ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 27

หนึ่งปีต่อมา...ภาคินยังคงทำงานหนักเพื่อปูพื้นฐานของงานที่ได้รับมอบหมายให้แน่น พร้อมกับดูแลไร่ไปรยาเวศควบคู่ไปด้วยกัน แต่กระนั้นก็ยังคงวิดีโอคอลไปคุยกับวรันยาทุกวัน จนสาวเจ้ายอมสงบศึกและเริ่มจะเปิดใจคุยด้วยในสถานะที่มากกว่าหนุ่มข้างบ้าน ขณะเดียวกันเขาก็ยังแวะเวียนไปหาลัมภาเพื่อปลดปล่อยความต้องการทางกาย โดยหลงคิดว่าการที่ทำสัญญาต่างๆ เอาไว้ จะเป็นเสื้อเกราะป้องกันตัวเองใน วันข้างหน้าได้จริงตามที่ขุนพันบอก

เขาทำทุกอย่างได้ดี! จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ปีที่สอง...เมื่อสถานะที่คลุมเครือเริ่มชัดเจน เพราะวรันยายอมเปิดใจคบหาเฉกเช่นคนรัก มันทำให้โลกทั้งใบของเขากลายเป็นสีชมพูไปทันทีทันใด และด้วยความสัมพันธ์ที่กำลังพัฒนานี้ ทำให้เขารู้สึกผิด จึงเริ่มถอยห่างออกจากลัมภา แล้วเปลี่ยนไปนั่งดื่มกับว่าที่พ่อตาในช่วงเย็นๆ เพื่อแลกเปลี่ยนความเห็นเกี่ยวกับเรื่องงาน พร้อมกับถ่ายรูปส่งให้วรันยาดูทุกวัน

ด้านวรันยาเองก็แพ้ในความดีและการกระทำของชายหนุ่มที่เธอเคยเกลียดขี้หน้า แต่ก็ยอมญาติดีด้วยแบบมึนๆ กระทั่งความสัมพันธ์เดินมาถึงจุดที่ห่วงหา อยากจะรู้ทุก ๆ ช่วงเวลาว่าเขากำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน และหากวันใดที่ไม่ได้เห็นหน้าหรือว่าได้ยินเสียงของจอมทะลึ่ง เธอก็จะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป

ส่วนลัมภาก็เอาแต่เฝ้ารอ เพราะช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้ ภาคินมาหาเพียงอาทิตย์ละครั้ง จากเดิม 2-3 ครั้งต่ออาทิตย์ จนเธอรู้สึกเจ็บและหดหู่ ครั้นจะโทร. หาอีกฝ่ายก็ไม่ได้ เพราะมันอยู่ในกฎข้อห้ามต่างๆ ที่ตอนแรกเธอก็คิดว่ารับได้ แต่ตอนนี้เธอแทบจะทนไม่ไหว แถมอีกสองวันต่อจากนี้ เธอต้องเตรียมตัวเข้าประกวดนางนพมาศในงานลอยกระทงใหญ่ของจังหวัด มันทำให้รู้สึกหงุดหงิดและร้อนรุ่มหัวใจไปหมด

ขณะเดียวกัน...เสาวณีก็ให้คนตามสืบเรื่องของภาคิน จนรู้ว่าอีกฝ่ายแอบคบหากับลัมภา อดีตรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเธอสองปี ซึ่งไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง แต่มักจะเข้าประกวดตามเวทีต่างๆ

ทั้งสองมีความสัมพันธ์กันมาร่วมสองปี แต่ก็เธอแปลกใจว่าทำไมภาคินถึงไม่เปิดเผยสถานะของลัมภาให้ใครทราบ ทั้งที่เคยบอกว่ามีคนรักแล้ว เธอจึงเข้าไปส่องในเฟซบุ๊กและไอจีของอีกฝ่ายซึ่งมีคนติดตามอยู่หลายแสน เพราะลัมภาเป็น เน็ตไอดอลของเชียงใหม่

ทันทีที่กดเพิ่มเพื่อนไป อีกฝ่ายก็กดรับในนาทีต่อมา พร้อมกับเสนอขายครีมและเครื่องสำอางแบรนด์ต่างๆ ที่ถูกจ้างรีวิว เธอยอมซื้อเครื่องสำอางชุดใหญ่เพื่อแลกกับการได้ขยับเข้าใกล้ความเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ทำให้ได้รู้ว่านอกจากการรีวิวขายของแล้ว ลัมภายังโพสต์พร่ำเพ้อถึงความรัก ที่เป็นเพียงแค่รักข้างเดียว และนั่นทำให้เธอรู้ทันทีว่าลัมภาเป็นแค่สาวที่ภาคินเลี้ยงไว้คลายเครียดเท่านั้น เธอจึงเริ่มวางแผนการยุติความสัมพันธ์ของทั้งสอง เพื่อให้ภาคินหันกลับมามองเธออีกครั้ง

วันลอยกระทง (วันแรก)

“นี่เป็นปีที่สองแล้วสินะที่ยายไม่ได้ลอยกระทงกับน้องไวน์” กังศมาที่ถือกระทงเดินออกมาหาหลานชาย ซึ่งกำลังยืนพิมพ์แชตในมือถือไปยิ้มไปคล้ายกับคนบ้าเข้าไปทุกที

“แหม...ก็น้องไวน์ต้องเรียนหนักนี่ครับ เหลืออีกปีเดียวก็จบแล้ว” ภาคิน เงยหน้าขึ้นบอก หลังจากที่เก็บมือถือใส่ลงในกระเป๋าเสื้อเสร็จ

“อยากให้กลับมาเร็วๆ” กังศมาบอกก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ

“หึๆ ลอยกับผมแล้วก็อาสินไปก่อนครับ” ภาคินเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ

“เฮ้อ...ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” กังศมาบอกอย่างทำใจ

ภาคินหัวเราะเบาๆ แล้วขับรถพาผู้เป็นยายตรงไปยังบ้านพักท้ายรีสอร์ต เพื่อจะชวนสินชัยไปเที่ยวดูงานลอยกระทงที่ในเมือง

รีสอร์ตพรรณนารา....หลังจากลงจากรถเสร็จ ภาคินก็ช่วยผู้เป็นยายถือกระทง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปข้างในบ้านที่วันนี้ค่อนข้างจะเงียบผิดปกติ

“อาสินครับ!” ภาคินเอ่ยเรียกพร้อมกับกวาดสายตามองหา

“เซอร์ไพรส์ค่ะ” วรันยาที่ยืนหลบตรงผ้าม่าน รีบกระโดนออกมาส่งยิ้มหวานให้กับผู้ใหญ่ที่รักและคนหล่อที่ทำเหวอ

“น้องไวน์” คนที่เพิ่งจะได้สติเอ่ยเรียกเสียงเบาหวิว ไม่คิดว่าสาวเจ้าจะบินกลับโดยไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้า แถมเมื่อห้านาทีก่อนก็ยังพิมพ์แชตมาบอกตนว่าจะกำลังเข้านอน

“ก็ไวน์น่ะสิคะ นึกว่าใคร?” วรันยาถามกลับอย่างกวนๆ

“ตายๆ เซอร์ไพรส์จริงๆ” กังศมาจ้องมองเด็กสาวอย่างตกตะลึง

“สวัสดีค่ะคุณมาร์ คิดถึงที่สุดเลย” วรันยายกมือไหว้และเข้าไปกอดผู้ใหญ่ที่รักอย่างดีใจ

“ยายก็คิดถึงน้องไวน์เหมือนกัน” กังศมาก้มลงหอมแก้มนวล แล้วโยกไปมาเบาๆ ขณะที่หยดน้ำตาแห่งความดีใจเริ่มจะเอ่อล้นออกมานิดๆ

“ไม่กอดพี่บ้างเหรอครับ?” ภาคินถามหลังจากที่ผู้เป็นยายและสาวเจ้าผละออกจากกัน

“ไม่ค่ะ” วรันยารีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“อ้าว! มาเมื่อไหร่กันครับเนี่ย?” สินชัยที่เดินลงมาจากชั้นบนเอ่ยถาม พร้อมกับส่งยิ้มไปให้

“เพิ่งจะมาถึงครับ ผมตกใจหมดเลยที่เห็นน้องไวน์” ภาคินรีบฟ้องอย่างอดไม่ได้