ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 63

วันต่อมา...รีสอร์ตพรรณนารา

“เอ่อ...น้องคะ ไวน์อยู่ไหม” มีนาเดินเข้าไปถามพนักงานในร้านกาแฟ พร้อมกับกวาดสายตามองหาเพื่อนสาว

“คุณไวน์น่าจะอยู่กับคุณภาคินที่ไร่ไปรยาเวศค่ะ” พนักงานสาวหันไปตอบด้วยรอยยิ้ม

“แล้ววันนี้จะเข้ามาที่ร้านหรือเปล่า” มีนาเลิกคิ้วถาม

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่เดี๋ยวจะลองถามคุณนารีให้นะคะ” พนักงานบอกพลางมองหาเลขาใหญ่ ที่เมื่อครู่เห็นเดินดูงานอยู่แถวๆ นี้

“อ๋อ! ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่จะโทรหาไวน์เอง ขอล้าเต้เย็นหวานน้อยแก้วหนึ่งแล้วกัน” มีนารีบบอกก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะใกล้ๆ

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวยิ้มก่อนจะลงมือทำกาแฟต่อ

“จ้ะ” มีนาขานรับ แล้วล้วงมือถือออกมาต่อหาเพื่อนสาว

ตู๊ด...ตู๊ด...

เสียงรอสายดังขึ้นไม่กี่ครั้งปลายสายก็กดรับ มีนาจึงรีบเอ่ยชวน

[ไวน์! เราอยู่ที่ร้านกาแฟ ออกมาหาหน่อยสิ]

[อืม...น้องไวน์คงจะไปไม่ได้ครับ] ภาคินตอบกลับพร้อมกับเหลือบมองใบหน้าของภรรยาที่ไม่ว่าจะหลับหรือตื่น เธอก็สวยและน่ามองเสมอ

[คุณภาคิน!] มีนาอุทานเสียงดังอย่างตกใจ ทำเอาพนักงานที่กำลังชงกาแฟถึงกับสะดุ้งและยกมือขึ้นลูบที่หน้าอกเบาๆ

[ครับผมเอง]

[เอ่อ...ไวน์ทำอะไรอยู่เหรอคะ] มีนาที่ดีใจจนไม่ทันได้สังเกตสิ่งรอบข้างว่ามีลูกค้าในร้านหลายคนที่รู้จักทั้งภาคินและวรันยากำลังเงียบเพื่อรอฟังการสนทนา

[น้องไวน์หลับอยู่ ถ้าตื่นแล้วผมจะบอกให้โทรกลับครับ] ภาคินตอบก่อนจะก้มลงหอมแก้มของภรรยา

[ค่ะ] คนที่กำลังหัวใจพองโตเพราะได้คุยกับชายในฝัน ที่หากมีโอกาสได้เจอกันก่อนหน้านี้ บางทีเธออาจจะได้เป็นภรรยาของอีกฝ่าย แทนสาวเฉิ่มอย่างวรันยา

“อ้าว! มีนมาดื่มกาแฟเหมือนกันเหรอ” เอื้องเอ่ยทักทายอย่างมึนๆ ไม่คิดว่าจะเจอเพื่อนสาวที่นี่

“ส้ม เอื้อง” มีนาตกใจ! เผลอกดวางสายไปอย่างลืมตัว

“พวกเรามางานศพของเพื่อนร่วมงานน่ะ เลยแวะมาหากาแฟดื่ม” ส้มบอกพร้อมกับสังเกตอาการแปลกๆ ของเพื่อนร่วมรุ่น

“ฉันมาหาไวน์น่ะ แต่ไม่อยู่” มีนาออกตัว

“สงสัยจะไปเที่ยวกับคุณคินมั้ง” เอื้องบอกก่อนจะหันไปสั่งกาแฟกับพนักงานสาว “ขอเหมือนเดิมจ้ะ”

“ได้ค่ะคุณเอื้อง” พนักงานส่งยิ้มหวานให้กับลูกค้าประจำที่แวะเวียนมาอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง

“เธอรู้ได้ไงเอื้อง” มีนาถามอย่างสนใจ

“อ้าว! ก็เห็นในเฟซบุ๊กคุณภาคินน่ะลงรูปแล้วแท็กไวน์เอาไว้” เอื้องเอ่ยเฉลย ‘อะไรกัน นี่ยัยมีนไม่ได้เป็นเพื่อนทางเฟซบุ๊กกับไวน์หรือไง?’

“เราขอเฟซบุ๊กไวน์หน่อยสิ” มีนกดเปิดมือถือรอ

“แหม...เธอก็ลองพิมพ์ชื่อ วรันยา ซานเตียนโน่ ดูสิมีน” ส้มบอกคนที่ชอบถาม ด้วยสีหน้าเซ็งๆ ‘เฮ้อ...ไปเล่าไปเรียนไกลถึงฝรั่งเศส แค่เรื่องง่ายๆ ยังให้ต้องสอนอีก’

มีนากลอกตาก่อนจะพิมพ์ตามที่อีกฝ่ายบอก พอเจอก็รีบส่งมือถือให้เพื่อนสาวดู “อันนี้ใช่ไหม”

“ใช่ๆ อันนี้แหละ” เอื้องพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปจ่ายเงินค่ากาแฟให้พนักงาน

มีนากดแอดเพื่อนไป และเข้าส่องดูโพสต์ต่างๆ ของวรันยาที่ภาคินแท็กหา

{พาภรรยาสุดที่รักมาเปลี่ยนบรรยากาศคร้าบ}

Anna : ไปเปลี่ยนบรรยากาศหรือว่าไปทำน้องเจ้าพ่อเลี้ยง อิๆ (แซวเล่นเน้อเจ้า)

ภาคิน ??

Anna ???

ฤดี : อิจฉาคุณไวน์เจ้า ได้สามีน่ารัก

ภาคิน ???

ขุนพัน : กลับมาเรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะเพื่อน

ภาคิน ขุน! คนที่แกต้องเคลียร์ไม่ใช่ฉัน

แม่ทัพ : ร้ายกาจจริงๆ เพื่อนKU

ภาคิน ขอบคุณครับที่ชม

แม่ทัพ ประชด!

ขุนพัน อย่าประชดเลยทัพ ไอ้คินมันหน้าด้าน ไม่รู้สึกรู้สา อะไรหรอก

ภัคคินัย : รอฟังข่าวดี

ภาคิน แน่นอนอยู่แล้ว

หิรัญ : จะมีน้ำยาเหรอ? ?

ภาคิน เตรียมขนมจีนรอได้เลยครับเสี่ย

หิรัญ ราคาคุย

ภาคิน ไม่เกินสองเดือนรู้เรื่องครับ

“อ่านแล้วอย่าสำลักความหวานตายล่ะ เมื่อวานฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอดแน่ะ ขอบตานี่ลุกเป็นไฟเลย” เอื้องบอกอย่างอิจฉา

“คิกๆๆ” ส้มหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนรัก ที่ยกมือขึ้นโบกพัดบริเวณรอบดวงตา

“นั่นใครอะ ดูคล้ายๆ ยัยลัมภานะ” เอื้องสะกิดเพื่อนรักให้หันไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโซนข้างนอกร้าน

“ไม่ใช่มั้ง ยัยนั่นจะกล้ามาที่นี่เหรอ” ส้มออกความเห็น

“กาแฟได้แล้วค่ะ” พนักงานวางกาแฟลงบนโต๊ะให้กับสามสาว

“ขอบใจจ้ะ” เอื้องบอกพร้อมกับหยิบแก้วกาแฟแบบ Take a way ของตัวเองขึ้นมาถือ แล้วหันไปบอกกับเพื่อนสาว “มีน! พวกเราขอตัวก่อนนะ ต้องไปทำธุระต่อ”

“โอเค! ไว้ค่อยเจอกัน” มีนาละสายตาจากการเข้าไปส่องในเฟซบุ๊กของภาคิน แล้วโบกมือให้กับสองสาว

“บายจ้ะ” ส้มบอกก่อนจะเดินออกไปยังรถที่จอดอยู่กับเพื่อนรัก

“บาย” มีนายิ้มก่อนจะหันมากดเซฟรูปของภาคินลงในมือถือต่อ

โซนข้างนอกร้าน...

“ภา! ไปกันเถอะแก” ไอซ์ สาวประเภทสองสะกิดเรียกคนที่นั่งนิ่งอยู่ราวกับกำลังคิดอะไรในใจให้รู้สึกตัว

“อืม!” ลัมภาที่ใส่แมสปิดปาก ใส่แว่นตาสีดำและสวมหมวกแก๊บปิดบังใบหน้า ลุกเดินตามเพื่อนรักไปขึ้นรถ

ช่วงสองเดือนที่ผ่านมานี้...เธอจมอยู่กับความเจ็บปวด เพราะเฝ้าแต่คิดว่าหากเธอคือหญิงสาวที่ชื่อ วรันยา ชีวิตมันจะมีความสุขเพียงใด ยิ่งได้มาเห็นสถานที่แห่งนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่า...สวรรค์! ช่างไม่มีความยุติธรรมเลยสักนิดที่ทำให้เธอเกิดมาเป็นลูกสาวของแม่ค้าขายข้าวแกง ในขณะที่อีกฝ่ายเป็นถึงลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตใหญ่ที่มีพร้อมทุกอย่าง ทั้งฐานะ การศึกษา แถมยังเป็นผู้หญิงที่ภาคินรักและให้เกียรติ แตกต่างกับเธอ...ที่ต้องอยู่ในสถานะหลบๆ ซ่อนๆ

นารีที่ไปตรวจงานมา ทันได้เห็นสาวคนหนึ่งซึ่งเธอรู้สึกคุ้นตาเป็นอย่างมาก จึงรีบเดินเข้าไปถามพนักงานในร้านกาแฟอย่างร้อนใจ “เมื่อครู่ใช่ลัมภาหรือเปล่า?”

“ใช่ค่ะ อ้อ! แล้วก็มีเพื่อนคุณไวน์ที่ชื่อมีนมาด้วยนะคะ เพิ่งจะกลับไปเมื่อกี้เองค่ะ” พนักงานสาวรีบรายงาน

“เขามาดื่มกาแฟเหรอ?” นารีขมวดคิ้วถามอย่างสนใจ