ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 50

สามสิบนาทีต่อมา...ภาคินขับรถเข้ามาจอดในบ้านที่ให้คนงานตกแต่งและทำความสะอาดเอาไว้รอ ด้วยสีหน้ามีความสุข

“บ้านเงียบจังเลยนะคะ” วรันยาก้าวลงจากรถ แล้วหันไปมองบ้านหลังใหญ่ที่เปิดไฟเอาไว้สว่างไสวอย่างรู้สึกแปลกๆ

“พี่อยากให้มีแค่เราสองคนครับ” ภาคินยิ้มกับท่าทีตื่นๆ ของเจ้าสาว

“เอ่อ...พี่คินจะอาบน้ำก่อน หรือว่าให้ไวน์อาบก่อนคะ อ๊ะ!” วรันยาหันไปถามอย่างไม่ทันขาดคำก็ตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นโดยไม่บอกกล่าว

“ตามธรรมเนียมเจ้าบ่าวจะต้องอุ้มเจ้าสาวผ่านประตูบ้านครับ” ภาคินบอกพร้อมกับเดินตรงไปยังประตูหน้าบ้าน

“เอ่อ...วางไวน์ลงเถอะค่ะ” วรันยารีบบอกหลังจากที่อีกฝ่ายพาเข้ามาข้างในบ้านเสร็จ

“ไม่ได้ครับ พี่ต้องอุ้มเจ้าสาวผ่านประตูห้องนอนอีกบาน” ภาคินยิ้มก่อนจะอุ้มเจ้าสาวเดินตรงขึ้นบันไดไปยังห้องนอนด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

“พี่คิน...” วรันยารู้สึกเขินเมื่ออีกฝ่ายวางเธอลงบนเตียงนุ่มๆ ที่มีกลีบดอกกุหลาบสีแดงทำเป็นรูปหัวใจ

“จ๋า...” ภาคินขานรับเสียงหวานก่อนจะตามขึ้นทาบทับเจ้าสาวคนสวยไม่ให้ดิ้นหนี

“ปล่อยค่ะ” วรันยาพยายามจะผลักเจ้าบ่าวออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“ให้ตายพี่ก็ไม่ปล่อยครับ” ภาคินบอกด้วยสายตาสื่อความหมาย

“บ้า! ไวน์จะอาบน้ำ” วรันยารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า

“เดี๋ยวค่อยอาบพร้อมกันครับ” ภาคินฉีกยิ้มหวานอย่างชอบใจ เมื่อเห็น แก้มนวลเริ่มแดงขึ้นมานิดๆ

“ไม่เอา ไวน์จะอาบเองค่ะ” วรันยาบอกอย่างไม่ยอม เพราะเธอยังไม่พร้อมจะก้าวผ่านความสัมพันธ์ที่เรทอาร์ เอ๊ย! ลึกซึ้งในตอนนี้

“แต่พี่อยากอาบน้ำให้น้องไวน์ครับ”

“เอ่อ...พี่คินช่วยลงไปหาอะไรให้กินหน่อยได้ไหมคะ ไวน์หิวข้าวจนปวดท้องบิดมาพักหนึ่งแล้ว” วรันยาเอ่ยขอด้วยสีหน้าจริงจัง

“พูดจริงหรือว่าจะแกล้งพี่?” ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างไม่มั่นใจ

“ไวน์ปวดท้องจริงๆ ค่ะ” วรันยาบอกเสียงอ่อน

“ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ลงไปหาอะไรมาให้กิน” คนหื่นที่อยากจะซำบาราฮึ่ม ใจจะขาด ต้องยอมถอยลงจากเตียง เพราะกลัวว่าเจ้าสาวจะเป็นโรคกระเพาะขึ้นมา

“ขอบคุณค่ะ งั้นไวน์ไปอาบน้ำรอนะคะ” วรันยาส่งยิ้มให้เจ้าบ่าวอย่างรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ

“ครับ” ภาคินยิ้มรับก่อนจะเดินออกจากห้องไปชั้นล่าง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...ภาคินเอาซุปครีมเห็ดกับขาแกะอบซอสไวน์แดงในตู้เย็นออกมาอุ่น จากนั้นก็ยกใส่ถาดเดินกลับขึ้นมาที่ห้องนอน พร้อมกับจัดโต๊ะรอเจ้าสาวคนสวยอย่างอารมณ์ดี แต่ทว่า...รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะออกมา เขาทนไม่ไหว จึงลุกเดินไปเคาะประตูถาม

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“น้องไวน์ครับ หลับในห้องน้ำหรือเปล่า?”

“เอ่อ...คือว่า...” คนที่กำลังเครียดเพราะเหตุฉุกเฉินทางธรรมชาติที่ไม่สามารถควบคุมได้ และไม่รู้ว่าจะบอกเจ้าบ่าวยังไง ได้แต่อ้ำอึ้งอย่างไปไม่ถูก

“มีอะไรครับ เกิดอะไรขึ้น?” ภาคินถามอย่างร้อนใจ

เฮ้อ...” วรันยาถอนหายใจก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำออก

คลิก!

“อ้าว! ยังไม่ได้อาบน้ำเหรอครับ” ภาคินจ้องมองเจ้าสาวคนสวยที่ยังอยู่ในชุดราตรีอย่างมึนงง

“พี่คิน” วรันยาเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อน

“น้องไวน์เป็นอะไรครับ หน้าซีดๆ” ภาคินขมวดคิ้วมองใบหน้างามนิ่ง

“พี่คินไปส่งไวน์กลับบ้านได้ไหมคะ?” วรันยากัดฟันบอกอย่างไม่รู้จะทำยังไง ไม่คิดว่าประจำเดือนจะมาก่อนกำหนดแบบนี้

“อะไรนะ!!” ภาคินได้ฟังก็ถึงกับสตั้นไปสามวิ

“คือ...ไวน์เป็นวันนั้นน่ะค่ะ” วรันยาบอกอย่างรู้สึกอับอาย หากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีได้จริง เธอคงทำไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้ว

“วันไหน?” คนที่ไม่เคยมีวันนั้นถามกลับอย่างมึนงง

“ก็วันที่ไม่ธรรมดายังไงล่ะคะ”

“พี่รู้ครับ น้องไวน์ไม่ต้องกังวล วันนี้มันเป็นวันที่พิเศษของพี่เช่นกัน” ภาคินบอกด้วยสายตาหวานซึ้ง

“หนูเป็นประจำเดือนค่ะ” วรันยาบอกพร้อมกับปัดมือหนาที่กำลังจะเอื้อมมาดึงตัวเธอเข้าไปกอดออกทันทีทันใด

“ฮะ?” ภาคินขมวดคิ้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

“ฮะอะไรล่ะ ตกลงจะไปส่งหนูกลับบ้านไหม หรือว่าจะให้หนูโทรบอกพี่นามารับ” วรันยาต่อว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดๆ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกปวดท้องประจำเดือนเป็นอย่างมาก

“ทำไมต้องกลับบ้านด้วย?” ภาคินถามอย่างไม่เข้าใจ

“ฝะ...ฝันดีค่ะ” วรันยาบอกด้วยหัวใจสั่นๆ เมื่อได้กลิ่นกายหอมๆ ของเจ้าบ่าว

“ฝันดีครับ” ภาคินขานรับ ก่อนนจะกดริมฝีปากลงที่แก้มนวลเบาๆ แม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองอย่างที่ตั้งใจ แต่การได้มีเธออยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ เขาก็รู้สึก สุขล้นไปทั้งหัวใจแล้ว

ที่งานแต่ง...ดาหลาเดินเข้าไปถามมารดาอย่างตกใจ หลังอีกฝ่ายขอตัวออกมารับสายของภาคิน แต่กลับมานั่งหัวเราะอยู่คนเดียว

“คะ...คุณแม่ขำอะไรคะ”

“ไม่มีอะไร” กังศมาตอบก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำที่หางตาออก ไม่อาจจะบอกให้บุตรสาวรู้ได้ว่าหลานชายตัวดีนั้น เจอกับเรื่องไม่คาดฝันในค่ำคืนที่แสนพิเศษ

“กลับเข้างานกันเถอะค่ะ” ดาหลาเอ่ยชวน

“โอเค! แม่คงจะนั่งต่อได้อีกสักพักนะ” กังศมาบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ค่ะ อีกเดี๋ยวดาก็จะขึ้นไปพักแล้วเหมือนกัน ปล่อยให้หนุ่มๆ สาวๆ เขาสนุกกันต่อ”

“หึๆ ดูท่าแล้วคงจะโต้รุ่งกันยันเช้าแน่ๆ” กังศมาเดินตามบุตรสาวกลับเข้าไปในงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“นั่นสิคะ!” ดาหลาหัวเราะเบาๆ อย่างสุขในหัวใจที่บุตรชายเป็นฝั่งเป็นฝากับสาวน้อยข้างบ้านที่เธอทั้งรักและเอ็นดูมาแต่ไหนแต่ไร

เช้าวันต่อมา...เรือนหอนอกเมือง

ภาคินทำข้าวต้มทรงเครื่องเสร็จก็ยกไปเสิร์ฟให้ภรรยาที่เตียงอย่างเอาใจ

วรันยาลุกขึ้นมานั่งกินข้าวต้มอย่างมึนๆ งงๆ กับรอยยิ้มของสามีป้ายแดง ที่ขยันส่งมาให้ทุกๆ สามวินาที

“อร่อยไหมครับ” ภาคินเอ่ยถามด้วยสายตากรุ้มกริ่มเมื่อเห็นภรรยามี อาการดีขึ้น

“อร่อยค่ะ สั่งร้านไหนมาเหรอคะ?”

“พี่ทำเองครับ”

“พี่คินเนี่ยนะ” วรันยาเลิกคิ้วถามอย่างทึ่งๆ เพราะรสชาติความอร่อยนั้น กลมกล่อมระดับเชฟใหญ่มาเอง

“ใช่! พี่เนี่ยแหละครับ” ภาคินกลอกตาอย่างเซ็งๆ กับสีหน้าล้อเลียนของสาวเจ้า

“วันหลังทำให้ไวน์กินอีกนะคะ” วรันยาเอ่ยอ้อน

“ได้ครับ” ภาคินตอบก่อนจะตักข้าวต้มกินด้วยสีหน้าแช่มชื่น ดีใจที่สาวเจ้าชอบฝีมือของตน