โซ่คล้องรัก นิยาย บท 48

"ทำไมนับต้องเป็นฝ่ายยอมพี่รามตลอดด้วย ทีพี่รามยังไม่เคยฟังนับเลย ตอนนับบอกว่ายัยป้าโรสนั่นมันแปลกๆ เหมือนอยากล่าแต้มพี่ราม พี่รามบอกว่านับงี่เง่าไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้นับแค่คุยกับรุ่นพี่ พี่รามจะทำตัวเหมือนหมาหวงก้างทำไม"

"เรื่องของโรสฉันบอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร"

"แล้วนับกับพี่ธนามีอะไรกันเหรอพี่รามถึงเป็นบ้าแบบนี้" นับดาวถามกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"ผู้ชายด้วยกันมันดูออกว่าไอ้เวรนั่นมันคิดอะไร"

"นับก็ดูออกเหมือนกันว่ายัยป้าโรสนั่นมันอยากนอนกับพี่ราม นับเคยเจอเขามาก่อน นับเห็นสายตาของเขา ผู้หญิงด้วยกันมันดูออกอยู่แล้ว แต่พี่รามไม่เคยเห็นพี่ธนาสักหน่อย"

"แค่มันพูดออกมาแบบนั้นฉันก็รู้แล้วว่ามันคิดอะไร มีแต่เธอนั่นแหละที่ไม่รู้อะไรเลย"

"รู้ดีเหลือเกินนะคะ รู้ไปหมดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องของยัยป้าโรส รู้แม้กระทั่งความคิดของพี่ธนาทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลยสักครั้ง" เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวด ก้าวขาสั่นเทาลงจากโต๊ะทำงาน แล้วหยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดน้ำรักออกจากช่องทางรักลวกๆ

"จะไปเดตกับมันให้ได้เลยใช่ไหม"

"..." นับดาวเมินเฉยใส่คนตรงหน้า ทำราวกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศไม่มีตัวตน พร้อมกับเอื้อมไปหยิบเสื้อสูทตัวโคร่งที่พาดอยู่บนเก้าอี้ทำงานมาสวมใส่แทนเสื้อนักศึกษาที่ขาดวิ่น จากนั้นจึงหันหลังเดินออกมาทันที

"นับดาว!" รามิลตวาดลั่นอย่างหงุดหงิด รีบจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินตามนับดาวออกไป ท่ามกลางสายตาของลูกน้องหลายสิบคนที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น หนึ่งในนั้นคือชารีฟที่ส่ายหน้าน้อยๆ เมื่อเห็นเจ้านายและว่าที่นายหญิงของตัวเองกำลังง้องอนกันเหมือนเด็กวัยรุ่นที่เพิ่งหัดมีความรัก

"จะเดินไปถึงถนนใหญ่เลยรึไง"

"..." นับดาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ได้ยินเสียงฝีเท้าของรามิลดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ขณะที่เธอเดินออกมาจากโกดังได้ไม่กี่ก้าว อาการจุกบริเวณท้องน้อยทำให้เธอไม่สามารถเร่งฝีเท้าได้ ทำได้แค่เมินใส่เสียงเรียกของเขาเท่านั้น

"จะทำตัวเหมือนเด็กไปถึงเมื่อไหร่"

"..."

"เดินแบบนั้นไม่ปวดท้องเหรอ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาก็ยังเป็นความเงียบเหมือนเดิม เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อเริ่มหมดความอดทน พร้อมกับเร่งฝีเท้าตามไปกระชากแขนเรียวเล็กอย่างแรงจนทำให้นับดาวที่ยืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงเสียหลักถลาเข้ามาในอ้อมกอด

"ปะ..ปล่อย"

"..." น้ำเสียงสั่นเครือของคนในอ้อมกอดทำให้รามิลเป็นฝ่ายชะงักไป มือหนาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อยจนมองเห็นรอบดวงตาแดงก่ำของเธอ

"เดินหนีออกมาทำไม"

"พะ..พี่รามบอกว่านับไม่มีเหตุผล แต่พี่รามก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกันนั่นแหละ"

"การที่ฉันไม่อยากให้คู่หมั้นของตัวเองไปเดตกับผู้ชายคนอื่นเรียกว่าไม่มีเหตุผลเหรอ"

"แค่ว่าที่...ยังไม่ใช่คู่หมั้น"

"แล้วที่เอากันทุกวันแบบนี้เรียกว่าอะไร ผัวเมีย?"

"นับไม่ใช่เมียพี่ราม"

"แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าเมีย"

"ถ้ายังเป็นแบบนี้พี่รามไม่มีวันได้เรียกนับแบบนั้นหรอก นับจะยกเลิกการมะ..อื้อ!" ยังไม่ทันที่นับดาวจะได้พ่นคำพูดสุดท้ายออกมามาเฟียหนุ่มก็โน้มใบหน้าลงมาประกบจูบแนบชิดอย่างอุกอาจ ช่วงชิงลมหายใจของเธอด้วยรสจูบดูดดื่ม เรียวลิ้นสากค่อยๆ สอดเข้ามาตวัดเลียฟันคมเบาๆ ทำเอาหัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นแรงอีกครั้งกับสัมผัสวาบหวามที่เขามอบให้

"อืม~" เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้ผลักไสรามิลจึงตวัดเกี่ยวพันเรียวลิ้นเล็กเข้ามาดูดดึงในโพรงปาก สัมผัสเธออย่างนุ่มนวลทว่าเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง "จะยกเลิกงานหมั้น?"

"ถ้าเป็นแบบนี้ก็ยกเลิกงานหมั้นไปเลยไม่ดีกว่าเหรอคะ ต่างคนก็ต่างระแวงกันอยู่แล้วนี่"

"เธอระแวงฉัน?"

"ก็เหมือนกับที่พี่รามเป็นอยู่ตอนนี้แหละ ถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันแบบนี้นับต้องโอเคเหรอ?"