อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 78

“วันนี้ในงานประชุมราชวงศ์ ดูเหมือนเจ้าสามจะมิพอใจข้าเท่าไหร่นัก เกรงว่าเขาจะมิลงรอยกัน เจ้ามีวิธีดีๆ อันใดให้เจ้าสามยุติความมิพึงพอใจนั้นลงหรือไม่?”

โม่จงหรานมองไปทางนางด้วยความสนอกสนใจและรอคำตอบจากหยุนหว่านหนิง

คาดมิถึงว่าจะเป็นปัญหาที่ยากเช่นนี้

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วขึ้นทันใดแล้วยิ้มอย่างอ่อนแรงว่า “เสด็จพ่อเพคะ ลูกเป็นเพียงสตรีที่ทำงานบ้านอยู่หลังเรือน ลูกมิอาจยุ่งเกี่ยวกับการเมืองได้”

“ข้าให้เจ้าตอบ เจ้าก็ต้องตอบ”

โม่จงหรานตบมือลงบนโต๊ะแล้วข่มขู่นางอย่างแรงว่า “หากเจ้ามิตอบ หรือให้คำตอบที่ข้าพึงพอใจมิได้......”

“ข้าจะตัดศีรษะเจ้าเสีย!”

นี่สินะทรราช

หยุนหว่านหนิงก้มศีรษะเอามือแตะคอของตนแล้วรู้สึกเย็นวาบ ราวกับนางถูกมีดปักเข้าที่คอ

จะทำให้เสด็จพ่อขุ่นเคืองใจมิได้

นางจึงทำได้เพียงกัดฟันแล้วยิ้มตอบอย่างกล้าหาญว่า “เสด็จพ่อเพคะ ท่านเป็นราชาของพวกเราและเป็นผู้ฉลาดหลักแหลม คาดว่าคำตอบนี้ท่านคงจะมีอยู่ในใจแล้ว”

“ข้ามิมีจึงได้เอ่ยถามเจ้า”

โม่จงหรานตอบพร้อมกับหันไปมองนาง

หยุนหว่านหนิง “......”

“เสด็จพ่อเพคะ หากว่าอ๋องหยิงรู้สึกมิพอพระทัย เสด็จพ่อสามารถเอาใจอ๋องหยิงได้จากในด้านอื่นๆ และปล่อยให้เขาละทิ้งอคติลง” บรรทัดใหม่

นางยิ้มขึ้นเจื่อนๆ

“อย่างเช่นอะไร?”

โม่จงหรานเอ่ยถามจนถึงที่สุด

มองดูแล้วในวันนี้คงมิปล่อยนางไปง่ายๆ

นางได้แต่ทำสีหน้าขมขื่น ตอบว่า “เสด็จพ่อเพคะ ลูกเองก็มิรู้”

“หากเจ้าให้คำตอบค่ามิได้ ข้าจะจัดศีรษะเจ้าเสีย”

หยุนหว่านหนิงได้แต่แอบกลอกตาอยู่ในใจแล้วกล่าวว่า “เสด็จพ่อเพคะ ผู้ที่รู้สึกมิพอใจในเรื่องนี้ อ๋องหยิงท่าจะเป็นคนที่สอง”

“ผู้ที่รู้สึกมิพอใจมากที่สุดคงจะเป็นเสด็จแม่ฮองเฮา”

นางยื่นนิ้วมือออกไปชี้ไปที่ตำหนักคุนหนิง “ได้ยินว่าเสด็จพ่อมิค่อยไปเยี่ยมเยียนฮองเฮาเท่าไหร่นัก วันนี้อากาศดี เสด็จพ่อจะพาเสด็จแม่ฮองเฮาไปเดินเล่นในอี้ว์ฮวาหยวนหน่อยเป็นไร?”

“ลูกได้ยินมาว่าดอกเหมยมักจะผลิดอกออกบานในฤดูหนาว”

แม้ว่าโม่หุยเฟิงจะมีอคติอยู่ในใจ แต่ตัวเขาก็ถูกส่งไปที่ชายแดนแล้วจะสร้างปัญหาใดได้?

แต่ฮองเฮาจ้าวยังคงอยู่ในวังหลัง

หากนางอยากจะทำอะไรขึ้นมาก็คงจะง่ายยิ่งนัก

ด้วยเหตุนี้เอง จึงควรจะปลอบใจท่านผู้นี้ก่อน

เป็นจริงดังนั้น หยุนหว่านหนิงเพิ่งจะกล่าวจบ ซูปิ่งซ่านก็ตรงเข้ามาทูลว่า “ฮองเฮาจ้าวเสด็จมาที่นี่ และบัดนี้ใกล้จะมาถึงห้องทรงพระอักษรแล้ว!”

มองดูเหมือนว่าผู้มาเยือนจะอารมณ์มิดีนัก

โม่จงหรานมองไปทางหยุนหว่านหนิงราวกับเห็นผี

แม่นางผู้นี้คำนวณได้ยอดเยี่ยมแม่นยำ

จากนั้นเขาจึงพยักหน้า “กล่าวได้มีเหตุมีผลนัก ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าข้าทำงานหนักเกินไปควรจะได้พักผ่อน ดังนั้นข้าจะให้หุยเหยียนและเจ้าเจ็ดมาตรวจสอบสมุดพับเหล่านี้แทน”

“อ้อใช่สิ อย่าลืมเรียกเจ้าสองมาด้วย ไปชมดอกเหมยกับข้าและฮองเฮา”

ซูปิ่งซ่านมองไปทางหยุนหว่านหนิงด้วยแววตาอันตกตะลึง

พระชายาอ๋องหมิงผู้นี้ดูมิมีพิษมีภัยและเป็นคนเรียบง่าย กลับสามารถโน้มน้าวฮ่องเต้ได้......

ดูเหมือนในอนาคตเขาจะต้องระมัดระวังเป็นพิเศษแล้ว

เพคะ พระยาค่ะฮ่องเต้

ซูปิงสันต์ยิ้มอย่างประจบ “พระชายาอ๋องหมิง จะประสงค์พักผ่อนอยู่ที่นี่สักพัก แล้วเดินทางออกจากพระราชวังพร้อมอ๋องหมิง หรือให้บ่าวส่งกลับไปที่จวนอ๋องดีพ่ะย่ะค่ะ”

ข้าจะรอท่านอ๋อง

หยุนหว่านหนิงยิ้มขึ้นอย่างสุภาพ

นางหยิบหนังสือ《ชานไห่จือ》นั้นขึ้นมาอ่านต่อเพื่อบำรุงจิตใจของนาง

หลังจากที่โม่จงหรานเดินทางออกไปจากห้องทรงพระอักษรแล้ว ก็สังเกตเห็นสีหน้าของฮองเฮาจ้าวดูมิดีนัก แต่มิรู้ว่าเขากล่าวอะไรบางอย่างออกมา ใบหน้านางจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินจูงมือกันออกไปจากที่นั่น

เมื่อเห็นดังนี้ ซูปิ่งซ่านก็อดมิได้ที่จะแลบลิ้นออกมา

พระชายาอ๋องหมิงผู้นี้ช่างเป็นคนที่เก่งกาจน่าเกรงขามเสียจริง

......

ขณะที่นางกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องทรงพระอักษรสักพัก อาจจะเป็นเพราะเวลาที่เนิ่นนานเกินไปจึงทำให้นางวิงเวียนศีรษะ หยุนหว่านหนิงมองเห็นกองสมุดพับมากมายข้างกายโม่เยว่ จึงตั้งใจจะออกไปเดินเล่น