อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 79

หยุนธิงธิงเป็นน้องสาวของหยุนธิงหลาน

ทั้งสองคนมีความคล้ายคลึงกันทางหน้าตามากนัก แต่นิสัยใจคอของสองพี่น้องกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หยุนธิงหลานเก่งกาจในการเสแสร้งและชอบหลอกล่อ จนคนอื่นๆ ล้วนถูกนางหลอกลวงจนสนิทใจ เมื่ออยู่ต่อหน้านาง หยุนหว่านหนิงนางยังคงเป็นดอกไม้ผู้บอบบาง

แต่ท่าทางของหยุนธิงหลานนั้นเยือกเย็นกว่าที่เห็น

นางเหลือบมองไปยังหยุนหว่านหนิง

“พี่ใหญ่”

นางโค้งกายเคารพ น้ำเสียงของนางดูมิสู้ดีนัก “คิดมิถึงว่าพี่ใหญ่จากบ้านมาเพียงสองสามปีแล้วจะจำข้ามิได้”

“ช่างสมกับเป็นผู้ที่อยู่ในจวนอ๋องหมิงจริงเชียว”

แม่นางผู้นี้กล้าทำให้นางโกรธหรือ?

หยุนหว่านหนิงชะงักลงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหรูเยียนเตรียมถกแขนเสื้อขึ้นจะจัดการใครบางคนแล้ว จึงได้กำชับนางว่า “หรูเยียน ไปเตรียมชาร้อนมา”

นับตั้งแต่ที่นางช่วยหรูเยียนเอาไว้ ก็ได้ปฏิบัติต่อนางด้วยความเคารพมิน้อย

และมิชอบที่จะเห็นใครดูหมิ่นหยุนหว่านหนิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนเช่นหยุนธิงธิงที่กล้าเยาะเย้ยนางต่อหน้าเช่นนี้

หยุนหว่านหนิงเดินเข้าประตูตรงไป “น้องสามเข้ามาสนทนากันด้านในเถิด”

หยุนธิงธิงมองไปที่เรือนชิงหยิ่ง แล้วนั่งลงตรงข้ามนาง “ได้ยินว่าท่านพี่ได้รับความชื่นชมและทะนุถนอมจากอ๋องหมิงมิน้อย เดิมทีข้าก็มิเชื่อ”

“เหตุใดเจ้าจึงมิเชื่อ?”

จู่ๆ หยุนหว่านหนิงก็รู้สึกสงสัยว่าแม่หนูคนนี้จะตอบนางเช่นไร

“เนื่องจากพี่ เดิมทีก็มิได้รับความนิยมจากใครนัก”

ใบหน้าของหยุนธิงธิงกล่าวออกมาอย่างมิลังเล

หยุนหว่านหนิง “......”

แทงใจดำ!

แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นี้ก็รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรมานางมิได้เป็นที่นิยมชื่นชอบ เห็นได้ชัดว่าหยุนหว่านหนิงในอดีตนั้นมิต่างอันใดกับหนูในตลาดที่ทุกคนพบเห็นก็ล้วนกับต้องพากันตบตี

“เวลาเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่างได้”

หยุนหว่านหนิงยิ้มขึ้นเบาๆ

“อืม”

หยุนธิงธิงพยักหน้าเห็นด้วยที่หายาก “ก่อนหน้านี้ข้าก็มิชอบพี่”

“แต่ในวันนี้เมื่อข้าเห็นพี่อีกครั้ง กลับมิรู้สึกรังเกียจเหมือนแต่เมื่อก่อน”

นี่นับว่าเป็นคำชมหรือไม่?

ใครกันแน่ที่เป็นพี่สาวและใครกันแน่ที่เป็นน้องสาว?

แม่หนูคนนี้มิรู้จักที่ต่ำที่สูง

“ท่านพ่อกล่าวว่า พี่มิเพียงแต่ได้รับความโปรดปรานจากอ๋องหมิง ทั้งยังได้รับความสนใจจากฮ่องเต้ด้วย ข้ามิเชื่อ”

มิรอให้นางกล่าวอะไรออกมา หยุนธิงธิงก็ได้เอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “ก่อนหน้านี้พี่ทำเรื่องเลวร้ายมากมาย อ๋องหมิงจะชื่นชอบและโปรดปรานพี่ได้อย่างไร นอกจากว่าเขาตาบอด”

หยุนหว่านหนิงรู้สึกว่าครั้งนี้หัวใจของนางแทบจะแตกสลาย

นางตัวแสบคนนี้คิดอะไรก็เอ่ยไปตามนั้น

“ท่านพ่อกล่าวว่าถ้าข้ามิเชื่อให้เดินทางมาดูด้วยตนเอง”

หยุนธิงธิงจึงได้เดินทางมาเพื่อประการฉะนี้ “ข้าจึงคิดว่าจะมาเชิญพี่ไปร่วมงานที่ข้าบรรลุนิติภาวะและวันเกิดของข้าด้วย”

“ยิ่งกั๋วกงให้เจ้ามาสินะ?”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หยุนธิงธิงเห็นนางเรียกหยุนเจิ้นซงเป็นชื่อเต็มออกมา แต่มิได้เรียกว่าท่านพ่อก็ชะงักลงครู่หนึ่ง แต่มิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีก

“ใช่” บรรทัดใหม่

หยุนหว่านหนิงหัวเราะขึ้น

เกรงว่าเจ้าหนูนี่คงยังมิรู้ว่าตนถูกหยุนเจิ้นซงหลอกใช้เข้าเสียแล้ว

หยุนธิงธิงยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบเบาๆ แล้วกระซิบว่า “อ๋องหมิงโปรดปรานพี่จริงหรือ?”

“เอ๊ะ แม่หนูนี่ถามทำไมนักหนา?”

หยุนหว่านหนิงชำเลืองมองนาง

นางจำได้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้ที่นางอยู่ในจวนกั๋วกง หยุนธิงธิงยังเล็กนัก