โซ่คล้องรัก นิยาย บท 46

@โกดังเก็บสินค้า

แกร๊ก~

ประตูห้องทำงานของรามิลถูกเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาทด้วยฝีมือของใครบางคน ทำให้มาเฟียหนุ่มละสายตาจากอาวุธปืนตรงหน้า ตวัดสายตามองคนที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาอย่างไม่สบอารมณ์ นับดาวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ารามิลกำลังนั่งประกอบอาวุธปืนอยู่ในห้องทำงานคนเดียว

"ไม่มีใครสอนให้เคาะประตูก่อนเข้ามาเหรอ"

"ขอโทษค่ะ นับคิดว่าพี่รามเช็กของอยู่ข้างนอก"

"ถ้าเมื่อกี้ฉันมือลั่นยิงเธอเธอคงตายในนัดเดียว"

"ให้นับมาหาที่นี่แล้วจะยิงนับทิ้งเหรอ" ร่างบางหันกลับไปปิดประตูอย่างเบามือ แล้วเดินเข้าไปนั่งหย่อนขาบนโต๊ะทำงานอย่างถือวิสาสะ

"แค่อยากเจอหน้าเลยให้ชารีฟไปรับ"

"แน่ใจเหรอคะว่าอยากเจอหน้าอย่างเดียว ไม่ได้เรียกนับมาสนองความต้องการของตัวเองเหรอ"

"เพราะชอบยั่วแบบนี้ไงเลยโดนเหมือนเมื่อวาน"

"..." นับดาวเบ้ปากใส่กลบเกลื่อนความเขินอายเมื่อนึกถึงสิ่งที่รามิลทำกับเธอเมื่อวานนี้ "ภูมิใจกับเรื่องน่าอายของตัวเองจังเลยนะ"

"เรื่องบนเตียงมันเป็นเรื่องน่าอายเหรอ? แต่เมื่อวานเธอก็สมยอมเหมือนทุกครั้งนะ"

"มะ..ไม่ต้องวกกลับมาหานับเลยนะ ให้นับมาที่นี่ทำไมคะ จะให้นับมาเรียนรู้ธุรกิจผิดกฎหมายของว่าที่คู่หมั้นเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก"

"เรียนบัญชีมาใช่ไหม ลองตรวจบัญชีให้ดูหน่อย"

"ตอนแรกบอกว่าอยากเจอหน้านับไม่ใช่เหรอ" นับดาวย่นจมูกใส่ พร้อมกับย้ายตัวเองไปนั่งบนหน้าตักแกร่งเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ ศีรษะทุยเล็กซบลงแนบชิดแผงอกกำยำ แสดงท่าทางออดอ้อนออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"เดี๋ยวให้ค่าขนม"

"บ้านนับรวยนะ เผื่อพี่รามลืม"

"ว่าที่ผัวเธอรวยกว่านะ เผื่อเธอยังไม่รู้"

"จะขิงกันเหรอ"

"ขิงแปลว่าอะไร"

"มันเป็นศัพท์ของวัยรุ่นแปลว่าอวดค่ะ คนแก่อย่างพี่รามคงไม่เข้าใจหรอก"

"แล้วตกลงอยากทำงานกับฉันไหม"

"แค่เรียนอย่างเดียวนับก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เมื่อคืนยังโดนพี่รามแกล้งจนนอนไม่เต็มอิ่มอีก ให้นับได้พักหน่อยเถอะค่ะ" คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างเบื่อหน่าย มือเรียวควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างที่วางอยู่บนหน้าตักออกมาเล่นฆ่าเวลา

"ทำไมถึงเป็นเด็กขี้บ่น" น้ำเสียงที่รามิลเปล่งออกมาบ่งบอกถึงความเอ็นดู เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปคลอเคลียซอกคอระหง สูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคยของเธออย่างหลงใหล ในขณะที่มือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอออกทีละเม็ด

"..." ดวงตากลมโตเหลือบมองการกระทำของว่าที่คู่หมั้นหนุ่มเพียงนิดในตอนที่เขาดันบราเซียร์ลายลูกไม้สีดำลงไปใต้ราวนม แล้วเริ่มบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เปลือยเปล่าเบาๆ จนยอดปทุมถันแข็งชันเป็นไต น้ำเสียงแหบพร่าที่ดังขึ้นใกล้ๆ กกหูทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายลุกชูชัน

"ขอได้ไหม..."

"นะ..นับทำไม่ไหวแล้ว มันเจ็บ"

"ที่นี่ไม่มีออยหล่อลื่น แต่ถ้าแฉะมากเหมือนเมื่อวานก็ไม่น่าจะเจ็บมาก"

"ละ..เลิกพูดจาลามกแบบนั้นสักทีได้ไหมคะ"

"ขอได้ไหม หืม?"

"เมื่อคืนพี่รามรุนแรงกับนับเองนะ วันนี้ไม่ให้ค่ะ ตื่นมาเมื่อเช้ายังจุกท้องไม่หายเลย"

"มันใหญ่เกินไปเหรอ หรือฉันกระแทกลึกเกินไป"

"อึก..พะ..พี่รามนับทำไม่ไหวจริงๆ" นับดาวหอบหายใจแรงขึ้นเมื่อริมฝีปากหนาเริ่มขบเม้มลำคอระหงซึ่งเป็นจุดอ่อนไหวของเธอ ก่อนที่รามิลจะถกกระโปรงนักศึกษาขึ้นมาเหนือเอวคอด บังคับให้เธอนั่งชันเข่าทั้งสองข้างบนหน้าตัก

"ตรงนี้มันบวมเพราะโดนฉันกระแทกเมื่อคืนเหรอ หรือบวมเพราะโดนฉันดูดเมื่อเช้า"

"อื้อ!" ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความเสียวซ่านเมื่อชายหนุ่มใช้มือเกี่ยวขอบแพนตี้ออกให้พ้นทาง แล้วยื่นมืออีกข้างหนึ่งลงไปลูบคลำดอกไม้งามที่กำลังแย้มบาน บีบเคล้นมันเบาๆ จนน้ำหล่อลื่นสีใสไหลออกมาเปรอะเปื้อนมือหนา "บะ..บีบแบบนั้นมันเจ็บนะ..อ๊า"

"ชอบให้ใช้ปากดูดมันมากกว่าใช่ไหม"

"พะ..พี่รามอย่าแกล้งนับแบบนี้"

"ยิ่งขยำน้ำยิ่งออกมาเยอะนะ"

"อึก" นับดาวจิกเล็บลงบนท่อนแขนแกร่งอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวซ่าน มองดูมือหนาที่กำลังบีบเคล้นดอกไม้งามด้วยสายตาหยาดเยิ้ม กลีบกุหลาบสีชมพูระเรื่อเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือกภายในไม่กี่นาที