โซ่คล้องรัก นิยาย บท 22

@ศูนย์อาหารคณะบริหารธุรกิจ

"แล้วตกลงแกกับพี่พอร์ชคบกันเหรอ" นับดาวเอ่ยถามเพื่อนขณะที่กำลังนั่งกินมื้อเย็นด้วยกัน หลังจากเรียนคลาสสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"แค่เดตกันไม่จำเป็นต้องคบไหมล่ะ"

"แกเดตกับเขาเพราะชอบเขาไม่ใช่รึไง"

"ตอนแรกมันก็แบบนั้นแหละ แต่พอเดตกันเขาน่าเบื่อกว่าที่คิด พยายามตามใจฉันเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ตอนดูหนังกันมันแอบจับขาอ่อนฉันด้วย ถ้าฉันเป็นพวกรักสนุกมันก็คงไม่เป็นไรอะไรหรอก แต่ฉันไม่ชอบความสัมพันธ์ฉาบฉวย"

"กล้าพูดนะ คืนนั้นไม่ใช่เพราะแกหนีไปกับผู้ชายรึไงฉันถึงเสียครั้งแรกให้กับพี่รามิล"

"นั่นมันเพราะความซื่อบื้อของเธอค่ะน้องพลาดพลั้ง คืนนั้นฉันออกไปหาอะไรกินกับคนหล่อเฉยๆ ไม่ได้ไปแอบกินกันสักหน่อย"

"คงมีแค่ฉันคนเดียวใช่ไหมที่พลาด"

"แล้วหมาตัวไหนมันเคยบอกว่าสี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ฉันเป็นคนธรรมดาจะไม่เคยผิดพลาดได้ยังไง วันนั้นหมาตัวไหนมันพูดคะ"

"..." นับดาวทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนรักพลางเลื่อนจานข้าวที่กินหมดแล้วออกไป แล้วหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านทบทวนระหว่างนั่งรอพาฝันกินข้าว

"น้องพลาดพลั้งคนขยัน แม่คนเรียนเก่ง"

"ฉันอยากเป็นคนฉลาด ไม่อยากเป็นคนหน้าตาดีที่มีสมองไว้ประดับกะโหลกอย่างเดียว"

"พอมองดีๆ แกเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟกต์เลยนะ เพราะแบบนี้รึเปล่าพี่รามิลอะไรนั่นถึงไม่ยอมจบแค่วันไนต์สแตนด์"

"ยังไง?"

"ถึงจะหมั่นไส้ที่แกสวยเกินหน้าเกินตาคนอื่นแต่ก็ต้องยอมรับว่าแกเป็นคนสวยมากๆ ผิวเนียนเหมือนก้นเด็ก ตากลมเหมือนตุ๊กตา ปากอวบอิ่ม หน้าอกใหญ่เหมือนใส่ซิลิโคน ก้นงอนเหมือนพวกนางแบบต่างประเทศ ส่วนสูงมาตรฐานของผู้หญิง แถมเป็นลูกสาวของนักธุรกิจแล้วยังเรียนเก่งด้วย เหมาะแก่การเป็นแม่พันธุ์สุดๆ"

"ฉันแนะนำแกให้พี่รามิลดีไหม ดูๆ ไปแกก็เหมาะกับเขาอยู่เหมือนกันนะ"

"ของที่แกกินแล้วฉันไม่กินต่อค่ะ ฉันไม่อยากให้ปากที่จูบแกมาก่อนประทับลงมาบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของฉัน อย่ามาแบ่งกรรมตัวเองให้ฉันค่ะ เชิญรับกรรมไปคนเดียวเถอะ"

"ฉันเกลียดแก"

"ขอบคุณ ฉันรักแก" พาฝันลอยหน้าลอยตาตอบกลับไปอย่างทะเล้น ทำเอานับดาวยิ่งทำหน้าบูดบึ้งเข้าไปใหญ่

หมับ!

"อ๊ะ!" เธอสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีใครบางคนเดินย่องเข้ามาทางด้านหลังแล้ววางมือลงมาบนศีรษะอย่างถือวิสาสะ ทำให้นับดาวรีบหันกลับไปมองคนข้างหลังทันที "พี่ธนา ตกใจหมดเลย"

"ขวัญอ่อนนะเรา"

"มากินข้าวเย็นที่ศูนย์อาหารเหมือนกันเหรอคะ นั่งด้วยกันไหม" คนตัวเล็กเอ่ยชวนอย่างสนิทสนม เพราะธนาเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกันพอสมควร

"ขอบคุณครับ แล้วมานั่งอ่านหนังสืออะไรตรงนี้ คนเยอะเสียงดังจะตาย"

"อ่านทบทวนนิดหน่อยค่ะ ไหนข้าวของพี่ธนาคะ"

"เขากำลังทำอยู่"

"เรียนการตลาดเหนื่อยไหมคะ"

"ไม่เหนื่อยเท่าไรนะ เราล่ะเรียนบัญชีเหนื่อยไหม"

"โคตรเหนื่อยเลยค่ะ" ธนาหัวเราะให้กับคำตอบของรุ่นน้อง พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ในขณะที่พาฝันมองทั้งสองคนด้วยสายตาเป็นประกาย ทำเอานับดาวรู้สึกหวาดระแวง

"พี่ธนายังโสดเหมือนเดิมไหมคะ" พาฝันถาม

"ก็ยังไม่มีแฟนเหมือนเดิมนั่นแหละ พี่ไม่มีเวลาไปมีแฟนหรอก"

"บางทีแฟนก็มาในรูปแบบของรุ่นน้องนะคะ"

"จะให้พี่จีบเราเหรอ?"

"ไม่ใช่ฝันสิ"

"ฉันไม่ได้ชอบพี่ธนา พี่ธนาก็ไม่ได้ชอบฉันเหมือนกัน เลิกพยายามเถอะ"

"ฉันอุตส่าห์เป็นกามเทพหารักแท้ให้ งั้นก็ตามใจแกเลย ร้ายให้สุดแล้วหยุดที่ไม่มีใครเอานะ"

"ขอบคุณสำหรับคำอวยพร" นับดาวตอบประชดประชันกลับไป แล้วหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ

@บริษัท RM

ก๊อก~ ก๊อก~

"ขออนุญาตครับนาย" เสียงเคาะประตูห้องทำงานของผู้บริหารดังขึ้น ทำให้รามิลที่กำลังนั่งพักสายตาเงียบๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่ชารีฟจะเดินถือแฟ้มเอกสารเข้ามา

"มีอะไร"

"คืนนี้นายจะเข้าไปเช็กของที่โกดังเองไหมครับ" มือขวามาเฟียวางแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วถอยออกมาสองสามก้าว

"มึงจัดการให้เรียบร้อยด้วย"

"ครับ แล้วงานเลี้ยงที่โรงแรมXX อาทิตย์หน้านายจะให้ผมหาคู่ควงให้หรือจะไปคนเดียวครับ"

"..." มาเฟียหนุ่มหลับตาลงช้าๆ ด้วยความรำคาญ ถึงแม้การเป็นนักธุรกิจจะต้องเข้าสังคมและพบปะกับผู้คนมากมาย แต่เขากลับรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะต้องทำแบบนั้น "พวกผู้หญิงน่ารำคาญ"

"หรือจะให้คุณนับดาวไปเป็นคู่ควงดีครับ"

"ผู้หญิงคนนั้นเหมาะกับงานเลี้ยงเหรอ"

"ถ้าดูจากตอนที่มางานเลี้ยงวันเกิดของนายก็ดูไม่ค่อยเหมาะกับการเลี้ยงใหญ่ๆ เท่าไรนะครับ"

"เหมาะจะขังไว้ในห้องอย่างเดียว"

"..." คำพูดของรามิลทำเอามือขวาอย่างชารีฟรู้สึกเสียวสันหลังแทนคนที่กำลังถูกพูดถึง แม้แต่เขาที่เป็นลูกน้องคนสนิทยังไม่สามารถคาดเดาความคิดของรามิลได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ "นายชอบคุณนับดาวเหรอครับ"

"เป็นผู้หญิงที่น่าสนุกดี มึงออกไปได้แล้ว" มาเฟียหนุ่มตอบคำถามของลูกน้องเพียงแค่นั้น ทำให้ชารีฟรีบก้มศีรษะให้เจ้านายหนุ่ม แล้วหันหลังเดินออกไป