อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 50

“อะไรนะ?”

หยุนหว่านหนิงคิดว่าตัวเองหูฝาดไป

เธอแคะขี้หูถาม “ท่านคิดจะทำอะไร?”

“ข้าแสดงออกยังไม่ชัดเจนอีกรึ? หรือเจ้าแสร้งทำเลอะเลือน?”

โม่เยว่เหล่นางเรียบๆ “ในเมื่อเจ้าบอกว่าข้าละเลยเจ้า เช่นนั้นต่อไปข้าจะอยู่ที่เรือนชิงหยิ่งนี่ล่ะ และก็ไม่มีหลักการที่ว่า สามีภรรยาควรแยกห้องกันนอน”

คราวนี้หยุนหว่านหนิงฟังเข้าใจละ

นี่คือ ผู้ชายคนนี้จะเอาจริงกับเธอแล้ว?!

“ไม่ได้!”

เธอตกใจจนลุกขึ้นยืน “โม่เยว่ ท่านอย่าได้คืบจะเอาศอกนะ!”

“ในเมื่อท่านกับข้าเป็นแค่สามีภรรยาในนาม ก็ไม่ควรจะนอนห้องเดียวกัน! ท่านหน้าไม่อาย แต่ข้าหน้าบางนะ!”

“ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ต่อไปข้าจะสู้หน้าใครได้? จะมีชายใดกล้าแต่งงานกับข้า?”

คำนี้ออกไป เธอก็พึ่งนึกออกว่า พูดผิดไป

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

สีหน้าโม่เยว่ดูน่าเกลียดนัก

บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที

ประหนึ่งลมพายุฝนพัดมา ทั่วทั้งห้องมีกลิ่นอายเย็นยะเยือกกำจายไปทั่ว บรรยากาศที่ประหนึ่งเทพแห่งความตายมาเยือน ล้วนแพร่กระจายมาจากผู้ชายที่เย็นดุจน้ำค้างแข็งผู้นี้

เขาลุกขึ้นยืน ค่อยๆบีบหยุนหว่านหนิงไปจนมุมหนึ่ง

เขาก้าวเท้าขึ้นหน้าหนึ่งก้าว เธอก็หวั่นๆถอยหลังไปหนึ่งก้าว

จวบจนแผ่นหลังเธอติดกับกำแพงเย็นเยียบ เท้าของทั้งคู่จึงหยุดลง

สายตาสองคู่ประสานกัน ปลายจมูกชนกัน ปลายเท้าชนกัน

“หยุนหว่านหนิง พูดคำเมื่อครู่อีกครั้ง”

เขามองนางอย่างผู้ที่เหนือกว่า พอเอ่ยปาก ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นใส่ใบหน้าเธอ “นี่เจ้ากล้าพูดจาเช่นนี้ต่อหน้าข้า?”

“หยุนหว่านหนิง เจ้าอยากตายใช่หรือไม่?”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขาดังอยู่ข้างหู

“เจ้าอยากโดนจับใส่ตะกร้าถ่วงน้ำ หรืออยากโดนผ่าท้อง หรืออยากโดนห้าม้าแยกร่าง?”

เสียงโม่เยว่ค่อยแปรเปลี่ยนเป็นแผ่วเบาอ่อนโยน “ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ข้าก็สามารถทำให้เจ้าสมหวังได้ทั้งสิ้น นี่เป็นความเมตตาอย่างใหญ่หลวงที่ข้ามีต่อเจ้า!”

น่าตายนัก!

ชายผู้นี้โหดร้ายขนาดไหน สี่ปีก่อนเธอก็เคยเจอมาครั้งหนึ่งแล้ว

คืนนี้ทำไมถึงพูดจาไม่มีหูรูด ทำให้เขาโมโหอีกเนี่ย?!

เธอยิ้มกะลิ่มกระเหลี่ย “ท่านอ๋อง เข้าใจผิดกันทั้งนั้น! เมื่อครู่ข้าแค่พูดผิด ท่านอย่าใส่ใจไปเลย”

“พูดผิด?”

สายตาโม่เยว่สั่นไหวเล็กน้อย

แววตาในสายตานั้นยิ่งเย็นเยียบขึ้น “เจ้าหมายความว่า เจ้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจส่วนลึกออกมาโดยไม่รู้ตัว? เจ้าเห็นข้าเป็นของเล่นรึ?!”

“ไม่ใช่ เข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิดจริงๆ!”

หยุนหว่านหนิงยื่นมือออกไปทาบที่แผงอกเขาแผ่วเบา

“ข้ากำลังรอให้เจ้าอธิบาย”

โม่เยว่ก็ไม่ถอย ยอมให้นางวางสองมือบนหน้าอกเขา สายตาจ้องนางเขม็ง

อธิบาย?

อธิบาย?!

นี่เป็นความคิดจริงๆจากใจเธอเลย ให้อธิบายกะผีสิ!

เธอจะอธิบายได้อย่างไร?!

หยุนหว่านหนิงร้อนรนยิ่งนัก

“เมื่อครู่ท่านอ๋องฟังผิดไปแล้ว! ที่ข้าพูดน่ะหมายความว่า ข้ากับท่านอ๋องพัฒนาไปเร็วเกินไปแล้ว ต้องช้าลงหน่อยถึงจะดี เรื่องอยู่ร่วมห้องกันนี่รีบร้อนไม่ได้!”

เธอยิ้มแห้ง หลบตาไปอย่างมีพิรุธ

“งั้นรึ?”

เขาก้าวเท้าขึ้นหน้าอีกหนึ่งก้าว หยุนหว่านหนิงกลั้นหายใจถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เธอแนบร่างทั้งร่างติดกำแพง ประหนึ่งเสือกำแพงที่โดนบีบจนไร้ทางหนี

มองดูแล้ว บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนยิ่งดูวาบหวานมากขึ้น