ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 53

เช้าวันต่อมา...วรันยาลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับสถานะภรรยาอย่างสมบูรณ์แบบ ขณะที่ภาพต่างๆ ของค่ำคืนสุดวาบหวาม ทยอยวิ่งผ่านเข้ามาในม่านตาให้รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า

“ตื่นแล้วเหรอครับ” ภาคินถามพร้อมกับสอดมือเข้าไปกอดกระชับเอวบางที่เปลือยเปล่าเข้าหาตัว

“ค่ะ” วรันยาขานรับเสียงเบาหวิว พยายามแกะมือหนาออกอย่างรู้สึกอาย หลังรับรู้ถึงบางอย่างที่ทำให้เธอกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า กำลังแข็งตัวและแทรกผ่านต้นขาด้านในเข้ามา คล้ายกับคนที่ขาดความอบอุ่น

“พี่อยากกินน้องไวน์อีกแล้ว” ภาคินกระซิบเสียงสั่นพร่า ทั้งที่เมื่อคืนก็เรียกร้องไปหลายครั้งจนสาวเจ้าหลับคาอกไปดื้อๆ

“บ้า! ปล่อยค่ะ ไวน์จะไปอาบน้ำ อ๊ะ! พี่คิน” วรันยาบอกก่อนจะตกใจที่อยู่ๆ สามีป้ายแดงก็ลุกขึ้น พร้อมกับช้อนอุ้มเธอเดินตรงไปยังห้องน้ำ

“พี่อาบด้วยครับ” คนที่อยากจะอาบน้ำกับเมียบอกยิ้มๆ

“ไม่เอา” วรันยาท้วง แต่ก็ไม่ทันการ เพราะอีกฝ่ายวางเธอลงในอ่างขนาดใหญ่แล้ว และก็ตามลงมานั่งซ้อนที่ด้านหลังพร้อมกับเปิดน้ำอุ่นๆ

จุ๊บ! ภาคินกดริมฝีปากลงที่ต้นคอระหงเบาๆ ก่อนจะเทสบู่เหลวลงในฝ่ามือแล้วลูบไล้ไปตามเรือนร่างของภรรยา

“พี่คิน ไวน์อาบเองได้ค่ะ” วรันยาเอ่ยท้วงเมื่อมือหนากำลังลูบไล้และคลึงหน้าอกของเธอไปมาอย่างถือดี

“ผัวอยากอาบน้ำให้เมียครับ” ภาคินกระซิบอ้อนที่ข้างใบหูเสียงกระเส่า ลูบไล้สบู่เหลวลงไปบริเวณหน้าท้องที่แบนเรียบ ก่อนจะเลยลงไปยัง...

“พี่คิน” วรันยารีบตะครุบมือหนาเอาไว้ด้วยหัวใจสั่นๆ

“หวงทำไม ของของพี่ทั้งนั้น” ภาคินบอกพร้อมกับเลื่อนมือลงไปลูบไล้ เนินเนื้อที่อวบอูมเบาๆ

“พี่คิน!” วรันยาต่อว่าพร้อมกับดึงมือหนาออก

ภาคินหัวเราะเบาๆ พลางดึงมือของสาวเจ้ามาจับลูกชายที่กำลังตื่นเต็มตัวแล้วรูดขึ้นลงช้าๆ “ตรงนี้ของพี่เป็นของน้องไวน์นะ ดูแลมันหน่อยสิคนดี”

“...” วรันยาส่ายหน้าปฏิเสธอย่างขวัญหนีดีฝ่อ เมื่อสัมผัสถึงความอุ่นของท่อนเนื้อที่มีขนาดใหญ่ ยาว ซึ่งกำลังดิ้นส่ายงึกงักอยู่ในมือของเธอ

“แหม...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ มันน่ารักจะตาย”

“วะ...ไวน์กลัว” วรันยาบอกเสียงสั่น น้ำตาเริ่มคลอหน่วยขึ้นมาทันทีทันใด ‘ถึงว่า...เมื่อคืนเจ็บเหมือนจะตายเลย’

ภาคินเห็นสาวเจ้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้จึงยอมปล่อยมือบาง แล้วเปลี่ยนมาลูบไล้ดอกไม้งามพร้อมกับซุกไซ้ที่ซอกคอระหงต่อ

“อะ...พะ...พี่คิน” คนที่ถูกจุดประกายไฟปรารถนาได้ง่าย ครางท้วงเบาๆ

“จ๋า...คนดีของพี่” ภาคินขานรับเสียงอ่อนหวาน พร้อมกับเปิดเกมรักด้วยท่วงท่าใหม่ๆ ทำเอาน้ำในอ่างกระเพื่อมไปมาราวคลื่นสึนามิขนาดย่อม

5 วันต่อมา...ไร่ไปรยาเวศ

กังศมาที่นั่งจิบน้ำชายามบ่ายอยู่ในห้องรับแขกที่เป็นกระจกด้านหน้าก็เหลือบไปเห็นหนุ่มสาวขับรถเข้ามาจอด และเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม จึงอดเอ่ยแซวไม่ได้ “แหม...กลับมากันแล้วเหรอจ้ะ”

“ค่ะ ไวน์คิดถึงคุณมาร์ที่สุดเลย” วรันยารีบเข้าไปอ้อนอย่างรู้สึกเขินๆ กับสถานะของตัวเองที่แตกต่างไปจากเดิม

“สวัสดีครับยาย คุณพ่อคุณแม่อยู่ไหมครับ?” ภาคินยิ้มพร้อมกับส่งสายตามองหา

“ไปอังกฤษเมื่อสองวันก่อน เห็นว่าจะไปติดต่อจองตั๋วเรือสำราญรอยายกับพ่อสินน่ะ” กังศมาบอก

“ว้าว! อยากไปด้วยจังเลยครับ” ภาคินตาโตขึ้นมาทันใด

“ค่อยไปกับน้องไวน์สองคนสิคิน ทริปนี้สำหรับคนมีอายุจ้ะ“ กังศมารีบบอก การที่ตนและคนอื่นๆ จะหนีเที่ยวพร้อมกันนั้น ก็เพราะอยากจะให้หนุ่มสาวได้ใช้เวลาด้วยกัน

“คุณพ่อไปด้วยเหรอคะ?” วรันยาถามยิ้มๆ

“ไปสิ! สินน่ะรับปากยายกับลูคัสเอาไว้แล้ว ถ้าไม่ไปล่ะน่าดูเลย” กังศมาคาดโทษคนที่เอาแต่ทำงานมาหลายปีจนแทบไม่มีเวลาจะรีแลกซ์ตัวเอง

“คิน! พ่อนอนคิดมาหลายคืนแล้วว่าจะวางมือให้คินกับน้องไวน์ดูแล รีสอร์ตต่อ” สินชัยหันไปเอ่ยกับลูกเขย เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน

“ไม่มีปัญหาครับ พอดีผมกับน้องไวน์มีแผนจะฟื้นฟูรีสอร์ตในเร็วๆ นี้อยู่เหมือนกัน” ภาคินยิ้มรับอย่างเต็มใจ

“ขอบใจมากๆ นะคิน มีอะไรก็ปรึกษาพ่อได้ตลอด พ่ออาจจะไม่ใช่ต้นแบบของคนที่ประสบความเสร็จ แต่พ่ออาจจะให้คำชี้แนะในฐานะคนที่เคยพลาดมาหลายครั้งได้” สินชัยบอกเสียงอ่อน เพราะวันนี้ทนายของภาคินที่ทำหน้าจัดการเคลียร์เรื่องหนี้สินกับธนาคาร ได้นำใบโฉนดที่ดินของรีสอร์ตมาส่งคืนให้กับตน พร้อมกับเงิน อีกจำนวนสองพันล้านบาทที่ให้เก็บเอาไว้ใช้จ่ายส่วนตัว

“แหม...คุณพ่ออย่าพูดแบบนี้สิครับ ไม่มีใครหรอกที่จะประสบความสำเร็จโดยไม่เคยก้าวผ่านความผิดพลาด ผมเองก็ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะแยะมากมายครับ” ภาคินให้กำลังใจพ่อตา ที่ยกสินสอดทั้งหมดให้ตนกับวรันยาเป็นขวัญถุงในการใช้ชีวิตคู่

“หึๆ โอเค! งั้นก็ขับรถกลับบ้านดีๆ นะ พรุ่งนี้เจอกัน” สินชัยหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจกับคำตอบของลูกเขยที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ก็ยังคงเคารพและให้เกียรติตนอยู่เสมอ

“ครับ” ภาคินยิ้ม เตรียมจะเดินกลับไปขึ้นรถกระบะคันใหญ่ของตน

“เดี๋ยวก่อนคิน!” สินชัยเอ่ยเรียกพร้อมกับเดินไปหาลูกเขย

“มีอะไรครับ” ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“เรื่องเงินที่คินให้ทนายเอามาให้ พ่อรับไม่ได้หรอกนะ คินเก็บเอาไว้เถอะ แค่นี้พ่อก็ละอายใจมากแล้ว” สินชัยเอ่ยเรื่องสำคัญ

“คุณพ่อครับ ผมกับน้องไวน์มีเงินในบัญชีที่เป็นสินสมรสร่วมกันอยู่พอสมควรครับ เงินส่วนนั้นคุณพ่อเก็บเอาไว้เถอะครับ เพราะดูท่าว่าหลังจากนี้คุณแม่กับคุณยายน่าจะลากคุณพ่อไปร่วมออกทริปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ แน่”

“แหม...ไม่รู้จะพูดยังไงดี เอาเป็นว่าพ่อขอบใจมากๆ นะคิน” สินชัยบอกอย่างซาบซึ้งใจ

“คุณพ่อไม่ต้องขอบใจครับ ทำงานเหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้วผมอยากให้คุณพ่อพัก แล้วไปกินไปเที่ยวหาความสุขใส่ตัวบ้าง ส่วนทางนี้ผมกับน้องไวน์จะรับช่วงต่อเองครับ”

“โอเค! ขับรถดีๆ นะ” สินชัยพยักหน้ารับ แล้วยกมือขึ้นโบกลาลูกเขย ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างรู้สึกโล่งอกและเป็นสุขใจ ที่ในที่สุดทุกอย่างก็ลงตัว

ภาคินยกมือขึ้นโบกตอบก่อนจะขับรถกลับไปไร่ด้วยสีหน้าแช่มชื่น พลางคิดไปถึงเมียรักที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะแกล้งอาบน้ำนอนหลับไปก่อน หรือว่าจะแอบหอบหมอนไปขอนอนกับผู้เป็นยายของตนที่ห้อง