โซ่คล้องรัก นิยาย บท 47

"รุ่นพี่ที่มหา'ลัยค่ะ..."

"เป็นรุ่นพี่แบบไหนถึงชวนรุ่นน้องไปเดตได้"

"ดะ..ได้ยินด้วยเหรอ? แต่มันไม่ใช่การเดตสักหน่อย แค่กินข้าวด้วยกันธรรมดาไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลยนะ วันนี้พี่ธนาเลี้ยงแซนด์วิชนับ นับเลยอยากเลี้ยงข้าวพี่เขาเป็นการตอบแทน"

"ของแบบนั้นมันต้องตอบแทนกันด้วยเหรอ"

"แล้วการที่นับจะไปกินข้าวกับรุ่นพี่มันผิดอะไรคะ ทีพี่รามยังสนิทกับยัยป้าโรสนั่นได้เลย" นับดาวถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว พลางยกมือขึ้นมากอดอกเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยจนลืมสังเกตสีหน้าของว่าที่คู่หมั้นหนุ่มที่ดูหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ

"ฉันไม่เคยไปกินข้าวกับผู้หญิงคนนั้นแบบส่วนตัวโดยไม่มีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยว"

"พี่ธนาเป็นแค่รุ่นพี่ที่มหา'ลัยของนับค่ะ เหมือนที่ยัยป้าโรสนั่นก็เป็นแค่คนที่พี่รามทำธุรกิจด้วยไง"

"รุ่นพี่ที่ไหนชวนรุ่นน้องไปเดตแบบนี้"

"ทียัยป้านั่นยังมองพี่รามด้วยสายตาแปลกๆ ได้เลย ดูก็รู้ว่าไม่บริสุทธิ์ใจ แต่นับกับพี่ธนาบริสุทธิ์ใจค่ะ ถ้าพี่รามไม่ชอบที่นับสนิทกับผู้ชายคนอื่นก็ควรเข้าใจความรู้สึกของนับตอนเห็นยัยป้าโรสนั่นทำตัวสนิทสนมกับพี่รามเหมือนกัน"

"..."

"อย่าบอกนะว่าหึง? คนที่เคยบอกว่าถ้านับสนองความต้องการเรื่องบนเตียงไม่ได้ก็อาจจะนอกใจไปหาคนอื่นมาหึงกันด้วยเรื่องแบบนี้เหรอคะ"

"ดูท่าสมองของว่าที่คู่หมั้นของฉันจะมีปัญหานะถึงแยกแยะไม่ได้ว่าอันไหนพูดเล่น อันไหนพูดจริง" มาเฟียหนุ่มกดเสียงต่ำอย่างหงุดหงิดเมื่ออีกคนลอยหน้าลอยตาตอบกลับมาอย่างไม่สลด

"ทะ..ทำไมต้องทำเหมือนนับกำลังจะนอกใจด้วย นับกับพี่ธนาเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันนะ"

"..." ความเงียบของรามิลทำเอาหัวใจดวงน้อยของนับดาวเต้นโครมครามจนแทบผิดจังหวะ รามิลในตอนนี้ดูน่ากลัวกว่าตอนที่เขาใช้มีดปักหลังมือคนอื่นเสียอีก "อ๊ะ! พี่รามหยุดนะ!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อโดนกระชากตัวขึ้นมาบนโต๊ะทำงานอีกครั้ง ก่อนจะถูกผลักให้นอนลงอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ปกป้องมันจังเลยนะ ยังไม่ทันได้หมั้นกันก็จะหนีไปเดตกับผู้ชายคนอื่นแล้วเหรอ"

"พะ..พี่รามใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม" นับดาวขยับตัวหนีด้วยความหวาดกลัวเมื่อมาเฟียหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะอัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้ามาในช่องทางรักอย่างแรง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อื้อ!" ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเมื่อสะโพกสอบถาโถมแรงกายทั้งหมดเข้าใส่อย่างหนักหน่วงจนร่างกายของนับดาวโยกคลอน เธอดิ้นพล่านจนแฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานกระจัดกระจายร่วงลงบนพื้น มือเรียวสั่นเทาพยายามดันหน้าท้องแกร่งออกห่าง

"เจ็บ? ไม่ชอบลึกๆ แบบนี้เหรอ"

"โอ๊ย!..พะ..พี่รามนับเจ็บ..อึก" น้ำเสียงที่เปล่งออกมากระท่อนกระแท่นจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ ร่างกายกระตุกเกร็งถี่ๆ เมื่อคนข้างบนเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนช่องทางรักคับแคบเริ่มมีเลือดสีสดไหลออกมา ความป่าเถื่อนของรามิลบ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น

"แค่นี้ก็เลือดออกแล้วเหรอ"

"อื้อ!" นับดาวกัดฟันแน่นเมื่อรับรู้ได้ถึงอาการกระตุกเกร็งของชายหนุ่ม บ่งบอกว่าเขาใกล้จะแตะขอบสวรรค์เต็มที สะโพกสอบอัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าออกอีกสองสามครั้งสายธารน้ำรักก็พวยพุ่งเข้ามาในกายเธอทุกหยาดหยด

"อ๊าสสสสส!" รามิลเชิดหน้าเปล่งเสียงคำรามลั่น ในขณะที่นับดาวนอนหอบหายใจอย่างหมดเรี่ยวแรง ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทา แม้ว่าการบรรเลงบทรักจะจบลงแล้วแต่ความเจ็บปวดที่เขามอบให้ก็ไม่ทุเลาลงเลย

"อึก..มะ..มันเจ็บ"

"..." ดวงตาคมจ้องมองจุดเชื่อมต่อเพียงนิด แล้วหยิบทิชชูมาเช็ดเลือดออกจากกลีบกุหลาบที่โดนกระทำอย่างรุนแรงจนเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือก ติ่งเกสรที่เขาเคยสัมผัสมันอย่างลึกซึ้งมาหลายครั้งในตอนนี้บวมเป่ง

"อะ..เอามันออกไป นับเจ็บ"

"ฉันจะออกไปตรวจงานหน่อย จะไปด้วยกันไหม เดินไหวไหม"

"นะ..นี่ตบหัวแล้วลูบหลังกันเหรอ เมื่อกี้เป็นบ้าอะไร โรคประสาทกำเริบรึไงคะ" นับดาวแหวใส่เสียงแข็งอย่างโกรธเคือง เมื่อรามิลไม่ยอมถอดแก่นกายใหญ่ออกไปจึงค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง สองมือดันตัวเขาออกห่าง

"ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันคุยกับผู้ชายคนอื่น"

"..."

"เมื่อกี้เป็นการเตือนครั้งแรก...หวังว่าเธอจะเข้าใจ"