ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 48

สินชัยออกมาต้อนรับขบวนขันหมากที่สุดแสนจะอลังการ ขณะที่สื่อดังสามแห่งขอมาทำข่าวในพิธีช่วงเช้า โดยแลกกับการช่วยโปรโมทโรงแรซานเตียนโน่และรีสอร์ตพรรณนารา กำลังเก็บภาพบรรยากาศในงานและขบวนของเจ้าบ่าวสุดหล่อ กับเพื่อนๆ ของเจ้าบ่าวที่ล้วนแต่เป็นทายาทคนดัง เดินยกพานสินสอดผ่านซุ้มประตูทางเข้ารีสอร์ตมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีจ้ะพ่อสิน” กังศมาเอ่ยทักคนที่กำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“สวัสดีครับคุณมาร์ คุณลูคัส คุณดา” สินชัยยกมือขึ้นไหว้ ด้วยสีหน้า ยิ้มแย้ม

“สวัสดีสิน ฉันดีใจมากๆ ที่จะได้น้องไวน์มาเป็นลูกสะใภ้” ลูคัสบอกพร้อมกับส่งยิ้มไปให้

“พี่สิน ดาก็ดีใจเช่นกันค่ะ” ดาหลามองบุตรชายที่ออกอาการตื่นเต้นจนมือไม้สั่นนิดๆ ก็อดขำอีกฝ่ายไม่ได้

“น้องไวน์ละครับอา” เจ้าบ่าวถามพร้อมกับหันไปมองรอบๆ

“น้องไวน์อยู่บนห้องนอน” สินชัยบอกยิ้มๆ

“ผมขออนุญาตไปพาน้องลงมานะครับ” เจ้าบ่าวขอด้วยสีหน้าแดงก่ำ

สินชัยพยักหน้าให้ว่าที่ลูกเขย ก่อนจะหันไปชวนผู้ใหญ่ทางฝั่งเจ้าบ่าวเข้าไปนั่งตรงโซฟารับแขกใต้ต้นไม้ใหญ่อายุนับร้อยปี ที่แผ่กิ่งใบปกคลุมให้ความ ร่มรื่นไปทั่วทั้งบริเวณลานหน้าบ้าน

หลังจากที่เพื่อนๆ ของเจ้าบ่าวยกพานสินสอดไปวางเสร็จ ก็พากันตามเจ้าบ่าวไปรับตัวเจ้าสาวลงมาทำพิธี

สิงขรที่ทำหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าว เดินตามผู้เป็นนายขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน หลังจากผ่านด่านกั้นประตูเงินประตูทองมาแล้วสองด่าน โดยแจกทองคำแท่งที่ประทับตัวอักษร ภาคิน & วรันยา ซึ่งมีน้ำหนัก 5 บาทให้กับเพื่อนๆ ของเจ้าสาว

พอมาถึงด่านสุดท้าย...ก็เห็นนารียืนยิ้มถือเข็มขัดทองอยู่กับเด็กสาวที่ชื่อส้ม ลูกสาวแม่บ้านคนสนิทของสันชัย

“สวัสดีครับคุณนา จะให้ผมทำอะไรถึงจะได้เจอน้องไวน์ครับ” ภาคินถามเสียงอ่อนอย่างขอความเมตตา เพราะด่านก่อนหน้านั้นให้ตนทั้งร้องและเต้นโชว์จนได้เหงื่อมานิดๆ

“นาให้ผ่านเลยค่ะ” นารีหัวเราะก่อนจะปลดเข็มขัดออกให้อย่างรู้สึกสงสารและเห็นใจเจ้าบ่าว ที่ถูกเพื่อนๆ ของวรันยาแกล้งเมื่อครู่

“แหม...ขอบคุณมากๆ เลยครับ” ภาคินฉีกยิ้มก่อนจะรับกล่องเครื่องเพชรจากสิงขรมาส่งให้กับสองสาว

“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณเจ้า” นารีกับส้มยกมือไหว้อย่างรู้สึกเขินๆ ก่อนจะพากันเดินลงบันไดไปรอที่ด้านล่าง เพราะตอนนี้เพื่อนๆ ของเจ้าบ่าวยืนออกันอยู่เต็มหน้าห้องของเจ้าสาว

ก๊อกๆ

“ขออนุญาตครับ” ภาคินเคาะประตูห้องนอนของสาวเจ้าเตือนก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน พร้อมกับรีบ ปิดประตูและกดล็อกที่ลูกบิด เพื่อกันพื่อนๆ จอมป่วนตามเข้ามาแกล้ง

“พี่คิน” วรันยาหันไปมองเจ้าบ่าวที่หล่อเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วย หัวใจสั่นๆ

“น้องไวน์สวยจังเลย” ภาคินจ้องมองใบหน้าอันงดงามของเจ้าสาวที่อยู่ในชุดไทยจักรพรรดิ สีเบบี้พิงค์ ปักด้วยดิ้นทองและลวดลายอันแสนประณีต ทำให้สวยสง่าดุจนางในวรรณคดี

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” วรันยาส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเอียงอาย แม้จะรู้จักกันมาทั้งชีวิต แต่โมเมนต์แบบนี้มันก็ทำให้เธอเขินจนทำตัวไม่ถูก “เอ่อ...เราต้องลงไปทำพิธีต่อที่ข้างล่างใช่ไหมคะ?”

“พี่ไม่อยากไปเลย” ภาคินส่งสายตาวิบวับและเดินเข้าไปหาช้าๆ

“ทำไมคะ?” วรันยาถามอย่างใจคอไม่ดี รู้สึกเหมือนกำลังถูกข่มขืน เอ๊ย! คุกคามทางสายตา

“พี่อยากเก็บไวน์เอาไว้มองคนเดียวครับ” ภาคินเข้าไปสวมกอดเจ้าสาวคนสวยอย่างเต็มไปด้วยความหวงแหน

“บ้า! ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวผู้ใหญ่รอนาน” วรันยาแกะมือหนาออกจากเอว

ภาคินกดริมฝีปากลงที่แก้มนวลเบาๆ แล้วเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่า “! พี่แทบจะรอให้ถึงคืนนี้ไม่ไหว”

“พี่คิน!” วรันยาตีมือหนาที่เลื่อนมาลูบไล้บั้นท้ายของเธอ

“หึๆ ลงไปทำพิธีก่อนก็ได้ครับ” ภาคินยอมปล่อยมือจากเอวบางแต่โดยดี

วรันยามองค้อนก่อนจะเดินไปสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองที่หน้ากระจกบานใหญ่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับมาหาเจ้าบ่าวสุดหล่อที่ยืนยิ้มราวกับ คนบ้า...กาม “พร้อมแล้วค่ะ”