โซ่คล้องรัก นิยาย บท 45

"แล้วไหนพระรองของแก?"

"ไม่รู้ เดี๋ยวก็โผล่ออกมาเองนั่นแหละ ในนิยายที่แกอ่านมามันไม่มีบอกเหรอว่าพระรองจะปรากฏตัวออกมาตอนไหน"

"ตอนนางเอกมีปัญหา หรือไม่ก็ตอนที่นางเอกทะเลาะกับพระเอก" พาฝันทำหน้าครุ่นคิด ก่อนตอบออกไปด้วยท่าทางมั่นใจ ทำเอานับดาวกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอาอีกรอบ

"ตอนฉันหนีหน้าพี่รามไม่เห็นมีพระรองคนไหนโผล่ออกมาเลย สงสัยต้องรอให้พี่รามนอกใจฉันก่อนจริงๆ มั้งถึงจะมีพระรองโผล่ออกมา"

"แกมันคนเลือดเย็น!"

"เป็นบ้าอะไรอีก"

"แกอยากให้พระรองในชีวิตจริงของแกปรากฏออกมาทั้งที่รู้ว่าเขาจะไม่สมหวังน่ะเหรอ!? แกมันเลือดเย็นเกินไปแล้วนะ!"

"พระรองอะไรกันเหรอ" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยของใครบางคนทำให้พาฝันที่กำลังเกรี้ยวกราดใส่เพื่อนเปลี่ยนสีหน้ากลับมายิ้มแย้มภายในชั่วพริบตาเดียว ธนาเดินเข้ามาในลานใต้ถุนของคณะฯ พร้อมกับเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่ง มือหนาขยี้ผมนับดาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดูเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ

"หวัดดีค่ะพี่ธนา พี่แซม" พาฝันเอ่ยทักทายรุ่นพี่ทั้งสองคนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เช่นเดียวกับนับดาวที่แหงนคอมองเจ้าของการกระทำนั้นจนศีรษะทุยเล็กแนบชิดกับหน้าท้องแกร่งของธนาที่ยืนอยู่ข้างหลังอย่างไม่ตั้งใจ

"ทำไมชอบเล่นหัวนับตลอดเลย"

"เด็กมันน่าเอ็นดู เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหว"

"นับไม่อยากเป็นศัตรูกับคนทั้งคณะนะ แค่พี่ธนาสนิทกับนับพวกผู้หญิงคนอื่นก็มองแรงใส่นับแล้ว ทำแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหรอก"

"พี่เห็นเราเป็นน้อง จะสนใจคนอื่นทำไม"

"คนอื่นไม่ได้คิดแบบนั้นไงคะ"

"เหรอครับ" ธนาอมยิ้มเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู พร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ จนนับดาวผงะด้วยความตกใจ รีบเอื้อมมือขึ้นไปดันใบหน้าคมคายออกห่าง ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเพื่อนนักศึกษาคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกัน

"มึงก็ชอบแกล้งน้องมันนะ" แซมทำหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งกับพาฝัน ในขณะที่ธนาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ นับดาว

"กินแซนด์วิชไหม พี่ซื้อมาสองชิ้นพอดี"

"แล้วพี่ธนาจะกินอิ่มเหรอคะ"

"พี่กินชิ้นเดียวก็อิ่มแล้ว แต่สองชิ้นมันถูกกว่าเลยซื้อมาสองชิ้น"

"ขอบคุณค่ะ" นับดาวกล่าวขอบคุณ พร้อมกับรับแซนด์วิชจากธนามากัดคำใหญ่ เธอทำหน้าแหยเมื่อรับรู้ได้ถึงรสชาติที่ตัวเองไม่ค่อยชอบเท่าไร "แซนด์วิชเนื้อเหรอคะ นึกว่าหมูหรือไก่ซะอีก นับไม่ค่อยชอบแซนด์วิชเนื้อเท่าไร"

"พี่ลืมถามว่าเราชอบกินเนื้อหรือหมู ของพี่แซนด์วิชหมูนะ มาแลกกันก็ได้" รุ่นพี่หนุ่มเลื่อนแซนด์วิชของตัวเองที่ยังไม่ได้แกะออกจากถุงกระดาษไปตรงหน้าของนับดาว แล้วแย่งแซนด์วิชในมือเธอกลับมากินต่อ ทำเอาเธออึ้งไปเมื่อเห็นเขากินต่อจากเธออย่างไม่รังเกียจ

"อะ..อันนั้นนับกัดไปแล้วนะ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ไม่ถือ"

"ทำแบบนี้คนอื่นจะเข้าใจนับผิดนะ"

"เข้าใจผิดเรื่องอะไร"

"เข้าใจผิดว่านับกับพี่ธนาเป็นแฟนกันไงคะ"

"แค่นี้ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

"นี่มันการกระทำของพวกเสือผู้หญิงชัดๆ เลย เมื่อก่อนเคยเป็นเสือผู้หญิงเหรอคะ"

"คิดไปถึงนั้นเลยเหรอ พี่ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องแบบนั้นหรอก ขนาดตอนนี้ยังไม่มีแฟนเลย" นับดาวหรี่ตามองรุ่นพี่หนุ่มอย่างจับผิด ต่างจากพาฝันที่มองภาพตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย ต่อให้นับดาวจะมีว่าที่คู่หมั้นแล้ว แต่เธอก็มองว่าทั้งสองคนเหมาะสมกันอย่างไม่น่าเชื่อ บางทีพระรองที่นับดาวพูดถึงอาจจะเป็นคนใกล้ตัวอย่างธนาก็ได้

"พี่ธนาแกล้งนับมันแบบนี้เดี๋ยวนับมันก็หวั่นไหวหรอกค่ะ" พาฝันเอ่ยแซว

"แบบนี้เรียกว่าแกล้งเหรอ"

"สาบานว่าพี่ไม่รู้?"

"แค่กินแซนด์วิชชิ้นเดียวกันเนี่ยนะ?"

"พี่ธนาไม่รู้เหรอคะว่าผู้หญิงหวั่นไหวกับอะไรแบบนี้ ทั้งการลูบหัวแล้วก็กินอาหารชิ้นเดียวกัน"

"เหรอครับ พี่คงคิดน้อยเกินไป" ธนาหันไปพูดกับนับดาวด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ทว่ามือหนากลับยื่นเข้าไปเช็ดปากให้เธออย่างอ่อนโยน การกระทำและคำพูดดูสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง

"ขอบคุณสำหรับแซนด์วิชค่ะ" นับดาวกล่าวขอบคุณอีกครั้ง พร้อมทั้งหยิบแซนด์วิชตรงหน้ามาถือไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวกับสัมผัสของมือหนาที่แตะลงมาบนริมฝีปาก มันแตกต่างจากสัมผัสของรามิล ธนาทั้งอ่อนโยนและสุภาพ ต่างจากรามิลที่เย็นชาและป่าเถื่อน "นะ..นับต้องไปเรียนแล้ว คราวหน้าเดี๋ยวนับเลี้ยงข้าวพี่ธนานะเป็นการขอบคุณสำหรับแซนด์วิชแล้วกันนะคะ"