ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 51

พอทานข้าวเสร็จภาคินก็ชวนภรรยาสาวลงไปเดินเล่นและเก็บองุ่นป่าที่ออกข้างๆ รั้วซึ่งเป็นเขตแดนระหว่างบ้านพักตากอากาศของตนกับ อีเดน ไคเลอร์นักธุรกิจแถวหน้าของประเทศไทย ที่หากมาพักผ่อนหรือมาเที่ยวเชียงใหม่ครั้งใด ก็มักจะชวนตนกับเพื่อนๆ ไปร่วมก๊วนขับรถชอปเปอร์ออกทริปเที่ยวด้วยกัน อยู่บ่อยๆ

“อื้ม...เปรี้ยวมากเลยค่ะ” วรันยาหยิบลูกองุ่นจากพวงเล็กๆ ขึ้นมาชิมก็ถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“มันต้องเอาไปคลุกกับน้ำจิ้มครับถึงจะอร่อย”

“พี่คินเคยกินแล้วเหรอคะ”

“เคยครับ ตอนไปนั่งดื่มที่บ้านของคุณอีเดน เขาทำให้พี่กับไอ้จอมกิน”

“ว้าว! ไวน์อยากกินแบบที่พี่คินบอกจังเลยค่ะ” วรันยาน้ำลายสอขึ้นมาทันใด

“เดี๋ยวพี่ทำให้ครับ” ภาคินบอกอย่างเอาใจ

“ขอบคุณค่ะ” วรันยาฉีกยิ้มหวาน ก่อนจะลงมือตัดพวงองุ่นสีเขียวที่มีลูกค่อนข้างจะเล็กกว่าองุ่นทั่วไป ใส่ลงในตะกร้าอย่างเพลิดเพลิน

ภาคินอมยิ้มก่อนจะเดินไปสำรวจบริเวณลำธาร ก็เห็นมีฝูงปลาแหวกว่ายทวนน้ำอยู่เป็นจำนวนมาก จึงรีบถอดกางเกงขายาวกับเสื้อยืดออกวางที่ก้อนหินใหญ่

“พี่คิน!!” วรันยาถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อหันไปมองแล้วเห็นจอมทะลึ่งถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์

“พี่จะลงไปจับปลาครับ” ภาคินตะโกนบอก ก่อนจะก้าวเท้าลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบ วรันยารีบตัดองุ่นอีก 5-6 พวงใส่ลงในตะกร้า แล้วรีบเดินไปดูสามีอย่างรู้สึกตื่นเต้น เพราะไม่เคยเห็นอีกฝ่ายจับปลาด้วยมือเปล่าๆ มาก่อน

สายน้ำที่เย็นประหนึ่งน้ำแข็งที่เพิ่งจะละลาย ทำให้ภาคินถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่กระนั้นก็ไม่สามารถเดินกลับขึ้นฝั่งมือเปล่าไปได้ เพราะสาวสวยที่ยืนส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ ทำให้เขารู้สึกฮึกเหิมราวกับถูกวิญญาณของแบกิลเข้าสิงร่าง

“ถ้าจับปลาไม่ได้ ก็งมหอยตลับมาแทนนะคะ” วรันยาบอกพร้อมกับหัวเราะ จนสั่น

“บ้า! นี่ถ้าไม่ติดว่าน้องไวน์เป็นวันแดงเดือดล่ะก็ พี่จะขึ้นไปลากลงมาเล่นน้ำด้วยกันเลยคอยดู” ภาคินมองค้อนแม่สาวปากดี

“คิกๆๆ” วรันยาหัวเราะก่อนจะนั่งยองๆ แล้วหันไปตัดสตรอว์เบอร์รีป่าที่กำลังออกลูกไปทั่วบริเวณพื้นหญ้าอย่างเพลิดเพลิน

“อะ...อะ” คนที่มัวแต่หันไปมองสาวเจ้า ถึงกับสะดุ้งเบาๆ ที่บริเวณโคนไข่ เอ๊ย! จุดยุทธศาสตร์

“ได้ปลาแล้วเหรอคะ” วรันยาที่มัวแต่ก้มเก็บสตรอว์เบอร์รี เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างตื่นเต้น

“เฮ้ย! ปลาบ้าอะไรวะเนี่ย?” คนที่เพิ่งจะเคยโดนปลาตอดหรรมเป็นครั้งแรกอุทานขึ้นอย่างรู้สึกผวา

วรันยาลุกขึ้นยืนมองร่างสูงที่ใช้มือกุมเป้ากางเกงของตัวอย่างรู้สึกมึนงง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร?

“หน่อยจะกินของฉันงั้นเหรอ” ภาคินจับก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นที่อยู่ในน้ำขึ้นมา แล้วทุบเข้าที่หัวปลาชะโดตัวใหญ่ ซึ่งว่ายตรงเข้ามาหวังจะงับอนาคอนด้าลูกรักที่นอนสลบอยู่ในกางเกง ไปสองสามครั้ง ก่อนจะจับโยนขึ้นไปบนฝั่ง

“กรี๊ดดดดด” วรันยากรีดร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นปลาตัวใหญ่ตกลงบนพื้นหญ้าตรงหน้า

“! พี่หนาวชะมัดเลย” คนที่วิ่งขึ้นฝั่งไปหน้าตื่นๆ บอกปากคอสั่น

“ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่คินจะจับปลาด้วยมือเปล่าได้จริงๆ” วรันยาบอกอย่างรู้สึกทึ่งในความสามารถของอีกฝ่าย

“แหม...พี่ก็ไม่อยากจะคุยครับ” ว่าเกือบจะโดนปลาชะโดเขมือบลูกรัก ดีที่คว้าก้อนหินทัน ไม่งั้นอาจจะกลายเป็นเดชไอ้ด้วนไปแล้ว ภาคินต่อท้ายประโยคในใจ ก่อนจะเดินตรงไปจับปลาตัวใหญ่ที่น่าจะหนักประมาณ 3 กิโลกรัม โชว์ให้สาวเจ้าดู

วรันยายิ้มแล้วเดินไปเก็บเสื้อผ้าของอีกฝ่ายขึ้นมาพาดที่แขน แล้วหิ้วตะกร้าเดินตามอีกฝ่ายกลับไปที่บ้านอย่างอารมณ์ดี

ชั่วโมงต่อมา...พ่อครัวสุดหล่อวิ่งขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ลงมาทำน้ำจิ้มโดยใส่พริกป่น ปลาร้า กุ้งแห้ง น้ำตาลและผงนัวนิดๆ แล้วคนส่วนผสมต่างๆ ให้เข้ากัน จากนั้นก็นำองุ่นป่าที่สาวเจ้านำไปล้างจนสะอาด ใส่ตามลงไป

วรันยาแอบกลืนน้ำลายลงคอไป 2-3 ครั้งอย่างรู้สึกเปรี้ยวปาก เอ่ยเร่ง “ตักใส่จานเถอะค่ะพี่คิน”

“ครับผม!” ภาคินยิ้มก่อนจะตักใส่จานแล้วส่งให้สาวเจ้า