ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 70

เธอตอกกลับอย่างรู้สึกเดือดๆ ‘แค่ถามว่าใช่พ่อของเด็กไหม กลับมาขึ้นเสียงใส่เรา คืออะไร?’

“พี่ก็บอกไปหมดแล้ว” ภาคินพยายามข่มอารมณ์ให้เย็น

“พี่คินไม่ได้บอกเรื่องที่ลัมภาเข้าไปกอดแขน ถ้าวันนั้นพี่ทัพไม่พูดไวน์ก็คงไม่รู้” วรันยาพยายามกลั้นน้ำตาที่เริ่มจะปริ่มๆ ไม่ให้ไหลออกมา

“!” ภาคินส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ว่าสาวเจ้าจะจับเรื่องนั้นโยงกับเรื่องนี้ตามข่าวซุบซิบ

“เราแยกกันอยู่สักพักเถอะค่ะ ไวน์ไม่ไหวแล้วจริงๆ” วรันยาบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อย เธอแค่ขอความชัดเจน แต่คนตรงหน้ากลับให้ไม่ได้

“นี่พูดอะไรออกมา รู้ตัวไหมไวน์” ภาคินปวดหนึบไปทั้งหัวใจ

“รู้ค่ะ ไวน์อยากเว้นระยะห่างจากพี่คิน” วรันยาบอกขณะที่น้ำตาเจ้ากรรม ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างเป็นทาง

“พี่ทำอะไรผิด?” ภาคินถามเสียงสั่นเครือ

“จริงๆ คนที่ผิดน่าจะเป็นไวน์ ถ้ายอมปล่อยรีสอร์ตพรรณนาราไป ตั้งแต่แรก ทุกอย่างก็คงจะเดินมาไม่ถึงจุดนี้” วรันยายกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างรู้สึกเจ็บ และสมเพชตัวเองอย่างบอกไม่ถูก

“ที่ยอมแต่งงานกับพี่เพราะคิดแบบนี้เหรอไวน์?” ภาคินเอ่ยถามทั้งน้ำตา

“แล้วตอนที่ยื่นข้อเสนอให้พ่อไวน์ล่ะคะ พี่คินคิดแบบไหน?” วรันยาถามกลับพร้อมกับเบือนหน้าหนี ไม่อาจจะแกล้งหลงลืมว่าแท้ที่จริงแล้วเธอแต่งงานกับเขาเพื่อล้างหนี้ให้พ่อ

“...” ภาคินถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก เขาคิดอยู่เสมอว่าเธอรู้ว่าเขารักเธอมากขนาดไหน แต่วันนี้เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองคิดผิด นอกจากเธอจะไม่รู้แล้ว ยังมาคิดระแวงในความรักที่เขามีให้

“ไวน์จะกลับไปอยู่ที่รีสอร์ต” วรันยากัดฟันบอกเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป

“ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวพี่จะไปนอนห้องอื่นเอง” ภาคินยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทิ้ง แล้วรีบเดินออกจากห้องลงไปยังชั้นล่าง

“ฮึก...ฮือๆๆๆ” วรันยาทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้จนตัวสั่น ก่อนจะได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นในนาทีต่อมา เธอจึงลุกวิ่งออกไปดูที่ระเบียงห้องนอน ก็เห็นรถสปอร์ตของอีกฝ่ายขับแล่นออกไปด้วยความเร็ว

“ฮึก...คงไม่ได้ไปหาผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ ฮือๆๆ” วรันยายืนมองเหม่ออย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ยิ่งภาคินไม่ยอมตอบคำถามของเธอ มันก็เหมือนกับเขายอมรับกลายๆ ในสิ่งที่ทุกคนกำลังกล่าวหา

เวลา 23:10 น. วรันยานอนไม่หลับ เลยออกมานั่งตรงระเบียงนอกห้อง จ้องมองทางเข้าไร่ผ่านความมืดมาอยู่เกือบสามชั่วโมง ก็ไม่เห็นว่าสามีจะกลับมาสักที ครั้นจะโทร. หา ก็เหมือนมีบางอย่างค้ำอยู่ที่ต้นคอ จึงได้แต่แอบภาวนาให้อีกฝ่ายกลับบ้านมาอย่างปลอดภัย ส่วนเรื่องข่าวของลัมภานั้น หากภาคินไม่ยอมให้ความกระจ่างหรือความชัดเจนใดๆ กับเธอ เธอก็คงต้องเป็นฝ่ายให้ความชัดเจนกับทุกคนว่าจะทำยังไงต่อไป

ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งคิดทบทวนสิ่งต่างๆ อยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นแสงไฟของรถสปอร์ตแล่นผ่านทางเข้าไร่มาด้วยความเร็ว เธอจึงรีบลุกเดินเข้าไปหลบตรงด้านหลังผ้าม่าน ด้วยหัวใจสั่นๆ

ปรื้นนนนน

รถสปอร์ตแล่นเข้ามาจอดที่หน้าเรือนใหญ่ ตามด้วยรถกระบะของสิงขร

“โอม! รีบมาช่วยพยุงหน่อย” สิงขรเปิดประตูรถสปอร์ตฝั่งคนขับออก แล้วหันไปตะโกนบอกลูกน้องคนสนิท

“ครับๆ” โอมรีบออกมาจากรถกระบะ

“คุณคินครับ ถึงบ้านแล้ว” สิงขรเดินอ้อมมาอีกฝั่งพร้อมกับเปิดประตูรถออก และสะกิดเรียกคนที่เมาจนฟิวส์ขาดให้รู้สึกตัว

“พาผมกลับมาบ้านทำไมครับพี่สิงห์” ภาคินลืมตาขึ้นมองแวบหนึ่ง แล้วขมวดคิ้วถามอย่างมึนงง

“แหม...ไม่ให้พากลับบ้านแล้วนายจะให้พาไปนอนที่ไหนเหรอครับนาย” โอมกลอกตาอย่างเซ็งๆ ตอนแรกตั้งใจว่าจะดื่มกับไอ้สมชายเพื่อนรักให้เมาปลิ้นสักหน่อย แต่พอไปถึงร้านคาราโอเกะก็เห็นผู้เป็นนายก็ยกแก้วกระดกเอาๆ พร้อมกับ ดราม่าเรื่องจะถูกเมียทิ้ง ทำเอาวงเหล้าถึงกับกร่อย แถมทุกคนก็ต้องมานั่งปลอบใจและคิดหาทางแก้ให้

“ที่ไหนก็ได้ที่เมียไม่ต้องทนเห็นหน้าฉัน” คนเมาบอกอย่างไม่หายนอยด์

“เฮ้อ...ก็ถ้าไม่ให้คุณไวน์เห็นหน้านายแล้วจะให้คุณไวน์ไปเห็นหน้าไอ้ด่างที่ไหนล่ะครับ?” โอมอดประชดไม่ได้

“ไอ้โอม! พรุ่งนี้กูจะไล่มึงออก” คนเมาบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“โอเค! ถ้าผมออกแล้วมาสมัครใหม่ นายต้องขึ้นเงินเดือนให้ผมอีกหมื่นหนึ่งนะ” โอมกวนกลับทันใด

“มึงจะบ้าเหรอ! กูไม่รับมึงกลับเข้าทำงานหรอก”

“เฮ้อ...ทำไมนายต้องมาเสียงดังใส่ผมครับ มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิ”

“แล้วทำไมมึงต้องมากวนเท้ากูด้วยวะ”