โซ่คล้องรัก นิยาย บท 40

"ตอนนี้ยอมให้ฉันเข้าออกห้องของเธอได้ตามใจชอบแล้วเหรอ" ท่าทางใจดีของหญิงสาวสร้างความประหลาดใจให้รามิลไม่น้อย ถึงแม้หลายวันที่ผ่านมาเขาและเธอจะเริ่มสนิทสนมกันมากพอสมควรนอกเหนือจากเรื่องบนเตียง แต่เขาก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อนเสมอ

"พี่รามเหนื่อยไม่ใช่เหรอคะ นับให้ยืมเตียงของนับพักผ่อนก่อนก็ได้"

"เธอรู้ไหมว่าพูดแบบนั้นมันหมายความว่าอะไร"

"จะบอกว่านับไร้เดียงสาพูดอะไรไม่คิดเหรอ?"

"ฉันไม่ชอบนอนคนเดียวบนเตียงของเธอ"

"..." นับดาวกัดปากเบาๆ คำพูดสองแง่สองง่ามของรามิลมันทำให้เธอเผลอคิดไปไกลคนเดียว ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มหวั่นไหวกับคำพูดหยอกล้อของเขา "ที่มาหานับบ่อยๆ เพราะเรื่องบนเตียงอย่างเดียวเหรอคะ"

"เธอไม่มาหาฉัน ฉันเลยต้องไปหาเธอเอง"

"คิดถึงนับเหรอ" เธอทำหน้าทะเล้น

"ไม่ถึงขนาดนั้น...แต่ถ้าได้เจอหน้าทุกวันก็ดี"

"แหวะ น้ำเน่าไม่สมกับเป็นพี่รามเลย"

"แล้วแบบไหนถึงจะสมกับเป็นฉัน"

"เย็นชา พูดจาโผงผาง ชอบทำหน้านิ่ง เวลายิ้มมุมปากก็ยิ้มเหมือนตัวร้ายในละคร ชอบมองนับด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ที่สำคัญพี่รามไม่ชอบพูดจาน่าขนลุกเหมือนเมื่อกี้ค่ะ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับคำตอบของคนตัวเล็ก ทั้งที่ทำเหมือนไม่สนใจกันแต่ก็จดจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาได้เกือบทั้งหมด

"เธอรู้จักฉันดียิ่งกว่าตัวฉันเองอีกนะ"

"นับเป็นคนชอบสังเกตคนอื่นเฉยๆ ค่ะ" ร่างบางเบือนหน้าหนีหลบสายตา แล้วรีบจูงมือรามิลไปยังร้านจิวเวลรี่ทันที

"ขอดูเพชรแบบที่แพงที่สุดหน่อย"

"พี่รามถามความเห็นนับรึยังว่าอยากใส่แบบไหน" นับดาวที่กำลังนั่งเลือกแหวนเพชรอยู่เงียบๆ อย่างตั้งใจรีบหันไปห้ามปรามว่าที่คู่หมั้นหนุ่มที่เพิ่งหันไปพูดกับพนักงานผู้หญิงคนหนึ่ง เขาปรายตามองแหวนเพชรมากมายหลายรูปแบบที่เรียงรายอยู่ในตู้กระจกอย่างขอไปที แล้วยกมือขึ้นมาแตะนิ้วนางข้างซ้ายของเธอเบาๆ

"ไม่มีวงไหนเหมาะกับเธอสักวง ฉันจะสั่งทำ"

"แค่แหวนหมั้นไม่ต้องสั่งทำหรอกค่ะ เอาแบบเพชรเม็ดเล็กๆ วงละสี่ห้าแสนก็พอแล้ว"

"คงมีแค่ฉันคนเดียวที่ใส่ใจกับงานหมั้น"

"แล้วแหวนหมั้นมันกินได้เหรอคะ ใส่แบบธรรมดาก็ไม่เห็นเป็นไรเลย"

"..."

"นับอยากใส่แบบเรียบๆ"

"...แล้วแต่เธอ" รามิลดึงมือกลับมา แล้วตั้งท่าจะเดินไปนั่งรอที่โซฟารับรองสำหรับลูกค้า แต่นับดาวก็ดึงมือซ้ายของเขาไปวางตรงหน้าตัวเองเสียก่อน เธอเริ่มหยิบแหวนเพชรของผู้ชายมาสวมใส่ที่นิ้วนางของเขา

"ชอบแบบมีเพชรไหมคะ"

"เลือกๆ มาเถอะ"

"นี่งอนนับเหรอ"

"ก็แค่แหวนหมั้น เลือกๆ มาสักวง"

"..." นับดาวอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทีเย็นชาของชายหนุ่ม ต่อให้เขาไม่พูดออกมาตรงๆ แต่ไม่ว่าใครก็คงจะมองออกกันทั้งนั้นว่าเขากำลังน้อยใจกับคำพูดก่อนหน้านี้ของเธอ เธอกลั้วหัวเราะ แล้วหันไปบอกพนักงานด้วยตัวเอง "ขอดูเพชรที่แพงที่สุดหน่อยค่ะ"

"รอสักครู่นะคะ" พนักงานสาวยิ้มแย้มอย่างถูกใจ ก่อนจะรีบเดินออกไป

"คุณรามิล" น้ำเสียงอ่อนหวานของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้รามิลและนับดาวที่กำลังเลือกแหวนหมั้นด้วยกันหันไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ หญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินเข้ามาทักทายรามิลด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โดยมีผู้หญิงอีกคนที่ดูท่าทางเหมือนกับลูกน้องเดินถือของตามหลังเข้ามา "บังเอิญจังเลยนะคะที่ได้มาเจอกับคุณรามิลที่นี่"

"...ครับ"

"มาดูแหวนเหรอคะ โรสก็มาดูเครื่องประดับเหมือนกันค่ะ ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณรามิลในร้านเพชรแบบนี้"

"ผมมาดูแหวนหมั้น"

"แหวนหมั้น? คุณรามิลกำลังจะหมั้นเหรอคะ"

"ครับ"

"..." นับดาวมองหน้ารามิลและผู้หญิงแปลกหน้าที่เดินเข้ามาทักทายว่าที่คู่หมั้นของตัวเองด้วยท่าทางสนิทสนมสลับกันไปมาอย่างจับผิด ทั้งที่เธอยังนั่งอยู่ตรงนี้แท้ๆ แต่กลับทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน "พี่รามคะ นับเปลี่ยนใจไม่เอาแหวนแบบเรียบๆ แล้ว เลือกให้นับหน่อยสิ"