ๆ ใหม่ ๆ ไว้ไม่น้อย แต่ยังไม่มีเวลาส่งไปให้หยวนเป่าเลยสักที!"

เมื่อได้ยินดังนั้น หยุนหว่านหนิงก็ตกใจจนผงะ "เสด็จพ่อ ถังอานไม่ใช่หนึ่งในห้าขุนนางซึ่งมีหน้าที่ขึ้นตรงต่อสำนักดาราศาสตร์ที่ถูกเรียกว่าอะไรนะ? ชิวกวนเจิ้ง หรอกหรือ?"

ซ่งจื่ออวี๋เป็นโหรใหญ่ครองตำแหน่งหัวหน้าสำนักดาราศาสตร์ ถัดจากเขาลงไปยังมีขุนนางชั้นผู้น้อยอีกหลายคน

แน่นอนว่า ขุนนางชั้นผู้น้อยเหล่านี้ ในวันปกติแล้วจะไม่มีโอกาสได้เห็นแม้แต่เงาของซ่งจื่ออวี๋

ไม่มีใครรู้เลยว่า หัวหน้าโหรของพวกเขารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร.....

ขุนนางทั้งห้า เป็นตัวแทนของฤดูกาล มีชื่อเรียกโดยย่อว่า ชุน ซ่า จง ชิว ตง

ส่วนถังอาน เป็นขุนนางในตำแหน่งชิวกวนเจิ้ง (ตัวแทนฤดูใบไม้ร่วง)

และใต้เท้าถังท่านนี้ ก็เป็นคนที่มือไม้คล่องแคล่วสมองชาญฉลาด มีความเชี่ยวชาญในด้านการทำพวกเครื่องมือ หรือเครื่องใช้ที่ทำจากไม้ทุกชนิด

ในเมื่อซ่งจื่ออวี๋ไม่ปรากฏตัว ส่วนในเวลาปกติทางสำนักดาราศาสตร์ก็ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไร เพิ่งจะพ้นฤดูใบไม้ร่วง ถังอานจึงว่างงานไม่มีอะไรทำ เลยไปนั่งทำงานหัตถกรรมในสำนักดาราศาสตร์ทุกวัน

ด้วยความบังเอิญ ก็ถูกโม่จงหรานค้นพบเข้าจนได้

นับจากนั้น เขาจึงสั่งให้ถังอานทำพวกของเล่นแปลก ๆ ใหม่ ๆ สำหรับเด็กเล็กอยู่เสมอ

"ใช่สิ!"

โม่จงหรานพยักหน้า "ถังอานเดิมทีก็ดำรงตำแหน่งขุนนางชิวกวนเจิ้งนี่แหล่ะ ทำไมรึ?"

หยุนหว่านหนิงพูดไม่ออก "เสด็จพ่อ ท่านถึงกับไปสั่งให้ใต้เท้าถังทำของเล่นให้หยวนเป่าจริง ๆ รึ? ที่สำนักดาราศาสตร์นี่เขาว่างการว่างงานกันขนาดนี้เลยหรือ? แบบนี้น่าจะไม่ค่อยดีนะเพคะ?"

"มีอะไรไม่ดีล่ะ?"

โม่จงหรานแค่นเสียงเบาๆ“ซ่งจื่ออวี๋ไม่ยอมมาปรากฏตัว พวกเขาต่างก็ว่างงานไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว”

"ให้เขาทำของเล่นให้หลานชายสุดที่รักของข้า ถือเป็นวาสนาของเขาแล้ว!"

หยุนหว่านหนิง: "...."

โม่เยว่เริ่มคิดมาก อดถามไม่ได้ว่า "เสด็จพ่อ ใต้เท้าถังจะรู้ถึงการมีอยู่ของหยวนเป่าหรือไม่?"

"ข้าดูโง่เขลาขนาดนั้นเลยรึ? ถึงจะได้ไปไล่บอกคนอื่นปาว ๆ ถึงการมีอยู่ของหยวนเป่า?"

โม่จงหรานมองเขาด้วยสายตารังเกียจแวบหนึ่ง "เดิมทีถังอานก็ปากมากถามข้าอยู่เหมือนกัน ข้าก็เลยตอบไปว่า ตอนนี้ข้ายังไม่มีหลานชาย หรือในอนาคตก็จะไม่มีโอกาสมีหลานชายแล้ว? !"

ด้วยเหตุนี้ ถังอานจึงถูกอุดปากจนเงียบสนิทไปเลย

ใครจะรู้ล่ะว่า ในราชวงศ์ของพวกเขา จะมีหลานชายคนโตตั้งนานแล้ว!

“ข้อเสนอเมื่อครู่นี้ของพวกเจ้า ตัวข้าเห็นด้วย”

โม่จงหรานพูดอย่างครุ่นคิด "แม้ว่าเต๋อเฟยจะเป็นคนพูดจาโผงผางตรงไปตรงมา แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของหยวนเป่า ข้าเชื่อว่าเต๋อเฟยคงจะปิดปากของนางให้สนิทได้!"

...................

ทั้งสองออกจากวัง แล้วตรงไปรับหยวนเป่าที่บ้านตระกูลกู้

ไม่ได้หน้ากันมาทั้งคืน หยุนหว่านหนิงคิดถึงหยวนเป่าลูกชายสุดที่รักแทบตายแล้ว!

หลังจากเข้าไปในบ้านตระกูลกู้ ก็ได้ยินว่ากู้ป๋อจ้งมีธุระด่วนจึงต้องออกไปก่อน ส่วนกู้หมิงกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

หยวนเป่านั่งอยู่บนรั้วกั้นตรงหน้าทางเข้าห้องโถงใหญ่ สวมหมวกลายเสือน้อย และผ้าพันคอลายเสือน้อย

เจ้าตัวนั่งแกว่งสองเท้าเล็ก ๆ ไปมา ดวงตาจ้องมองไปที่ประตูด้วยแววตั้งตารอคอย.....

เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ปรากฏตัว เขาก็กระโดดจากรั้วกั้นนั้นลงมาทันที