ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 67

สี่ชั่วโมงต่อมา...

“นา! คุณไหวไหม?” สิงขรสะกิดเรียกคนคออ่อนที่นอนฟุบหน้าหลับบนโซฟาตัวใหญ่ หลังตนลุกไปทำกับแกล้มมาเพิ่ม

“อื้อ...ทำไมหน้าคุณเหมือนไอ้บ้านั่นจัง” คนที่เมาสะลึมสะลือ ปรือตาขึ้นมองแล้วเอ่ยถาม

“ใครงั้นเหรอ?” สิงขรถามกลับอย่างขำๆ เพราะนารีจะเป็นแบบนี้ประจำเวลาที่เมาหนักๆ เธอจะจำใครไม่ได้

“ก็อีตาสิงขรขี้เก๊กไง” คนเมาบอกเสียงอู้อี้

“ใครกัน ผมไม่เห็นรู้จัก?” เขาแกล้งไหลตามน้ำ

“ไม่รู้จักน่ะดีแล้ว ไม่งั้นคุณอาจจะต้องเสียใจเหมือนกับฉัน” คนเมาระบายความในใจต่อ

“เขาไม่ดีเหรอ?”

“ใช่! ฮึก...เขาหลอกให้ฉันรัก แล้วก็ไปแอบกิ๊กกับผู้หญิงอีกคนซึ่งเด็กกว่าฉันหลายปี ฮือๆๆ” คนที่ซุกซ่อนความเสียใจมานาน ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น

“มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้” สิงขรเข้าไปกอดปลอบอย่างรู้สึกแน่นไปทั้งหน้าอก ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องราวในครั้งนั้น เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้หรือมีท่าทีอ่อนไหวใดๆ นอกจากการทำเย็นชาใส่เขา

“แล้วมันแบบไหนล่ะ ฮือๆๆ คอยดูนะฉันจะหาแฟนใหม่แล้วชิงแต่งงานตัดหน้าเขาให้ดู” เธอบอกอย่างรู้สึกแค้น

“คะ...คุณไม่มีทางได้ทำแบบนั้นหรอกนา” สิงขรได้ฟังความคิดของสาวเจ้าก็ถึงกับอึ้งและเริ่มจะโกรธขึ้นมานิดๆ

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้!” คนที่กำลังร้องไห้ถามกลับอย่างเจ็บใจ

“เพราะผมจะไม่ยอมให้คุณทำมันเด็ดขาด” สิงขรบอกพร้อมกับอุ้มร่างบางขึ้น แล้วรีบพาไปยังห้องนอนของตัวเอง

เช้าวันต่อมา...

“อื้อ...ทำไมถึงปวดหัวแบบนี้นะ” นารีลืมตาขึ้นมองอย่างมึนงง รู้สึกปวดหัวสุดๆ

คลิก!

เสียงหมุนลูกบิดที่ประตูห้องทำให้คนที่กำลังระลึกชาติ หันไปมองอย่างตกใจ

“คุณตื่นแล้วเหรอนา” สิงขรยกถาดที่มีชามข้าวต้มร้อนๆ เดินเข้ามาถามอย่างห่วงใย

“ไม่อยากจะเชื่อ! คุณมอมเบียร์ฉันใช่ไหม” นารีถามด้วยสีหน้าตึงๆ ไม่อยากจะคิดว่าเมื่อคืนระหว่างเขากับเธอเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ผมเปล่า คุณมอมตัวเองต่างหาก” สิงขรปฏิเสธก่อนจะนั่งมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่แดงก่ำอย่างชอบใจ

“ไม่จริง!” นารีส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ เพราะปกติเธอจะดื่มแค่นิดๆ หน่อยๆ พอเป็นพิธีเท่านั้น

“จริง ผมเพิ่งรู้ว่าเวลาเมาแล้วคุณมีอีกตัวตนซ่อนอยู่” สิงขรอมยิ้ม ไม่อยากจะบอกว่าเมื่อคืนเขากับเธอถึงพริกถึงขิงกันขนาดไหน

“ฉันทำอะไร?” นารีรู้สึกชาตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังลูบคลำเนื้อตัวใต้ผ้าห่มผืนใหญ่แล้วพบว่าตัวเองเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น

“หึๆ ผมไม่บอกหรอก เดี๋ยวคุณรับไม่ได้” สิงขรหัวเราะออกมาเบาๆ กับ สีหน้าตื่นๆ ของสาวเจ้า

“บอกมาเถอะ ไม่มีอะไรที่ฉันรับไม่ได้หรอก ขนาดเห็นคุณนอนกอดกับสาวอื่นฉันยังผ่านมาได้เลย” นารีบอกก่อนจะเบือนหน้าหนี ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นได้ย้อนกลับมาฉายซ้ำในม่านตาอีกครั้ง

“นา! ที่ผ่านมาผมไม่รู้ว่าคุณเจ็บแค่ไหนกับเรื่องของเรา แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากให้คุณรู้ ผมเองก็เจ็บและโกรธตัวเองไม่แพ้คุณเหมือนกัน” สิงขรบอกเสียงอ่อน

“ฮึก...ฮึก...” นารีซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วปล่อยโฮออกมา ไม่อาจซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ได้อีกต่อไป

“ผมอยากให้คุณแกล้งลองเชื่อผมดูสักครั้ง ว่าเรื่องของผมกับสาลี่นั้นไม่ได้มีอะไรอย่างที่คุณเห็น” สิงขรบอกพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบ

“คุณจะให้ฉันเชื่อคุณยังไง แค่หลับตาลงภาพของคุณกับสาลี่ก็ตามมาหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลา”

“นา! เรื่องของผมกับสาลี่กำลังจะจบลงแล้ว” สิงขรรีบบอกเรื่องที่ตนให้คนตามสืบมา

“ยังไง?” คนที่กำลังร้องไห้เงยหน้าขึ้นถามทั้งน้ำตา แม้เวลาจะผ่านมาเป็นปี เธอก็ยังคงรักชายที่อยู่ตรงหน้าอยู่เช่นเดิม

สิงขรกำลังจะตอบ แต่เสียงเรียกเข้าของมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

[ว่าไงชัย]

[เรื่องที่ให้ผมตามสืบได้เรื่องแล้วครับ]

[จริงเหรอ?]

[ครับ เดี๋ยวผมจะส่งหลักฐานให้ในแชต] ปลายสายตอบก่อนจะกดวาง