ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 51

พอทานข้าวเสร็จภาคินก็ชวนภรรยาสาวลงไปเดินเล่นและเก็บองุ่นป่าที่ออกข้างๆ รั้วซึ่งเป็นเขตแดนระหว่างบ้านพักตากอากาศของตนกับ อีเดน ไคเลอร์นักธุรกิจแถวหน้าของประเทศไทย ที่หากมาพักผ่อนหรือมาเที่ยวเชียงใหม่ครั้งใด ก็มักจะชวนตนกับเพื่อนๆ ไปร่วมก๊วนขับรถชอปเปอร์ออกทริปเที่ยวด้วยกัน อยู่บ่อยๆ

“อื้ม...เปรี้ยวมากเลยค่ะ” วรันยาหยิบลูกองุ่นจากพวงเล็กๆ ขึ้นมาชิมก็ถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“มันต้องเอาไปคลุกกับน้ำจิ้มครับถึงจะอร่อย”

“พี่คินเคยกินแล้วเหรอคะ”

“เคยครับ ตอนไปนั่งดื่มที่บ้านของคุณอีเดน เขาทำให้พี่กับไอ้จอมกิน”

“ว้าว! ไวน์อยากกินแบบที่พี่คินบอกจังเลยค่ะ” วรันยาน้ำลายสอขึ้นมาทันใด

“เดี๋ยวพี่ทำให้ครับ” ภาคินบอกอย่างเอาใจ

“ขอบคุณค่ะ” วรันยาฉีกยิ้มหวาน ก่อนจะลงมือตัดพวงองุ่นสีเขียวที่มีลูกค่อนข้างจะเล็กกว่าองุ่นทั่วไป ใส่ลงในตะกร้าอย่างเพลิดเพลิน

ภาคินอมยิ้มก่อนจะเดินไปสำรวจบริเวณลำธาร ก็เห็นมีฝูงปลาแหวกว่ายทวนน้ำอยู่เป็นจำนวนมาก จึงรีบถอดกางเกงขายาวกับเสื้อยืดออกวางที่ก้อนหินใหญ่

“พี่คิน!!” วรันยาถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อหันไปมองแล้วเห็นจอมทะลึ่งถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์

“พี่จะลงไปจับปลาครับ” ภาคินตะโกนบอก ก่อนจะก้าวเท้าลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบ วรันยารีบตัดองุ่นอีก 5-6 พวงใส่ลงในตะกร้า แล้วรีบเดินไปดูสามีอย่างรู้สึกตื่นเต้น เพราะไม่เคยเห็นอีกฝ่ายจับปลาด้วยมือเปล่าๆ มาก่อน

สายน้ำที่เย็นประหนึ่งน้ำแข็งที่เพิ่งจะละลาย ทำให้ภาคินถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่กระนั้นก็ไม่สามารถเดินกลับขึ้นฝั่งมือเปล่าไปได้ เพราะสาวสวยที่ยืนส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ ทำให้เขารู้สึกฮึกเหิมราวกับถูกวิญญาณของแบกิลเข้าสิงร่าง

“ถ้าจับปลาไม่ได้ ก็งมหอยตลับมาแทนนะคะ” วรันยาบอกพร้อมกับหัวเราะ จนสั่น

“บ้า! นี่ถ้าไม่ติดว่าน้องไวน์เป็นวันแดงเดือดล่ะก็ พี่จะขึ้นไปลากลงมาเล่นน้ำด้วยกันเลยคอยดู” ภาคินมองค้อนแม่สาวปากดี

“คิกๆๆ” วรันยาหัวเราะก่อนจะนั่งยองๆ แล้วหันไปตัดสตรอว์เบอร์รีป่าที่กำลังออกลูกไปทั่วบริเวณพื้นหญ้าอย่างเพลิดเพลิน

“อะ...อะ” คนที่มัวแต่หันไปมองสาวเจ้า ถึงกับสะดุ้งเบาๆ ที่บริเวณโคนไข่ เอ๊ย! จุดยุทธศาสตร์

“ได้ปลาแล้วเหรอคะ” วรันยาที่มัวแต่ก้มเก็บสตรอว์เบอร์รี เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างตื่นเต้น

“เฮ้ย! ปลาบ้าอะไรวะเนี่ย?” คนที่เพิ่งจะเคยโดนปลาตอดหรรมเป็นครั้งแรกอุทานขึ้นอย่างรู้สึกผวา

วรันยาลุกขึ้นยืนมองร่างสูงที่ใช้มือกุมเป้ากางเกงของตัวอย่างรู้สึกมึนงง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร?

“หน่อยจะกินของฉันงั้นเหรอ” ภาคินจับก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นที่อยู่ในน้ำขึ้นมา แล้วทุบเข้าที่หัวปลาชะโดตัวใหญ่ ซึ่งว่ายตรงเข้ามาหวังจะงับอนาคอนด้าลูกรักที่นอนสลบอยู่ในกางเกง ไปสองสามครั้ง ก่อนจะจับโยนขึ้นไปบนฝั่ง

“กรี๊ดดดดด” วรันยากรีดร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นปลาตัวใหญ่ตกลงบนพื้นหญ้าตรงหน้า

“! พี่หนาวชะมัดเลย” คนที่วิ่งขึ้นฝั่งไปหน้าตื่นๆ บอกปากคอสั่น

“ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่คินจะจับปลาด้วยมือเปล่าได้จริงๆ” วรันยาบอกอย่างรู้สึกทึ่งในความสามารถของอีกฝ่าย

“แหม...พี่ก็ไม่อยากจะคุยครับ” ว่าเกือบจะโดนปลาชะโดเขมือบลูกรัก ดีที่คว้าก้อนหินทัน ไม่งั้นอาจจะกลายเป็นเดชไอ้ด้วนไปแล้ว ภาคินต่อท้ายประโยคในใจ ก่อนจะเดินตรงไปจับปลาตัวใหญ่ที่น่าจะหนักประมาณ 3 กิโลกรัม โชว์ให้สาวเจ้าดู

วรันยายิ้มแล้วเดินไปเก็บเสื้อผ้าของอีกฝ่ายขึ้นมาพาดที่แขน แล้วหิ้วตะกร้าเดินตามอีกฝ่ายกลับไปที่บ้านอย่างอารมณ์ดี

ชั่วโมงต่อมา...พ่อครัวสุดหล่อวิ่งขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ลงมาทำน้ำจิ้มโดยใส่พริกป่น ปลาร้า กุ้งแห้ง น้ำตาลและผงนัวนิดๆ แล้วคนส่วนผสมต่างๆ ให้เข้ากัน จากนั้นก็นำองุ่นป่าที่สาวเจ้านำไปล้างจนสะอาด ใส่ตามลงไป

วรันยาแอบกลืนน้ำลายลงคอไป 2-3 ครั้งอย่างรู้สึกเปรี้ยวปาก เอ่ยเร่ง “ตักใส่จานเถอะค่ะพี่คิน”

“ครับผม!” ภาคินยิ้มก่อนจะตักใส่จานแล้วส่งให้สาวเจ้า

“นิยายเรื่องคาเรนเทียค่ะ พระเอกค่อนข้างจะเจ้าเล่ห์นิดๆ หน้ามึนหน่อยๆ” วรันยารีบเอื้อมไปกดปิดหน้าจออย่างรู้สึกเขินๆ เพราะเธอกำลังอ่านถึงตอนที่พระเอกกำลังจะ XYZ กับนางเอก จึงไม่อยากให้จอมทะลึ่งเห็นแล้วเอามาล้อ

“แล้วพระเอกทำอาหารเก่งสู้พี่ได้ไหมครับ?” ภาคินเลิกคิ้วถามยิ้มๆ

“เขาทำอาหารไม่เป็นค่ะ แต่นางเอกทำอาหารเก่งเลยล่ะ เพราะเป็น ผู้ช่วยเชฟ” วรันยาตักข้าวสวยใส่จานให้กับเขาและเธอ

“พระเอกเป็นคนแบบไหนครับ?”

“เป็นคนกวนๆ ค่ะ ตอนที่โผล่ไปแจมในเรื่องอื่นนะคะ แต่พอถึงเรื่องที่เขาเป็นพระเอก กลับน่าสงสารมากๆ เพราะถูกนางเอกทิ้ง”

“สงสัยชาติก่อนพระเอกคงจะทำกรรมเอาไว้เยอะแน่ๆ”

“อืม...แต่อีกเรื่องที่ไวน์อ่านนะคะ นางเอกน่าสงสารมากอยากจะหนีจากพระเอกใจจะขาด แต่ติดตรงที่บ้านอยู่ติดกัน เลยหนีไปไหนไม่ได้ค่ะ”

“แสดงว่าเรื่องนี้พระเอกโชคดี” ภาคินบอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“ใช่ค่ะ แต่นางเอกโชคร้าย เพราะโดนพระเอกแกล้งมาตั้งแต่เด็ก แถมโตมาพระเอกยังเจ้าชู้อีก ไม่รู้คนเขียนคิดยังไง ถึงเอาตัวร้ายมาเป็นพระเอกได้”

“!” ภาคินอุทานอย่างตกใจ ที่นิยายมีความคล้ายคลึงกับชีวิตของตนและสาวตรงหน้า

“ไวน์ไม่ค่อยปลื้มพระเอกเรื่องนี้เท่าไหร่ค่ะ อ้อ! แต่เขาก็มีข้อดีอยู่ข้อหนึ่งนะคะ คือทำกับข้าวอร่อยเหมือนพี่คินเลยค่ะ” วรันยายกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาเริ่มจะบูดบึ้งขึ้นมานิดๆ

“นี่เราหลอกด่าพี่ใช่ไหม?” ภาคินถามอย่างไม่พอใจ

“บ้า! ไวน์พูดถึงนิยายค่ะ” วรันยาตีเนียนด้วยการตักต้มยำปลาชะโดขึ้นมาชิม แล้วยกนิ้วโป้งให้พ่อครัว ที่ปรุงรสชาติออกมาได้แซบจัดจ้าน แถมยังหอมใบกะเพรากับผักชีใบเลื่อยสุดๆ

ภาคินกลอกตาที่เห็นสาวเจ้าเฉไฉ แต่ก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำ เพราะกลัวจะถูกเธอขุดเรื่องเก่าของลัมภาขึ้นมาพูดอีก จึงได้แต่เงียบแล้วแกะกุ้งเผาป้อนแม่สาวปากดีแทน