โซ่คล้องรัก นิยาย บท 21

"คะ..คิดจะขู่กันด้วยคำพูดแบบนั้นเหรอคะ"

"..." ความเงียบของมาเฟียหนุ่มทำเอาหัวใจดวงน้อยของนับดาวเต้นไม่เป็นส่ำ ร่างกายทำงานอัตโนมัติด้วยการถอยห่างออกมาจากตรงนั้นสองสามก้าว คนที่ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลยอย่างรามิลคงจะกล้าทำแบบนั้นกับเธอจริงๆ

"คนอย่างนับดาวไม่ยอมมีลูกกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักหรอกค่ะ"

"พูดถึงเรื่องความรักทั้งที่ยอมยกครั้งแรกให้ผู้ชายแปลกหน้าง่ายๆ น่ะเหรอ"

"เซ็กซ์กับความรักมันไม่เหมือนกันค่ะ เซ็กซ์มันเป็นความต้องการขั้นพื้นฐานของมนุษย์อยู่แล้ว พี่รามก็คงนอนกับผู้หญิงมาเยอะไม่ใช่เหรอคะ น่าจะรู้ดีกว่านับว่าการมีเซ็กซ์มันใช้แค่ความอยากอย่างเดียวก็ได้ ไม่จำเป็นต้องใช้ความรัก"

"หึ" มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน เขาเคยหลับนอนกับผู้หญิงมาแล้วหลายคนเหมือนที่นับดาวพูดมา สำหรับเขาแล้วความรักกับความสัมพันธ์บนเตียงมันแตกต่างกัน

"ในเมื่อเราคุยกันรู้เรื่องแล้วก็ปล่อยนับไปสิ"

"ความรักสำหรับเธอคืออะไร"

"คะ?" คำถามถัดมาของรามิลสร้างความมึนงงให้หญิงสาวไม่น้อย ไม่อยากเชื่อว่าคำถามแบบนั้นจะหลุดออกมาจากปากของคนเย็นชาอย่างเขา "ความรักสำหรับนับคือการให้ค่ะ"

"คำตอบโง่ๆ แบบนั้นคงไม่ได้ผ่านการคิดมาก่อนเลยใช่ไหม"

"แล้วคนฉลาดอย่างพี่รามมาถามนับทำไมคะ" นับดาวปั้นหน้าบูดบึ้งด้วยความน้อยใจเมื่อโดนทำร้ายจิตใจด้วยถ้อยคำร้ายกาจ เธอไม่ใช่คนที่จะอ่อนไหวกับคำพูดแบบนั้นง่ายๆ แต่กลับรู้สึกไม่ดีที่ได้ยินมันจากปากของรามิล

"ลองตอบมาสิ เผื่อฉันจะยอมขับรถไปส่งเธอที่บ้านตอนนี้เลย"

"แล้วพี่รามต้องการคำตอบแบบไหนคะ"

"..." ความเงียบของรามิลทำเอาคนโดนถามแทบยกมือขึ้นมากุมขมับ เธอกัดปากเบาๆ อย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบคำถามนั้น "ความรักสำหรับนับคงเป็นการชอบใครสักคนจากใจจริง และคิดถึงคนๆ นั้นตลอดเวลาที่ห่างกันมั้งคะ ถ้าเรารักใครสักคนเราจะมีความสุขเวลาได้อยู่ด้วยกัน นั่นเป็นนิยามความรักของนับค่ะ"

"ต้องรักกันเหรอถึงจะอยู่ด้วยกันได้"

"นี่ถามจริงจังหรือขายขำคะ?"

"ตอบมาสิ"

"สำหรับนับมันคือแบบนั้นแหละค่ะ"

"..." รามิลนั่งจ้องหน้าหญิงสาวเงียบๆ เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้กระทั่งกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

"ได้คำตอบที่ต้องการแล้วไปส่งนับด้วยค่ะ"

"ฉันบอกตอนไหนว่าจะไปส่ง"

"ก็เมื่อกี้พี่รามบอกว่าลองตอบคำถามมาสิ เผื่อพี่รามจะยอมขับรถไปส่งนับตอนนี้"

"ประโยคไหนที่ฉันบอกว่าจะไปส่งตอนนี้"

"เผื่อจะไปส่ง..."

"ก็ตามความหมายของมัน เผื่อจะ..." มาเฟียหนุ่มกล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินออกไป ปล่อยให้นับดาวยืนอ้าปากค้างอยู่คนเดียว

"อะ..ไอ้คนเฮงซวย!" เธอเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่เดินกระทืบเท้าปึงปังตามรามิลออกไป

@วันต่อมา

ก๊อก~ ก๊อก~

"หนูนับตื่นรึยังคะ พี่ขออนุญาตเข้าไปนะ"

"อื้อ~" เสียงตะโกนของใครบางคนทำให้นับดาวที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงในห้องนอนของรามิลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่อย่างงัวเงีย ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในตอนเช้าให้ความรู้สึกเย็นสบายจนเผลอซุกใบหน้าเข้าหาหมอนใบใหญ่อีกครั้ง

"หนูนับตื่นเถอะค่ะ นายรอทานข้าวเช้าอยู่นะคะ" สายบัวเดินเข้ามาเขย่าแขนว่าที่นายหญิงของตัวเองที่ยังทำตัวขี้เซาอยู่บนเตียงเบาๆ ทำให้นับดาวลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

"พี่รามลุกออกไปนานแล้วเหรอคะ"

"ปกตินายตื่นขึ้นมาออกกำลังกายตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วค่ะ แต่นายก็เข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนอนเหมือนเดิมนะคะ"

"เขาออกไปตอนไหน กลับเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวตอนไหนนับไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"นายคงอยากให้หนูนับนอนพักผ่อนก่อนมั้งคะเลยไม่ได้ปลุกหนูนับตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้แปดโมงเช้าแล้ว นายให้พี่ขึ้นมาปลุกหนูนับลงไปทานข้าวค่ะ" สายบัวยืนมองสีหน้างัวเงียของหญิงสาวอายุน้อยกว่าด้วยความเอ็นดู ต่างจากนับดาวที่ทำหน้าเซ็งเมื่อนึกถึงใบหน้าเย็นชาของรามิล แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดทั้งคืน

"เดี๋ยวนับตามลงไปค่ะ ขอเวลาครึ่งชั่วโมง"

"นอนบนเตียงของนายหลับสบายเลยใช่ไหมคะ"

"มะ..เมื่อคืนนับเหนื่อยเลยนอนหลับยาวไปหน่อย ไม่ได้สบายขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"งั้นพี่ลงไปก่อนนะ นายรอทานข้าวอยู่นะคะ"

"ค่ะ" นับดาวพยักหน้ารับอย่างขอไปที เธอก้าวลงจากเตียงด้วยท่าทางเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทำให้สายบัวรีบเดินออกมาจากห้องนอนของเจ้านาย

"มากินข้าว" รามิลเอ่ยบอกทันทีที่เห็นนับดาวเดินทำหน้าบึ้งตึงเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวโคร่งของเขา ในขณะที่ท่อนล่างสวมกางเกงบอกเซอร์สีเดียวกัน "เธอใส่กางเกงของฉันได้?"

"เผอิญนับเป็นคนฉลาดค่ะ" ไม่ว่าเปล่าแต่นับดาวยังเปิดชายเสื้อขึ้นมาเล็กน้อยให้รามิลได้เห็นว่าเธอใช้ยางรัดผมผูกกางเกงเอาไว้ ก่อนเดินเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้าม หยิบแก้วน้ำส้มคั้นสดขึ้นมาชิมรสชาติหอมหวานของมันอย่างละเมียดละไม

"ไอ้บ้านั่นมันหน้าด้านหน้าทนจะตาย ฉันแพ้เพราะความหน้าด้านของพี่รามิลมันนั่นแหละ"

"แล้วไงจะเอายังไงต่อ เหมือนเขาจะอยากสานสัมพันธ์กับแกต่อนะ"

"หาแฟนหลอกๆ มาคบกันสักสองเดือนดีไหม"

"ให้ตาย! อัปเดตมุกบ้างเถอะแม่คุณ มุกแบบนั้นฉันไม่กล้าเล่นนะ อายตัวเอง"

"งั้นแกบอกมาหน่อยว่าฉันต้องแก้ปัญหายังไง"

"ถ้ามันแก้ปัญหาไม่ได้แกลองแก้ผ้าให้เขาดูสิ"

"แก้มาสามครั้งแล้วยังไม่สาแก่ใจอีกเหรอ"

"ทางออกมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น..."

"ขอร้องช่วยจริงจังหน่อยเถอะ"

"แกลืมไปแล้วเหรอว่าแกเป็นคนนิสัยเสียขนาดไหน ถึงแกจะสวยแต่นิสัยของแกมันสวนทางกับหน้าตาอย่างสิ้นเชิงเลยนะ"

"..." นับดาวกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอาพลางถอนหายใจพรืดใหญ่ "ขอโทษที่เผลอคาดหวังกับแกก็แล้วกัน

"ฟังให้จบก่อนสิ การจะคบกับใครสักคนมันไม่ได้ดูแค่หน้าตาอย่างเดียวนะ สิ่งที่สำคัญกว่าหน้าตาคือนิสัย ในเมื่อผู้ชายคนนั้นไม่ยอมเลิกยุ่งกับแกง่ายๆ แกก็งัดความเป็นนางมารร้ายของแกออกมาใช้กับเขาเลย"

"ให้ฉันเดินไปตบหน้าเขาแล้วชี้หน้าบอกว่าเขาไม่คู่ควรกับฉันเหรอ นั่นมันเจ้าของบริษัท RM เลยนะ จะให้ฉันทำแบบนั้นกับคนที่รวยเป็นหมื่นล้านหรืออาจจะแสนล้านเนี่ยนะ?"

"แกก็ทำอย่างอื่นสิ ทำอะไรก็ได้ให้ผู้ชายคนนั้นเอือมระอาแก"

"..." นับดาวขมวดคิ้วยุ่งอย่างใช้ความคิด ข้อเสนอของพาฝันน่าสนใจไม่น้อย หากเธอทำให้รามิลเอือมระอากับนิสัยของเธอได้ นั่นก็เท่ากับว่าหลุดพ้นจากคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาเสียที "วิธีของแกมันก็น่าสนใจดีนะ แต่ถ้าทำแบบนั้นฉันก็ต้องกลายเป็นนางร้ายในสายตาของคนอื่นสิ"

"งั้นแกฟ้องพ่อเลยดีไหมล่ะ บอกพ่อกับแม่ไปตามตรงเลยว่าผู้ชายคนนั้นหลอกล่อแก เขาเหยียบย่ำนาผืนน้อยของแกแล้ว อย่าลืมบีบน้ำตาด้วยนะ"

"แกอยากเห็นฉันแต่งงานก่อนเรียนจบเหรอ?"

"วิธีนี้ก็ไม่เอา วิธีนั้นก็ไม่โอเค งั้นแกก็ยอมรับชะตากรรมของแกไปเถอะ"

"ฉันยอมใช้วิธีแรกก็ได้!"

"เออ ก็แค่นั้นแหละ"