ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 64

บ้านพักอิงดอย...เวลา 12 : 04 น.

“น้องไวน์! ตื่นมาทานข้าวก่อนคนดี” ภาคินที่ตื่นก่อน สะกิดเรียกภรรยาที่นอนหลับพริ้มอยู่เบาๆ

“อื้อ...กี่โมงแล้วคะ” วรันยาขยับตัวลุก พร้อมกับบิดขี้เกียจนิดๆ

“เที่ยงแล้วครับ”

“ตายจริง! ทำไมไวน์หลับนานขนาดนี้เนี่ย?” วรันยาตื่นเต็มตาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะนอนกินบ้านกินเมืองได้ขนาดนี้

“อืม...นั่นสิ” คนหื่นอมยิ้มที่เมื่อคืนเมียรักว่านอนสอนง่าย และหัวเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เล่นเอาเขาแทบจะสำลักความสุขตายคาเตียงไปเลยทีเดียว

“ให้ตาย...ไม่อยากจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเลย” วรันยาอายหน้าแดงก่ำ ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ย้อนมาทวนความจำให้เธอได้รำลึกว่าทำอะไรลงไปบ้าง

“แต่พี่จดจำได้ทุกวินาที” ภาคินเอ่ยหยอก

“ไม่ต้องเล่าให้ไวน์ฟังนะคะ” วรันยาร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า

“หึๆ น้องไวน์ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวพี่จะลงไปตั้งโต๊ะรอครับ” ภาคินหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้างามแดงระเรื่อขึ้นมานิดๆ

“ค่ะ ว่าแต่พี่คินทำเมนูอะไรเหรอคะ?” วรันยาแสร้งถามเรื่องอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความอาย

“อืม...มีต้มเห็ดเผาะใส่ยอดมะขามอ่อนกับน้ำพริกหนุ่ม แล้วก็หมูสามชั้นทอดกรอบครับ”

“ว้าว! ไปเอาเห็ดเผาะมาจากไหนคะ?”

“พอดีป้าแม่บ้านเขาไปเก็บเห็ดในป่าใกล้ๆ กับสามี ก็เลยแวะเอามาแบ่งให้น่ะครับ”

“งั้นไวน์จะรีบอาบน้ำแล้วตามลงไปค่ะ”

“ครับ” ภาคินมองตามเมียรัก ก่อนจะเดินลงไปยังชั้นล่างด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข เพราะเธอกับเขาไม่ต้องมึนตึงใส่กันเหมือนวันก่อนๆ

ยี่สิบนาทีต่อมา...วรันยารีบลงมาที่ชั้นล่าง ก็เห็นเมนูโปรดวางเรียงยั่วน้ำลายอยู่บนโต๊ะทานข้าว

“พี่นึ่งข้าวเหนียวด้วยนะ” พ่อบ้านหนุ่มหล่อผู้มีรสมือเป็นเลิศบอกอย่างอารมณ์ดี

“ว้าว! พี่คินนึ่งข้าวเป็นด้วยเหรอคะ” วรันยามองสามีอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เป็นสิครับ” ภาคินตอบก่อนจะส่งแก้วน้ำที่เพิ่งจะรินเสร็จไปให้

“ขอบคุณค่ะ น่ากินทั้งนั้นเลย” วรันยารับแก้วน้ำมาจิบ แล้วหันไปมองเมนูที่อยู่บนโต๊ะอีกครั้งอย่างไม่หายอึ้ง

“ไม่รู้ว่าจะถูกปากน้องไวน์หรือเปล่า” ภาคินบอกพร้อมกับส่งข้าวเหนียวห่อเล็กๆ ไปให้

“อืม! ต้องลองชิมดูก่อนค่ะ” วรันยาตักต้มเห็ดเผาะใส่ยอดมะขามขึ้นมาชิมอย่างไม่รอช้า

“เป็นไงบ้างครับ” ภาคินถามอย่างรอลุ้น

“แอบให้ป้าเพลินทำมาให้หรือเปล่าคะ” วรันยาถามกลับอย่างสงสัย เพราะรสชาติอร่อยเหมือนกับแม่ครัวที่บ้านของเธอทำไม่มีผิด

“แหม...คิดไปได้นะเรา” ภาคินมองค้อนอย่างนอยด์ๆ ‘เฮ้อ...รู้งี้ไลฟ์สดทำ ก็ดี จะได้มีพยานเห็นตอนที่เราทำกับข้าว’

“อร่อยค่ะ เห็ดเผาะอ่อนๆ ทั้งนั้นเลย” วรันยาเอ่ยชมเมื่อเห็นสามีออกอาการงอนนิดๆ

“ที่ป่าด้านหลังบ้านของเรากำลังเริ่มออกครับ”

“ไปหาด้วยกันไหมคะ”

“ไม่เอา นอนดูหนังด้วยกันดีกว่า พี่สั่งแม่บ้านเอาไว้แล้วหากหามาได้ หรือเจอใครขาย ให้ช่วยซื้อมาให้หน่อย” คนที่อยากจะเก็บแรงเอาไว้รักเมียบอกยิ้มๆ

“อืม...วันนี้พี่คินอยากดูหนังเรื่องอะไรคะ” วรันยาถามความเห็น

“365 วัน ครับ พี่เห็นขึ้นติดอันดับหนึ่งในไทยของ Netflix”

“อืม...น่าสนนะคะ หนังแนวไหนเอ่ย?”

“โรแมนติกคอมเมดี้ครับ”

“งั้นทานเสร็จแล้วเราดูกันเลยนะคะ”

“ครับ” คนเจ้าเล่ห์ฉีกยิ้มก่อนจะตักเห็ดเผาะอ่อนๆ ทานอย่างอารมณ์ดี

“แล้วคุณมาร์กับคุณพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ”

“น่าจะอาทิตย์หน้าครับ” ภาคินตอบก่อนจะใช้ส้อมจิ้มข้าวเหนียว แตะๆ ที่น้ำพริกหนุ่มเข้าปาก ตามด้วยหมูสามชั้นทอดกรอบ ที่เพิ่งจะทดลองทอดในหม้ออบลมร้อนเป็นครั้งแรก ซึ่งก็อร่อยกรุบกรอบใช้ได้เลยเดียว

“ไวน์หามือถือไม่เจอเลย พี่คินเห็นบ้างไหมคะ” วรันยาส่งสายตามองหาไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอเมาแล้วเอาไปวางทิ้งไว้ตรงไหน

“เห็นครับ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วพี่ไปหยิบให้” ภาคินบอกก่อนจะหยิบหมูสามชั้นทอดกรอบป้อนเมียรัก

“ขอบคุณค่ะ” วรันยายิ้มก่อนจะอ้าปากรับ

“อร่อยไหมครับ”

“อร่อยค่ะ แล้วก็กรอบมากๆ เลย” วรันยายกนิ้วให้อย่างติดใจ

“หึๆ พี่ลองทอดในหม้ออบลมร้อนดูน่ะครับ” ภาคินบอก

“ว้าว! วันหลังสอนไวน์ทำบ้างนะคะ”

“ได้ครับ ว่าแต่...มื้อเย็นนี้น้องไวน์อยากกินอะไร ขนมจีนน้ำเงี้ยวไหม?” ภาคินเสนอเมนู

“อืม...น้ำยาป่าใส่เท้าไก่ได้ไหมคะ” วรันยาต่อรองเพราะน้ำเงี้ยวเธอกินบ่อยแล้ว อยากลองอะไรที่แปลกใหม่ดูบ้าง

“หึๆ น้องไวน์ซื้ออะไรมาบ้างครับ” ภาคินหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจที่ภรรยาไม่บ่นร้อนหรือรังเกียจตลาดนัดข้างทาง

“ลูกชิ้นทองสุขกับผลไม้ค่ะ” คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอลูกชิ้นยี่ห้อโปรดบอกยิ้มๆ

“อ้าว! น้องคนสวยมีแฟนแล้วเหรอครับ” ‘สน’ พ่อค้าลูกชิ้นเงยหน้าขึ้นถามอย่างตกใจ คิดว่าสาวเจ้ายังเป็นโสด

“ไม่ใช่แฟนครับ ผมเป็นสามี” ภาคินเอ่ยแก้สถานะ

“ไอ้สน! นั่นคุณไวน์ภรรยาของพ่อเลี้ยงภาคิน เจ้าของไร่ไปรยาเวศนะมึง แซวสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง” ‘ป้อม’ พ่อค้าขายผลไม้รีบเตือน

“ผะ...ผมขอโทษครับพ่อเลี้ยง” สนรีบยกมือไหว้ด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“ไม่เป็นครับ ไม่รู้ย่อมไม่ผิด” ภาคินบอกอย่างไม่ถือโทษ

“นะ...นี่ครับลูกชิ้น” สนส่งถุงลูกชิ้นให้อย่างรู้สึกเขินๆ

“ขอบคุณค่ะ” วรันยาจ่ายเงินพร้อมกับส่งยิ้มให้พ่อค้า จากนั้นก็ออกเดินตามสามีไปที่รถ

“แหม...พี่เข้าไปซื้อของแป๊บเดียว มีพ่อค้าลูกชิ้นมาจีบเมียซะแล้ว” ภาคินเอ่ยแซวเมียรัก หลังเดินมาถึงมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่

“เขาแค่แซวเล่นค่ะ” วรันยาทั้งรู้สึกขำและสงสารพ่อค้าขายลูกชิ้น ที่พอรู้ว่าเธอมีสามี อีกฝ่ายก็หน้าสลดไปทันใด

“ขยับขึ้นซ้อนท้ายพี่ได้ไหมครับ?” ภาคินขึ้นนั่งคร่อมรถแล้วหันไปเอ่ยถาม

“สบายมากค่ะ” วรันยาขยับขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายอย่างไม่รอช้า

“โอเค! งั้นเกาะแน่นๆ นะ” ภาคินดึงข้อมือบางของสก๊อยสาวมากอดเอวตน ก่อนจะขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปตามทางอย่างช้าๆ

สองชั่วโมงต่อมา...บ้านพักอิงดอย

“รสชาติแบบนี้พอได้ไหมครับ” ภาคินถามหลังจากที่ภรรยาสาวชิมเสร็จ

“เยี่ยมสุดๆ ไปเลยค่ะ” วรันยายกนิ้วให้อย่างเป็นปลื้ม ‘คนอะไร ทำอาหารเก่งเว่อร์’

“หึๆ” ภาคินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตักน้ำยาป่าใส่ชามใบใหญ่ แล้วยกไปวางบนโต๊ะทานข้าว จากนั้นก็ปรุงรสต้มแซบตีนไก่ หรือ ซุปเปอร์ตีนไก่ต่อ

“ทำไมพี่คินทำอาหารเก่งจังคะ”

“พี่เริ่มทำอาหารตั้งแต่ตอนที่ไปเรียนต่างประเทศน่ะ อยู่ที่นู่นพี่กับไอ้นัยลำบากมาก” ภาคินบอกยิ้มๆ

“ยังไงคะ?” วรันยาเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“ก็ต้องทำความสะอาดห้อง ซักผ้า ทำกับข้าวเองทั้งหมดน่ะสิ”

“ไม่จริงอะ”