โซ่คล้องรัก นิยาย บท 23

@สองวันต่อมา

- ผับหรูใจกลางเมือง

"แกแน่ใจนะว่ามาด้วยกันแบบนี้มันจะไม่จบที่ฉันไปนอนกับผู้ชายเหมือนตอนนั้นอีก" นับดาวตวัดสายตามองเพื่อนรักอย่างหวาดระแวงขณะที่เดินเข้ามาในสถานบันเทิงยามค่ำคืนแห่งหนึ่งที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา

"มารถคันเดียวกันมันต้องมีใครสักคนที่ไม่เมาไง ถ้าฉันเมาแกก็เป็นคนลากฉันกลับบ้าน ถ้าแกเมาฉันจะเป็นคนลากแกกลับบ้านเอง"

"แล้วถ้าเมาพร้อมกันจะทำยังไง"

"งั้นดื่มคนละสามแก้ว โอเคไหม ฉันไม่เมา แกไม่เมา เราทั้งคู่กลับบ้านอย่างปลอดภัย"

"อย่าให้เห็นนะว่าแกเมา"

"บอกตัวเองเถอะ อย่าเผลอไปกินเหล้าจากคนแปลกหน้าอีกนะ"

"ค่ะ" นับดาวกระแทกเสียงตอบกลับไป แล้วเดินฝ่าฝูงชนขึ้นไปบนชั้นสองทันที โดยมีพาฝันเดินตามหลังมา

"คนเยอะเหมือนกันแฮะ เหมาะแก่การหาผู้ชายไปกินข้าวต้มรอบดึกด้วยกัน"

"ครอบครัวแกเป็นหุ้นส่วนร้านข้าวต้มเหรอฝันแกถึงชอบชวนผู้ชายไปกินข้าวต้มนัก"

"โอ๊ย! แกไม่รู้จักมนต์รักข้าวต้มริมทางรึไง กินข้าวต้มรอบดึกกับผู้ชายมันโคตรโรแมนติกเลยนะ ถ้ารู้สึกว่าใช่ก็ไปต่อเลย"

"กับการเรียนหัดจริงจังแบบนี้บ้างนะ"

"โนๆๆ แกไม่เหมาะกับคำพูดแบบนี้ คำพูดแบบนั้นให้แม่ฉันเป็นคนพูดคนเดียวก็พอ"

"ฉันขอไปเติมแป้งแป๊บนะ ไปด้วยกันไหม"

"ฉันขอส่องหนุ่มๆ ก่อนแล้วกัน" นับดาวทำหน้าเอือมระอาใส่เพื่อนรัก ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

ปึก!

"โอ๊ย!" หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็บังเอิญเดินชนกับใครบางคนเข้าอย่างจังจนเธอที่ยืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงเกือบจะเสียหลักล้มลงบนพื้น โชคดีที่ท่อนแขนแกร่งของคนตรงหน้าตวัดโอบรัดเอวคอดไว้เสียก่อน

"ขอโทษค่ะ" นับดาวรีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของคนแปลกหน้า เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า ท่าทางน่าเกรงขามของเขาทำให้เธอเผลอนึกถึงรามิล

"บาดเจ็บตรงไหนไหม"

"จะ..เจ็บข้อเท้านิดหน่อยค่ะ" ร่างบางรีบดึงสติกลับมาเมื่อเหลือบไปเห็นลูกน้องอีกสองคนของผู้ชายแปลกหน้ายืนอยู่ด้านหลังของเขา

"ไปนั่งพักที่โต๊ะของฉันก่อนไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ มันเจ็บแค่นิดเดียวตอนจะล้มเมื่อกี้ ขอโทษอีกครั้งนะคะ"

"ทีหลังเดินระวังหน่อย"

"ค่ะ" ท่าทางของคนตรงหน้าที่ดูคล้ายกับรามิลทำเอานับดาวเผลอเบ้ปากใส่อย่างลืมตัว ก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น

"ไปเข้าห้องน้ำหรือไปนั่งขัดส้วมเนี่ย" พาฝันถามอย่างเซ็งๆ ทันทีที่เห็นนับดาวเดินกลับมาที่โต๊ะ

"แกขี้บ่นให้น้อยลงกว่านี้หน่อยได้ไหม"

"แกปล่อยให้ฉันนั่งเหงาคนเดียว"

"อย่างแกไม่น่ามีโมเมนต์นั้นนะ เพราะแค่มีผู้ชายให้ส่องแกก็ไม่เหงาแล้ว"

"วันนี้ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย อยากเจอพี่รามิลอะไรนั่นของแกชะมัด อยากรู้ว่าเขาจะหล่อขนาดไหน"

"รู้ไหมว่าพี่รามิลเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าพิศวง เขาจะปรากฏตัวทันทีเวลาที่ฉันนึกถึง เพราะงั้นคืนนี้แกห้ามพูดถึงเขาเด็ดขาด"

"..." มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของนับดาว แต่ตวัดสายตามองพาฝันอย่างเย็นชา ทำเอาคนโดนมองเสียวสันหลังวาบ "เธอกลับไปได้แล้ว"

"คะ? อะ..เอ่อหนูชื่อพาฝันเป็นเพื่อนของ..."

"ฉันไม่ได้ถาม"

"แต่หนูเป็นเพื่อนของยัยนับค่ะ"

"ฉันถามเหรอว่าเธอเป็นอะไรกับนับดาว" แต่ละถ้อยคำที่รามิลตอบกลับมาทำเอาพาฝันอ้าปากค้างอย่างไปต่อไม่ถูก

"อย่ามาว่าเพื่อนนับนะ" นับดาวชี้หน้าด่าด้วยความไม่พอใจทั้งที่ร่างกายยังโซซัดโซเซ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากกว่านั้นก็โดนรามิลกระชากแขนอย่างแรงจนเสียหลักเซถลาเข้าไปชนกับแผงอกแกร่ง

"มาทำอะไรอยู่ที่นี่"

"เป็นพ่อนับเหรอถึงมายุ่งเรื่องของนับ"

"อย่ามาพูดคำหยาบกับฉัน"

"เป็นพ่อนับเหรอถึงมาสะ..อื้อ!" คำพูดสุดท้ายกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบแนบชิดอย่างอุกอาจโดยไม่สนใจสายตาของพาฝัน นับดาวฟาดกำปั้นใส่แผงอกแกร่งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ยังพอมีเหลืออยู่เพื่อให้เขาถอนจูบออกไป

"ก่อนออกจากบ้านลืมเอามารยาทมาเหรอ"

"เอ่อ...ใจเย็นๆ กันก่อนไหมคะ" พาฝันอึ้งไปกับภาพที่เห็น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อนของตัวเองเหมาะสมกับรามิลจริงๆ

"เพื่อนของนับดาวใช่ไหม"

"ชะ..ใช่ค่ะ"

"ฉันจะไปส่งนับดาวเอง เธอกลับไปได้แล้ว" ไม่รอให้พาฝันได้ตอบตกลงหรือปฏิเสธมาเฟียหนุ่มก็อุ้มนับดาวพาดบ่าทันที เขาเดินตรงไปที่รถยนต์ของตัวเองท่ามกลางเสียงโวยวายของคนในอ้อมแขน ในขณะที่พาฝันยังยืนงงอยู่ที่เดิม