ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 52

4 วันต่อมา...หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ ภาคินก็ชวนสาวเจ้าไปนอนดูหนังที่ห้องนอน เพราะอากาศค่อนข้างจะหนาวเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ

วรันยานอนดูหนังไปได้สักพัก ก็รับรู้ถึงอาการที่แปลกไปของคนที่นอนสวมกอดเธอจากด้านหลัง ซึ่งดิ้นไปมายุกๆ ยิกๆ แถมยังหายใจติดๆ ขัดๆ คล้ายกับคนที่มีเรื่องอึดอัดในใจ

“พี่คินเป็นอะไรคะ” เธอเอ่ยถามอย่างทนไม่ไหว

“เปล่าครับ” ภาคินบอกด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

“มีอะไรก็บอกไวน์ได้นะคะ”

“คือพี่...” คนหื่น เอ๊ย! คนหล่ออึกอักอย่างไม่รู้จะบอกยังไง ให้สาวตรงหน้าเข้าใจความรู้สึกของตนในตอนนี้

“บอกมาเถอะค่ะ” วรันยาเอ่ยเร่งอย่างรู้สึกรำคาญนิดๆ

“พี่อยาก...”

“เดี๋ยวไวน์ลงไปเอาเบียร์ให้ค่ะ” วรันยาบอกพร้อมกับเตรียมจะลุกขึ้น

“ไม่! พี่ไม่ได้อยากดื่มเบียร์ครับ” ภาคินรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“งั้นพี่คินอยากได้อะไรคะ” วรันยาขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“พี่อยากกินน้องไวน์ครับ” คนที่อยากทำหน้าที่ผัวใจจะขาด เอ๊ย! หน้าที่สามีใจจะขาด อ้อนด้วยสายตาสื่อความหมาย

“บ้า!” วรันยาร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เมื่อรู้ความต้องการของอีกฝ่าย

“น้องไวน์หายหรือยังครับ” ภาคินกระซิบถามเสียงสั่นพร่า

“ยะ...ยังค่ะ” คนที่ยังไม่พร้อมจะทำหน้าที่ของภรรยา ถึงกับสั่นขึ้นมาทันทีทันใด

“ไหนขอพี่เช็กดูหน่อยสิครับ” ภาคินบอกพร้อมกับขยับเข้าไปหาเตรียมจะตรวจสอบช่วงล่างของภรรยาคนสวย

“จะบ้าหรือไง ไวน์อายนะ” วรันยาถลึงตาใส่คนหน้ามึนที่อยู่ๆ ก็ออกอาการคล้ายกับคนบ้ากาม

“อายทำไม พี่เห็นมาหมดแล้วครับ” ภาคินเลิกกระโปรงสีหวานขึ้นแล้วเปิดดูแพนตี้ตัวจิ๋วอย่างไม่สนใจเสียงร้องห้าม

“พี่คิน!” คนที่ถูกรวบข้อมือขึ้นพยายามจะดิ้นให้หลุด แต่ก็ไม่เป็นผล

“หายแล้วนี่” ภาคินจ้องมองแผ่นอนามัยที่ขาวสะอาดซึ่งติดอยู่ตรงเป้าของแพนตี้ตัวน้อย ก่อนจะรีบดึงออกจากเรียวขางามทั้งสองอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ! ยะ...อย่าค่ะ” วรันยาบอกด้วยสีหน้าตื่นๆ

“พี่นอนทรมานมาหลายคืนแล้วนะคนดี” ภาคินบอกก่อนจะถอดเสื้อผ้าของสาวเจ้าออก แล้วก้มลงจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มอันอวบอิ่มอย่างไม่รอช้า

“อื้อ...” วรันยาไม่อาจจะต้านทานความต้องการของชายที่ขึ้นชื่อว่าสามีได้

“อืม...” ภาคินก้มลงดูดกลืนดอกบัวงามที่เขาเอาแต่เฝ้าฝันถึง

“อะ...พี่คิน...” วรันยาถึงกับเคลิบเคลิ้มเมื่อลิ้นอุ่นๆ ครอบครองปลายถันของเธอ

ภาคินจับขาเรียวเล็กทั้งสองข้างแยกออกจากกันช้าๆ เผยให้เห็นความงดงามของดอกไม้ที่สวยสดและอวบอูม เต็มๆ ตา เขารีบก้มลงใช้ลิ้นควานหาน้ำหวานจากเกสรของดอกไม้อย่างไม่รอช้า

“อะ... อย่าค่ะ...อื้อ....” วรันยาร้องห้ามไม่เต็มเสียง

ภาคินลากลิ้นตวัดเลียเกสรดอกไม้อย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับสอดนิ้วเข้าไปยังทางรัก ที่เล็กและคับแน่นอย่างช้าๆ แล้วขยับนิ้วที่ถูกโอบรัดด้วยเนื้อนุ่มๆ และชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานเข้า-ออก เพื่อสร้างความคุ้นเคย

“อื้อ...อะ...อืมมม” วรันยาครางเสียงสั่น ทั้งตื่นเต้น กลัว และเสียวซ่านไปพร้อมกันอย่างบอกไม่ถูก

ภาคินเริ่มขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น เมื่อเห็นสาวเจ้าบิดเร่าและเริ่มเกร็งขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกับคนที่กำลังจะเอื้อมแตะขอบสวรรค์

“อะ...อะ...กรี๊ดดดดดด” วรันยาจิกเล็บลงกับผ้าปูที่นอนแน่น เกร็งกระตุกและชาวาบไปทั้งตัว

ภาคินจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้ม และหน้าอกคู่สวยที่ขยับขึ้นลงตามลมหายใจ ก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วก้มลงลิ้มลองน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ที่พรั่งพรูอย่างหิวกระหาย

“อ๊ะ...พี่คิน!” คนที่ยังหายใจหอบ เอ่ยท้วงทันทีที่ลิ้นอุ่นๆ ของเขาแตะสัมผัสลงยังจุดกึ่งกลางของความเป็นหญิงอีกครั้ง

“จ๋า...” ภาคินเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ ก่อนจะก้มลงดูดและรัวลิ้นขึ้นลงเร็วๆ

“อะ...อะ...ไม่นะ...กรี๊ดดดด” วรันยากรีดร้องเสียงดังกับความสุขสมที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้เป็นครั้งที่สอง