ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 50

สามสิบนาทีต่อมา...ภาคินขับรถเข้ามาจอดในบ้านที่ให้คนงานตกแต่งและทำความสะอาดเอาไว้รอ ด้วยสีหน้ามีความสุข

“บ้านเงียบจังเลยนะคะ” วรันยาก้าวลงจากรถ แล้วหันไปมองบ้านหลังใหญ่ที่เปิดไฟเอาไว้สว่างไสวอย่างรู้สึกแปลกๆ

“พี่อยากให้มีแค่เราสองคนครับ” ภาคินยิ้มกับท่าทีตื่นๆ ของเจ้าสาว

“เอ่อ...พี่คินจะอาบน้ำก่อน หรือว่าให้ไวน์อาบก่อนคะ อ๊ะ!” วรันยาหันไปถามอย่างไม่ทันขาดคำก็ตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นโดยไม่บอกกล่าว

“ตามธรรมเนียมเจ้าบ่าวจะต้องอุ้มเจ้าสาวผ่านประตูบ้านครับ” ภาคินบอกพร้อมกับเดินตรงไปยังประตูหน้าบ้าน

“เอ่อ...วางไวน์ลงเถอะค่ะ” วรันยารีบบอกหลังจากที่อีกฝ่ายพาเข้ามาข้างในบ้านเสร็จ

“ไม่ได้ครับ พี่ต้องอุ้มเจ้าสาวผ่านประตูห้องนอนอีกบาน” ภาคินยิ้มก่อนจะอุ้มเจ้าสาวเดินตรงขึ้นบันไดไปยังห้องนอนด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

“พี่คิน...” วรันยารู้สึกเขินเมื่ออีกฝ่ายวางเธอลงบนเตียงนุ่มๆ ที่มีกลีบดอกกุหลาบสีแดงทำเป็นรูปหัวใจ

“จ๋า...” ภาคินขานรับเสียงหวานก่อนจะตามขึ้นทาบทับเจ้าสาวคนสวยไม่ให้ดิ้นหนี

“ปล่อยค่ะ” วรันยาพยายามจะผลักเจ้าบ่าวออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“ให้ตายพี่ก็ไม่ปล่อยครับ” ภาคินบอกด้วยสายตาสื่อความหมาย

“บ้า! ไวน์จะอาบน้ำ” วรันยารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า

“เดี๋ยวค่อยอาบพร้อมกันครับ” ภาคินฉีกยิ้มหวานอย่างชอบใจ เมื่อเห็น แก้มนวลเริ่มแดงขึ้นมานิดๆ

“ไม่เอา ไวน์จะอาบเองค่ะ” วรันยาบอกอย่างไม่ยอม เพราะเธอยังไม่พร้อมจะก้าวผ่านความสัมพันธ์ที่เรทอาร์ เอ๊ย! ลึกซึ้งในตอนนี้

“แต่พี่อยากอาบน้ำให้น้องไวน์ครับ”

“เอ่อ...พี่คินช่วยลงไปหาอะไรให้กินหน่อยได้ไหมคะ ไวน์หิวข้าวจนปวดท้องบิดมาพักหนึ่งแล้ว” วรันยาเอ่ยขอด้วยสีหน้าจริงจัง

“พูดจริงหรือว่าจะแกล้งพี่?” ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างไม่มั่นใจ

“ไวน์ปวดท้องจริงๆ ค่ะ” วรันยาบอกเสียงอ่อน

“ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ลงไปหาอะไรมาให้กิน” คนหื่นที่อยากจะซำบาราฮึ่ม ใจจะขาด ต้องยอมถอยลงจากเตียง เพราะกลัวว่าเจ้าสาวจะเป็นโรคกระเพาะขึ้นมา

“ขอบคุณค่ะ งั้นไวน์ไปอาบน้ำรอนะคะ” วรันยาส่งยิ้มให้เจ้าบ่าวอย่างรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ

“ครับ” ภาคินยิ้มรับก่อนจะเดินออกจากห้องไปชั้นล่าง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...ภาคินเอาซุปครีมเห็ดกับขาแกะอบซอสไวน์แดงในตู้เย็นออกมาอุ่น จากนั้นก็ยกใส่ถาดเดินกลับขึ้นมาที่ห้องนอน พร้อมกับจัดโต๊ะรอเจ้าสาวคนสวยอย่างอารมณ์ดี แต่ทว่า...รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะออกมา เขาทนไม่ไหว จึงลุกเดินไปเคาะประตูถาม

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“น้องไวน์ครับ หลับในห้องน้ำหรือเปล่า?”

“เอ่อ...คือว่า...” คนที่กำลังเครียดเพราะเหตุฉุกเฉินทางธรรมชาติที่ไม่สามารถควบคุมได้ และไม่รู้ว่าจะบอกเจ้าบ่าวยังไง ได้แต่อ้ำอึ้งอย่างไปไม่ถูก

“มีอะไรครับ เกิดอะไรขึ้น?” ภาคินถามอย่างร้อนใจ

เฮ้อ...” วรันยาถอนหายใจก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำออก

คลิก!

“อ้าว! ยังไม่ได้อาบน้ำเหรอครับ” ภาคินจ้องมองเจ้าสาวคนสวยที่ยังอยู่ในชุดราตรีอย่างมึนงง

“พี่คิน” วรันยาเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อน

“น้องไวน์เป็นอะไรครับ หน้าซีดๆ” ภาคินขมวดคิ้วมองใบหน้างามนิ่ง

“พี่คินไปส่งไวน์กลับบ้านได้ไหมคะ?” วรันยากัดฟันบอกอย่างไม่รู้จะทำยังไง ไม่คิดว่าประจำเดือนจะมาก่อนกำหนดแบบนี้

“อะไรนะ!!” ภาคินได้ฟังก็ถึงกับสตั้นไปสามวิ

“คือ...ไวน์เป็นวันนั้นน่ะค่ะ” วรันยาบอกอย่างรู้สึกอับอาย หากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีได้จริง เธอคงทำไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้ว

“วันไหน?” คนที่ไม่เคยมีวันนั้นถามกลับอย่างมึนงง

“ก็วันที่ไม่ธรรมดายังไงล่ะคะ”

“พี่รู้ครับ น้องไวน์ไม่ต้องกังวล วันนี้มันเป็นวันที่พิเศษของพี่เช่นกัน” ภาคินบอกด้วยสายตาหวานซึ้ง

“หนูเป็นประจำเดือนค่ะ” วรันยาบอกพร้อมกับปัดมือหนาที่กำลังจะเอื้อมมาดึงตัวเธอเข้าไปกอดออกทันทีทันใด

“ฮะ?” ภาคินขมวดคิ้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

“ฮะอะไรล่ะ ตกลงจะไปส่งหนูกลับบ้านไหม หรือว่าจะให้หนูโทรบอกพี่นามารับ” วรันยาต่อว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดๆ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกปวดท้องประจำเดือนเป็นอย่างมาก

“ทำไมต้องกลับบ้านด้วย?” ภาคินถามอย่างไม่เข้าใจ