โซ่คล้องรัก นิยาย บท 42

"นี่ผมเป็นลูกของพ่อกับแม่จริงรึเปล่า" รามิลเบือนหน้าหนีพลางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างเอือมระอา ไม่ใช่แค่แม่ของเขาคนเดียวที่เอ็นดูนับดาวตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกับเธอ เพราะดูเหมือนพ่อของเขาก็จะถูกใจว่าที่ลูกสะใภ้คนแรกของครอบครัวเหมือนกัน

"เพราะยังเห็นแกเป็นลูกไงถึงเตือนสติแก คนที่เพียบพร้อมทุกอย่างอย่างหนูนับดาวอาจจะไม่ได้มีแค่คนเดียว แต่หนูนับก็คือหนูนับ ต่อให้เหมือนกันยังไงก็ไม่มีใครมาแทนที่หนูนับได้ แกเข้าใจความหมายของพ่อไหม"

"ผมไม่ได้มองว่านับดาวเป็นของเล่น"

"ก่อนจะหมั้นกันแกต้องรักหนูนับให้ได้ก่อน รักตัวเองมากแค่ไหนก็รักน้องให้มากกว่านั้น"

"ผมลืมรึเปล่าว่ามันเหลือเวลาอีกแค่สองเดือนกว่าที่ผมกับนับดาวจะหมั้นกัน"

"แกกับหนูนับรู้จักกันมากี่เดือนแล้ว"

"ถ้ารวมกับที่เจอกันครั้งแรกก็สามเดือนกว่าครับ"

"แล้วในความคิดของแกการจะรักใครสักคนต้องใช้เวลากี่เดือนหรือกี่ปี"

"..." รามิลเงียบไปเมื่อไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามนั้นยังไง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ไม่เคยรู้จักกับความรักในแบบที่หลายคนได้สัมผัสมันตั้งแต่ช่วงชีวิตวัยรุ่น จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังมองว่าความรักมันเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นสำหรับเขา

"บางคนใช้เวลาแค่นาทีเดียวในการตกหลุมรัก แต่บางคนก็ใช้เวลานานกว่านั้น เมื่อก่อนพ่อก็เป็นผู้ชายดิบเหมือนแกนั่นแหละ แต่ก็ไม่เคยรักใครเลยนอกจากแม่ของแกคนเดียว"

"ความรักของพ่อหมายถึงการทำแม่ท้องตั้งแต่อายุยี่สิบกว่าใช่ไหม"

"ไอ้ลูกเวรนี่ เก่งนักนะเรื่องยอกย้อนเนี่ย แกต้องแยกระหว่างความรักกับความรับผิดชอบออกจากกันก่อนนะ ความรักมันไม่ใช่การที่แกไปทำผู้หญิงท้องแล้วต้องรับผิดชอบ มันคือความรู้สึกที่มากกว่านั้น"

"..." มาเฟียหนุ่มหันหน้ากลับมาสบตากับผู้เป็นพ่อตรงๆ อีกครั้ง เขารู้ว่าความรักและความรับผิดชอบมันไม่เหมือนกัน เพียงแต่ว่าตอนนี้เขายังไม่ได้รักนับดาวก็เท่านั้น มันเป็นความรู้สึกถูกใจที่อยากจะลองคบหากับเธออย่างจริงจัง ความรู้สึกมันพัฒนาขึ้นมาทีละนิดอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะกลายเป็นความรัก

"ถ้าอยากมีหลานให้พ่อกับแม่พ่ออยากให้แกรักหนูนับก่อน อย่ามีเพราะความผิดพลาด อย่าล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้"

"ผมรู้แล้ว"

"แล้วตอนนี้รู้รึยังว่าแกต้องทำยังไง"

"รักนับดาวให้ได้ก่อนแต่งงาน"

"ฉันหมายถึงให้แกไปง้อน้องตอนนี้เลย"

"ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านับดาวเป็นอะไร"

"เมื่อกี้หูแกดับกะทันหันรึไงถึงไม่ได้ยินที่หนูนับบอกแม่แก อย่าเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง น้องก็น่าจะมีเหตุผลของน้อง"

"เพราะมีพ่อกับแม่คอยให้ท้ายแบบนี้ไงถึงขี้ฟ้อง ขี้งอแงเหมือนเด็กแบบนั้น"

"ไปง้อน้อง" รามิลถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อผู้เป็นพ่อย้ำคำพูดเดิมเป็นรอบที่สอง เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินหนีเข้าไปในห้องครัวแทนการเดินตามนับดาวออกไปที่สวนหลังบ้าน

"หนูนับชอบที่นี่รึเปล่าลูก" น้ำเสียงอ่อนโยนของมินตราทำให้นับดาวละสายตาจากต้นไม้หลากหลายชนิดที่เติบโตอยู่ภายในสวนหลังบ้านของคฤหาสน์หลังใหญ่ เธอหันหน้ากลับมาส่งยิ้มหวานให้มินตราที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"ชอบค่ะ หนูชอบความร่มรื่น"

"ถ้าหนูนับมาที่นี่บ่อยๆ แม่ก็คงไม่เหงา"

"ช่วงนี้หนูเรียนหนักมากเลยค่ะ แต่ถ้ามีเวลาว่างหนูจะแวะมาหาคุณแม่นะคะ"

"แล้วศิกับอรสบายดีไหม"