โซ่คล้องรัก นิยาย บท 23
สรุปบท บทที่ 22 ความบังเอิญ: โซ่คล้องรัก
สรุปเนื้อหา บทที่ 22 ความบังเอิญ – โซ่คล้องรัก โดย เวย์นิส
บท บทที่ 22 ความบังเอิญ ของ โซ่คล้องรัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เวย์นิส อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
@สองวันต่อมา
- ผับหรูใจกลางเมือง
"แกแน่ใจนะว่ามาด้วยกันแบบนี้มันจะไม่จบที่ฉันไปนอนกับผู้ชายเหมือนตอนนั้นอีก" นับดาวตวัดสายตามองเพื่อนรักอย่างหวาดระแวงขณะที่เดินเข้ามาในสถานบันเทิงยามค่ำคืนแห่งหนึ่งที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา
"มารถคันเดียวกันมันต้องมีใครสักคนที่ไม่เมาไง ถ้าฉันเมาแกก็เป็นคนลากฉันกลับบ้าน ถ้าแกเมาฉันจะเป็นคนลากแกกลับบ้านเอง"
"แล้วถ้าเมาพร้อมกันจะทำยังไง"
"งั้นดื่มคนละสามแก้ว โอเคไหม ฉันไม่เมา แกไม่เมา เราทั้งคู่กลับบ้านอย่างปลอดภัย"
"อย่าให้เห็นนะว่าแกเมา"
"บอกตัวเองเถอะ อย่าเผลอไปกินเหล้าจากคนแปลกหน้าอีกนะ"
"ค่ะ" นับดาวกระแทกเสียงตอบกลับไป แล้วเดินฝ่าฝูงชนขึ้นไปบนชั้นสองทันที โดยมีพาฝันเดินตามหลังมา
"คนเยอะเหมือนกันแฮะ เหมาะแก่การหาผู้ชายไปกินข้าวต้มรอบดึกด้วยกัน"
"ครอบครัวแกเป็นหุ้นส่วนร้านข้าวต้มเหรอฝันแกถึงชอบชวนผู้ชายไปกินข้าวต้มนัก"
"โอ๊ย! แกไม่รู้จักมนต์รักข้าวต้มริมทางรึไง กินข้าวต้มรอบดึกกับผู้ชายมันโคตรโรแมนติกเลยนะ ถ้ารู้สึกว่าใช่ก็ไปต่อเลย"
"กับการเรียนหัดจริงจังแบบนี้บ้างนะ"
"โนๆๆ แกไม่เหมาะกับคำพูดแบบนี้ คำพูดแบบนั้นให้แม่ฉันเป็นคนพูดคนเดียวก็พอ"
"ฉันขอไปเติมแป้งแป๊บนะ ไปด้วยกันไหม"
"ฉันขอส่องหนุ่มๆ ก่อนแล้วกัน" นับดาวทำหน้าเอือมระอาใส่เพื่อนรัก ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป
ปึก!
"โอ๊ย!" หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็บังเอิญเดินชนกับใครบางคนเข้าอย่างจังจนเธอที่ยืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงเกือบจะเสียหลักล้มลงบนพื้น โชคดีที่ท่อนแขนแกร่งของคนตรงหน้าตวัดโอบรัดเอวคอดไว้เสียก่อน
"ขอโทษค่ะ" นับดาวรีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของคนแปลกหน้า เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า ท่าทางน่าเกรงขามของเขาทำให้เธอเผลอนึกถึงรามิล
"บาดเจ็บตรงไหนไหม"
"จะ..เจ็บข้อเท้านิดหน่อยค่ะ" ร่างบางรีบดึงสติกลับมาเมื่อเหลือบไปเห็นลูกน้องอีกสองคนของผู้ชายแปลกหน้ายืนอยู่ด้านหลังของเขา
"ไปนั่งพักที่โต๊ะของฉันก่อนไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ มันเจ็บแค่นิดเดียวตอนจะล้มเมื่อกี้ ขอโทษอีกครั้งนะคะ"
"ทีหลังเดินระวังหน่อย"
"ค่ะ" ท่าทางของคนตรงหน้าที่ดูคล้ายกับรามิลทำเอานับดาวเผลอเบ้ปากใส่อย่างลืมตัว ก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
"ไปเข้าห้องน้ำหรือไปนั่งขัดส้วมเนี่ย" พาฝันถามอย่างเซ็งๆ ทันทีที่เห็นนับดาวเดินกลับมาที่โต๊ะ
"แกขี้บ่นให้น้อยลงกว่านี้หน่อยได้ไหม"
"แกปล่อยให้ฉันนั่งเหงาคนเดียว"
"อย่างแกไม่น่ามีโมเมนต์นั้นนะ เพราะแค่มีผู้ชายให้ส่องแกก็ไม่เหงาแล้ว"
"วันนี้ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย อยากเจอพี่รามิลอะไรนั่นของแกชะมัด อยากรู้ว่าเขาจะหล่อขนาดไหน"
"รู้ไหมว่าพี่รามิลเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าพิศวง เขาจะปรากฏตัวทันทีเวลาที่ฉันนึกถึง เพราะงั้นคืนนี้แกห้ามพูดถึงเขาเด็ดขาด"
"..." มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของนับดาว แต่ตวัดสายตามองพาฝันอย่างเย็นชา ทำเอาคนโดนมองเสียวสันหลังวาบ "เธอกลับไปได้แล้ว"
"คะ? อะ..เอ่อหนูชื่อพาฝันเป็นเพื่อนของ..."
"ฉันไม่ได้ถาม"
"แต่หนูเป็นเพื่อนของยัยนับค่ะ"
"ฉันถามเหรอว่าเธอเป็นอะไรกับนับดาว" แต่ละถ้อยคำที่รามิลตอบกลับมาทำเอาพาฝันอ้าปากค้างอย่างไปต่อไม่ถูก
"อย่ามาว่าเพื่อนนับนะ" นับดาวชี้หน้าด่าด้วยความไม่พอใจทั้งที่ร่างกายยังโซซัดโซเซ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากกว่านั้นก็โดนรามิลกระชากแขนอย่างแรงจนเสียหลักเซถลาเข้าไปชนกับแผงอกแกร่ง
"มาทำอะไรอยู่ที่นี่"
"เป็นพ่อนับเหรอถึงมายุ่งเรื่องของนับ"
"อย่ามาพูดคำหยาบกับฉัน"
"เป็นพ่อนับเหรอถึงมาสะ..อื้อ!" คำพูดสุดท้ายกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบแนบชิดอย่างอุกอาจโดยไม่สนใจสายตาของพาฝัน นับดาวฟาดกำปั้นใส่แผงอกแกร่งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ยังพอมีเหลืออยู่เพื่อให้เขาถอนจูบออกไป
"ก่อนออกจากบ้านลืมเอามารยาทมาเหรอ"
"เอ่อ...ใจเย็นๆ กันก่อนไหมคะ" พาฝันอึ้งไปกับภาพที่เห็น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อนของตัวเองเหมาะสมกับรามิลจริงๆ
"เพื่อนของนับดาวใช่ไหม"
"ชะ..ใช่ค่ะ"
"ฉันจะไปส่งนับดาวเอง เธอกลับไปได้แล้ว" ไม่รอให้พาฝันได้ตอบตกลงหรือปฏิเสธมาเฟียหนุ่มก็อุ้มนับดาวพาดบ่าทันที เขาเดินตรงไปที่รถยนต์ของตัวเองท่ามกลางเสียงโวยวายของคนในอ้อมแขน ในขณะที่พาฝันยังยืนงงอยู่ที่เดิม
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โซ่คล้องรัก