นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 1

“ตึ้ง...”

ประตูทรุดโทรมถูกคนเตะ

เสี่ยวหลิงเห็นคนเข้ามา ร้องตะโกนด้วยสีหน้าตกตะลึง “คุณหนูรอง！ คุณหนูรองได้โปรด...” จากนั้นถูกชิวหลิงซึ่งเป็นสาวใช้ประจำตัวของคนที่เข้ามาปิดปาก

คนที่เข้ามาคือมู่หรงเหยาคุณหนูรองแห่งจวนมู่หรง เวลานี้นางไม่แตกต่างอะไรกับขาวดำที่มาจากอเวจี ในมือเธอแส้ซึ่งทำพิเศษ

แตกต่างจากแส้ทั่วไป แส้ในมือมู่หรงเหยามีหนามเต็มไปหมด ภายใต้แสงจันทร์ที่หนาวเหน็บ หนามแหลมคมมองดูแล้วน่าสะพรึงเป็นอย่างยิ่ง

“ฉึบ...”

มู่หรงเหยายกแส้ขึ้นมา ฟาดลงบนดวงหน้าของหญิงสาววัยสิบห้า ดวงตาดั่งหงส์ฉายความแค้นเคือง จับจ้องไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงไม้ ออกแรงประมาณห้าส่วนในการฟาด

คนบนเตียง “พรึ่บ” ลืมตาขึ้น หนามบนแส้ทิ่มแทงผิวหนัง ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน ทำให้กระตุกโดยไม่รู้ตัว

แส้ขึ้นลงตามแรงฟาดของมู่หรงเหยา ผิวหนังของคนที่ถูกฟาดด้วยแส้ปริแตก เลือดสีแดงสดเปื้อนชุดนอนสีขาว

หญิงสาวบนเตียงกัดหมอนแน่น เพื่อไม่ให้ตนส่งเสียงกรีดร้อง นอนขดตัวกอดผ้าห่มผืนบาง

การกระทำของนางส่งผลให้มู่หรงเหยาโมโหยิ่งนัก ออกแรงฟาดแส้ จนกาน้ำบนโต๊ะตกลงพื้น เสียงแตกดังก้อง ทว่ามู่หรงเหยากลับทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินไปใกล้แล้วกระชากคนบนเตียงลงพื้น

“เจ้ายังกล้าหลบอีกหรือ?” มู่หรงเหยามองเลือดบนตัวของคนบนพื้นที่ถูกฟาดด้วยแส้ ดวงตาของนางแดงก่ำทันที ฟาดแส้อย่างบ้าระห่ำ “หลบอย่างนั้นหรือ！ หลบอย่างนั้นหรือ！”

มู่หรงเหยามองคนบนพื้นราวกับหนูที่วิ่งหัวซุกซน อารมณ์ดียิ่งนัก ลงมือเหี้ยมโหดมากกว่าเดิม

“เจ้าคิดว่าตนเป็นพระชายาเยี่ยนจริงๆ อย่างนั้นหรือ? คิดว่าฮ่องเต้ประทานสมรสพระราชทานแล้วจะอภิเษกสมรสกับอ๋องเยี่ยนอย่างราบรื่นเช่นนั้นหรือ?”

มู่หรงเหยานึกถึงใบหน้าเย็นชาของอ๋องเยี่ยน นึกถึงแววตาเย็นชาของเขายามมองมาที่ตน แล้วนึกถึงเขาใช้สายตาเช่นนั้นมองนางคนอัปลักษณ์บนพื้น ชั่วขณะหนึ่งนางไม่อาจควบคุมตนเองได้ ใช้แส้ฟาดหญิงสาวที่อยู่บนพื้นไม่ยั้ง

“ฉึบ...” ในที่สุดแส้ในมือมู่หรงเหยาก็หยุดลง เรือนทรุดโทรมกลับสู่ความเงียบ

เสี่ยวหลิงที่ถูกปิดปากน้ำตานองหน้า หมดเรี่ยวแรงจะขัดขืน

ทางด้านหญิงสาวที่อยู่บนพื้นนอนขดตัว นางชักกระตุกไม่หยุด เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางเปื้อนไปด้วยเลือด ทว่ากลับไม่กล้าส่งเสียง กัดริมฝีปากแน่น

“หึ！ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าสมปรารถนา แต่งงานกับท่านอ๋องเยี่ยนอย่างยิ่งใหญ่เช่นนั้นหรือ? ฝันไปเถอะ！” มู่หรงเหยาก้มลงมองต่ำ สะบัดแส้ที่เหลือเพียงน้อยนิด

แสงจากตะเกียงส่องสว่างริบหรี่ สีหน้าของมู่หรงเหยาในเวลานี้ที่เลือดสาดกระเด็น ราวกับวิญญาณชั่วร้ายที่มาจากขุมนรก

แม้กระทั่งชิวหลิงที่เป็นสาวใช้ประจำตัว ก็ตกใจกับความเหี้ยมโหดของนางจนขนรุกชัน

ทว่าเวลานี้เอง มู่หรงเหยาถลึงตามองชิวหลิง ชิวหลิงสะดุ้งครู่หนึ่งแล้วดึงสติกลับมา กระชากเสี่ยวหลิงที่ยังคงขัดขืนออกไป

มู่หรงเหยามองชิวหลิงเดินออกไป แล้วค่อยหันกลับไปมองหญิงสาวบนพื้นที่ราวกับมด หัวเราะเยือกเย็นพร้อมกับย่อตัวลงนั่ง เห็นนางกำบางอย่างเอาไว้แน่น

มู่หรงเหยาหัวเราะในลำคอ แย่งของในมือของนางที่เปื้อนไปด้วยเลือด พบว่าคือผ้าเช็ดหน้า ถักเย็บลวดลายนกเป็ดน้ำเล่นน้ำ！

หญิงสาวที่เมื่อครู่เงียบกริบ เพราะผ้าเช็ดหน้าที่ปกป้องมาโดยตลอดถูกแย่งไป นางจึงพยายามแย่งกลับมา

มู่หรงเหยาเห็นเช่นนั้นโมโหกัดฟันแน่นจนแทบหัก “ถุย” ฉีกผ้าเช็ดหน้าเป็นชิ้นๆ

จากนั้นยกเท้าขึ้นเตะท้องของหญิงสาวบนพื้น ขณะเตะก็ไม่ลืมที่จะด่าทอ：