อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 486

ไม่รอให้โม่เยว่ทันพูดอะไร ก็ได้ยินโม่จงหรานพูดด้วยน้ำเสียงจนใจว่า "เจ้ากลับไปบอกหว่านหนิงว่า ถ้าเล่นสนุกพอแล้ว ก็ปล่อยฮองเฮาไปเถอะ!"

โม่เยว่: "....."

“เสด็จพ่อ ลูกบอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าเสด็จแม่ไม่ได้อยู่ในเงื้อมมือของหนิงเอ๋อร์”

เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

โม่จงหรานกระแอมเบา ๆ "เอาเถอะ ๆ ข้าอ่านหนังสือของข้าต่อดีกว่า! เจ้าแค่ไปบอกหว่านหนิงว่าทุกเรื่องล้วนต้องมีขีดจำกัด ไม่ควรเกินเลยจนส่งผลร้ายแรงถึงชีวิตใครเข้า!"

เขาเอ็นดูลูกสะใภ้ของเขาคนนี้มากถึงขนาดนี้แค่คนเดียวเลยจริง ๆ!

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ใครที่มันบังอาจพาตัวฮองเฮาผู้ทรงเกียรติออกไปแบบนี้ มีหรือจะไม่ถูกฮ่องเต้ตามไปเอาผิดถึงที่?!

โม่เยว่มีสีหน้าเรียบเฉย "หนิงเอ๋อร์ไม่ได้ทำพ่ะย่ะค่ะ"

โม่จงหราน: "....."

เขาอ่านหนังสือของเขาไปดีกว่า

*ในหนังสือซ่อนไว้ซึ่งอนงค์น้อง ในตำราซ่อนไว้ซึ่งบ้านเรือนทอง* ในหนังสือไม่มีลูกชายตัวแสบที่ทำให้เขาต้องโกรธ (* ประโยคนี้เป็นบทกลอนจีน สื่อถึงเป้าหมายในการอ่านหนังสือว่าคนขยันอ่านจะได้ประโยชน์ และได้รับความสนุกเพลิดเพลิน)

...........................

ณ.ตำหนักสิงกง

หลังได้รับการรักษาจากหยุนหว่านหนิงเมื่อปีที่แล้ว ไทเฮากู้ก็มีสุขภาพที่ดีขึ้นมาก!

ครั้งนี้หยุนหว่านหนิงพาหยวนเป่ามาเยี่ยมไทเฮากู้ เป็นเพราะแค่อยากมาพบหน้าเท่านั้น ไม่ใช่เพราะไทเฮากู้สุขภาพไม่ค่อยดี

หลังจากที่หนึ่งแก่หนึ่งเด็กนอนกลางวันแล้ว หยุนหว่านหนิงก็ไปนั่งดื่มชาที่ระเบียง

ตำหนักสิงกงตั้งอยู่ในสถานที่ที่เย็นชื้น แม้จะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ดวงอาทิตย์ขึ้นจนเหนือศีรษะ แต่อากาศก็ยังหนาวเย็นอยู่มาก

เมื่อเห็นนางนั่งอยู่ที่ระเบียง หรูเยียนก็เดินเข้ามา ห่มเสื้อคลุมลงบนไหล่ของนาง "พระชายา ท่านสวมแค่เสื้อถังเฟิงมีแนวโน้มที่จะเป็นหวัดง่าย ท่านโปรดระวังสุขภาพด้วย"

“ร่างกายของข้าทำจากเหล็ก ที่บ้านข้าเรียกกันว่าคอนกรีตเสริมใยเหล็ก จะต้องกลัวอะไรล่ะ?”

หยุนหว่านหนิงไม่สนใจเลยสักนิด

ในเวลานี้เอง พิราบสื่อสารตัวหนึ่งก็กระพือปีกบินอยู่เหนือหัวทั้งคู่ สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงบนฝ่ามือของหรูเยียน

นางหยิบจดหมายออกจากขาของนกพิราบ คลี่ออกอ่านแล้วยื่นส่งไปให้หยุนหว่านหนิง "พระชายา หรูอวี้ส่งจดหมายมาถามเจ้าค่ะ"

"เรื่องอะไรรึ?"

หยุนหว่านหนิงไม่รับจดหมาย

"หรูอวี้ถามพระชายาว่า ทางฮองเฮาจะให้จัดการอย่างไร?"

หยุนหว่านหนิงตะลึงอึ้งค้าง "ฮองเฮา?"

"เจ้าค่ะ ท่านไม่ได้สั่งให้หรูอวี้จับฮองเฮาไปแขวนไว้ที่ตำหนักร้าง ที่อยู่หลังตำหนักชิงชิวหรอกหรือเจ้าคะ?!"

เมื่อเห็นว่าพระชายาถึงกับลืมไปแล้ว หรูเยียนก็อดกุมหน้าผากไม่ได้ "พระชายา เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ท่านคงไม่ได้ลืมไปแล้วหรอกนะเจ้าคะ?!"

หยุนหว่านหนิงวางถ้วยชาลงอย่างเซ่อซ่า "ยังแขวนนางอยู่เหรอ?!"

หรูเยียน: "....นี่ไม่ใช่เพราะท่านสั่งไว้หรือเจ้าคะ?"

“ถ้าไม่มีคำสั่งของท่าน หรูอวี้ก็ไม่กล้าปล่อยนางลงมาหรอกเจ้าค่ะ”

นางก้มลงอ่านจดหมายอีกครั้ง

นี่เป็นลายมือของหรูอวี้แน่นอน เขียนหวัดเหมือนยันต์ไล่ผีแบบนี้ แค่เห็นแวบเดียวก็จำได้แล้ว

"หรูอวี้บอกว่า เขากลัวว่าฮองเฮาจะเกิดเรื่องร้าย ทุกวันตอนค่ำเขาจึงไปแกล้งหลอกเป็นผี เพื่อจะทำให้ฮองเฮาตกใจจนหมดสติไป จากนั้นค่อยป้อนน้ำป้อนอาหารให้นาง แถมยังช่วยนวดแขนนวดขาให้ เพื่อเสริมการไหลเวียนของเลือดให้ดีขึ้นด้วย"

โดนแขวนแบบนี้ทุกวัน ถ้าไม่อดตาย ก็คงตายเพราะระบบเลือดไหลเวียนไม่ได้ ไม่ก็เลือดคั่งจนตายไปเสียก่อน

หรูอวี้ผู้น่าสงสาร ไหนจะต้องแกล้งทำเป็นผีไปหลอกให้นางตกใจ ไหนจะต้องป้อนข้าวป้อนน้ำดูแลเรื่องขับถ่ายให้ฮองเฮา แม้กระทั่งนวดให้นางด้วย!

ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังต้องคอยระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเจ้านายของตัวเองจะรู้เรื่องนี้เข้า.....

“หรูอวี้ผู้น่าสงสาร!”

หยุนหว่านหนิงถอนหายใจเฮือก "ตอบเขากลับไปว่า ให้เขาปล่อยฮองเฮาไปได้แล้ว"

ไม่ต้องเตือนอะไรให้มาก หรูอวี้ก็คงจะรู้ว่าควรต้องทำอย่างไรต่อไป

ด้วยเหตุนี้เอง คืนนั้นทั้งตำหนักคุนหนิงก็วุ่นวายโกลาหล ประดุจดั่งถูกระเบิดลงก็ไม่ปาน!

ในตอนที่จางหมัวมัวมาทำหน้าที่อยู่เฝ้าในตอนค่ำ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดัง "ตึง" แว่วมาจากห้องโถง!

นางวิ่งเข้าไปดู จึงเห็นว่าเหนียงเหนียงของนางที่หายตัวไปนาน.....ถึงกับหล่นลงมาจากฟ้า แล้วร่วงลงบนเตียงนอนอย่างพอดิบพอดี!

จางหมัวมัวขยี้ตา ยังคิดว่าตัวเองคงจะตาฝาดจนมองผิดไปแน่ ๆ