โซ่คล้องรัก นิยาย บท 43

"ยะ..อย่าทำเหมือนนับเป็นเด็กได้ไหม"

"เมื่อกี้เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าเทียบกับฉันเธอก็ยังเป็นเด็ก"

"นับหมายถึงอายุอย่างเดียว"

"คนที่หึงแม้กระทั่งผู้หญิงที่ทำธุรกิจกับฉันไม่เรียกว่าเด็กน้อยแล้วจะให้เรียกว่าอะไร"

"ใครบอกว่านับหึง" นับดาวถลึงตาใส่

"ถ้าไม่หึงก็หายโกรธฉันได้แล้ว"

"พี่รามยังไม่ขอโทษนับเลย"

"ขอโทษ" มาเฟียหนุ่มยอมกล่าวคำขอโทษเมื่อเห็นคนบนหน้าตักยังปั้นหน้าบูดบึ้ง เธอเบือนหน้าหนีพลางแกว่งเท้าเล่นไปด้วยหลังจากที่เขายอมอ่อนข้อให้เป็นครั้งที่สอง ใบหน้าหวานคลายความบึ้งตึงลงเล็กน้อย บ่งบอกว่าอารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว "พอใจแล้วใช่ไหม"

"เอาขนมเค้กมาให้นับทำไมคะ"

"เอามาให้เธอจิ้มเล่นมั้ง"

"ป้อนนับหน่อยสิ" คนตัวเล็กยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก เพราะอยากกลั่นแกล้งมาเฟียหนุ่ม แต่คนโดนแกล้งกลับแสยะยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับอุ้มเธอขึ้นมาบนโต๊ะ มือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอออกทีละเม็ด "จะ..จะทำอะไรคะ เดี๋ยวคุณแม่ก็ออกมาเห็นหรอก"

"ปกติฉันไม่ชอบกินของหวาน แต่ถ้าเธอป้อนมันก็คงไม่เลี่ยนเท่าไร"

"จะ..จะให้นับป้อนแล้วมาถอดเสื้อนับทำไม" รามิลตอบคำถามของว่าที่คู่หมั้นด้วยการดันบราเซียร์สีดำตัวสวยขึ้นไปเหนือเนินอกอวบอิ่ม จากนั้นจึงใช้วิปครีมที่ตกแต่งอยู่บนขนมเค้กละเลงไปทั่วหน้าอกใหญ่เกินขนาดทั้งสองข้าง การกระทำของเขาทำให้นับดาวทั้งเขินอายและตื่นเต้น

"ฉันอยากให้เธอป้อนด้วยร่างกายของเธอ"

"อ๊า..." เธอเผยอปากเปล่งเสียงครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่านเมื่อรามิลลุกขึ้นมาตวัดเรียวลิ้นหยอกเย้ากับยอดปทุมถันที่เปรอะเปื้อนไปด้วยวิปครีมสีขาว ท่อนแขนแกร่งตวัดโอบรัดเอวคอดไว้หลวมๆ เพื่อไม่ให้เธอขยับตัวหนีไปไหน

"อืม~" มาเฟียหนุ่มเหลือบมองสีหน้าเสียวซ่านของนับดาวเป็นระยะ ในขณะที่เรียวลิ้นสากตวัดเลียวิปครีมสีขาวออกจากยอดปทุมถันจนหมด โดยไม่สนใจว่าจะมีแม่บ้านคนไหนเดินผ่านมาเห็นหรือเปล่า

"อ๊า..พะ..พี่รามเดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็นนะ..อ๊ะๆ" คำห้ามปรามของนับดาวไร้ซึ่งความหมาย ชายหนุ่มถกกระโปรงนักศึกษาขึ้นมาเหนือเอวคอด แล้วผละริมฝีปากออกไป เธอหอบหายใจหนักๆ ด้วยความตื่นเต้นในตอนที่แพนตี้ตัวจิ๋วถูกเกี่ยวออกไปให้พ้นทาง วิปครีมสีขาวถูกละเลงลงมาบนดอกไม้งามจนเปรอะเปื้อน

"อื้อ!..พะ..พี่รามนี่มันในสวนนะ..อ๊า" ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ยากจะอธิบายเมื่อมาเฟียหนุ่มย่อตัวลงมาตะโบมดูดดุนติ่งเกสรที่เปรอะเปื้อนไปด้วยวิปครีมอย่างมูมมาม เธอหอบหายใจหนักๆ พลางบิดเร่าร่างกายไปมา ยกแขนขึ้นมาปิดหน้าเพื่อหลบเลี่ยงแสงสว่างที่ตกกระทบลงมา

"อืม..." รามิลใช้มือดันเรียวขาสวยทั้งสองข้างแยกออกจากกัน ในขณะที่เรียวลิ้นอุ่นชื้นค่อยๆ ลากลงมาชิมน้ำหวานจากช่องทางรักคับแคบที่ปลดปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่องจนเปียกแฉะ เขาส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ อย่างพึงพอใจ มือหนาเอื้อมขึ้นไปบีบเคล้นหน้าอกใหญ่อย่างแรง

"อ๊า..พะ..พี่รามหยุดนะ..อึก..บะ..บ้าไปแล้วเหรอถึงมาทำแบบนี้ในบ้านของพ่อกับแม่..อ๊า" นับดาวพยายามเรียกสติของชายหนุ่มกลับมาก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เธอยื่นมือลงไปขยุ้มผมของเขาอย่างแรงหวังให้เขาผละใบหน้าออกไป ทว่าร่างกายของตัวเองกลับอ่อนระทวย เสียวซ่านจนเปล่งเสียงครางออกมาไม่หยุดปาก

"นะ..ไหนพี่รามบอกว่าไม่ใช้ปากกับตรงนั้นของผู้หญิงไง..อื้อ!" ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนดูดดุนติ่งเกสรอย่างแรงทันทีที่พูดจบประโยค เธอค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นมานั่งบนโต๊ะอีกครั้ง พร้อมทั้งดันใบหน้าคมคายออกห่างจากพื้นที่สงวน

"กินเค้กจากตรงนี้ของเธอมันทำให้อร่อยขึ้นนะ"

"ละ..ลามก เห็นไหมว่ามันเปื้อนหมดแล้ว"

"ไม่เห็น ฉันกินมันหมดแล้ว"

"อะ..ไอ้คนแก่นิสัยเสีย!" มาเฟียหนุ่มแสร้งทำเป็นหูทวนลมเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆ บนกลีบดอกไม้สีชมพูระเรื่ออีกครั้ง ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ยกมือที่เปื้อนไปด้วยวิปครีมขึ้นมาจ่อริมฝีปากอวบอิ่ม

"อยากนอนที่นี่ไหม"

"อยากกลับบ้านนอนที่ห้องของนับค่ะ" นับดาวตอบ พลางหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดมือให้คนตรงหน้าไปด้วย

"ใช้ปากของเธอเช็ดน่าจะสะอาดกว่านะ"

"ไม่เอา มันสกปรก รู้ไหมว่าทำแบบนี้มันเหนียวตัว แล้วที่นี่ก็เป็นบ้านของคุณพ่อกับคุณดะ..อื้อ!" คำพูดสุดท้ายที่กำลังจะหลุดออกจากปากกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อโดนรามิลประกบริมฝีปากแนบชิดอย่างไม่ทันตั้งตัว รสชาติหอมหวานของวิปครีมยังติดอยู่บนเรียวลิ้นสาก