ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 71

“เอ่อ...คุณไวน์คะ ขอรบกวนอีกสักสองคำถามได้ไหมคะ?” นักข่าวสาวคนดัง (นันทกรณ์) ยิงคำถามเปลี่ยนประเด็น

“เชิญค่ะ” วรันยาพยักหน้ารับยิ้มๆ

“คุณภาคินทำขนมจีนน้ำยาป่าอร่อยหรือเปล่าคะ” นันทกรณ์ถามนอกเรื่อง ทำเอาเพื่อนๆ นักข่าวต่างพากันหัวเราะ แต่ก็อยากจะรู้คำตอบว่า...สรุปแล้ว หนุ่มหล่อล่ำตรงหน้า ทำกับข้าวอร่อยจริงหรือไม่

“อร่อยค่ะ ถ้าท่านใดสนใจ เชิญแวะไปลองชิมที่รีสอร์ตพรรณนาราได้ นะคะ พี่คินเข้าครัวทำน้ำยาป่าเองทุกวันเลยค่ะ” วรันยาอาศัยความฮอตของสามี เป็นจุดขาย

“แล้วที่โรงแรมซานเตียนมีเมนูนี้ไหมครับ?” นักข่าวชายยกมือขึ้นถาม

“มีครับ เฉพาะวันเสาร์กับวันอาทิตย์” ภาคินตอบยิ้มๆ

“ให้คุณไวน์ช่วยโปรโมทรีสอร์ตกับไร่ไปรยาเวศหน่อยค่ะ” นันทกรณ์รีบเปิดทางโปรโมทธุรกิจของหนุ่มสาวคนดังให้อย่างรู้สึกเห็นใจ กับกระแสข่าวที่ค่อนข้างแรงและร้อนระอุในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

“ค่ะ ตอนนี้ทางรีสอร์ตมีกิจกรรมปั่นจักรยานเที่ยวชมสวนผลไม้และสวนผักออแกนิคที่ไร่ไปรยาเวศ ในส่วนของอาหารช่วงเช้ากับกลางวันก็จะมีขนมจีนสี่ภาค ส้มตำ แล้วก็สลัดกับสเต๊กที่เน้นสุขภาพ ช่วงเย็นก็จะมีปิ้งย่าง สไตล์เกาหลีค่ะ มีผักสดๆ รวมไปถึงใบงาหอมๆ และกิมจิให้ทานคู่กับเนื้อย่างได้แบบไม่อั้นค่ะ” วรันยาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ว้าว! น่าสนใจมากๆ เลยครับ” นักข่าวชายบอกด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม คิดว่าหยุดยาวอาทิตย์หน้าจะชวนคนรักมาพักผ่อนที่รีสอร์ตพรรณนารา

“มีดนตรีสด แล้วก็เครื่องดื่มเย็นๆ สำหรับท่านที่ต้องการผ่อนคลายหรือต้องการสังสรรค์กับเพื่อนๆ ด้วยนะครับ” ภาคินเอ่ยเสริม

“แหม...เจ้าของพูดถึงขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวดิฉันกับทีมงานขอขับรถตามไปที่รีสอร์ตได้ไหมค่ะ” นันทกรณ์ถามขณะที่นักข่าวหลายคนเตรียมจะออกเดินทางด้วย

“ได้ครับ ผมและภรรยายินดีต้อนรับทุก ๆ ท่านครับ” ภาคินยิ้มพร้อมกับดึงเมียรักให้ลุกขึ้นยืน แล้วฉีกยิ้มหวานให้กับนักข่าวทุกคนเก็บภาพคู่

พอสัมภาษณ์เสร็จ ภาคินก็ขับรถพาวรันยากลับรีสอร์ตด้วยรอยยิ้ม “พี่รักน้องไวน์ที่สุดเลย”

“มองทางเถอะค่ะ” วรันยากลอกตาเมื่อเห็นสามียิ้มหน้าระรื่น

“เรื่องตรวจ DNA พี่ก็ตั้งใจว่าจะตรวจจริงๆ นะ”

“ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่คินจริง จะทำยังไงคะ”

“ไม่มีทางใช่ ที่พี่บอกว่าจะตรวจเพราะไม่อยากให้เราหมางเมินใส่กันแบบนี้ พี่อยากนอนกอดเมีย ไม่ใช่นอนกอดหมอนข้าง”

“พี่คินยังไม่ได้ตอบคำถามไวน์นะคะ” เธอเอ่ยทวงอย่างรู้สึกรำคาญนิดๆที่สามีเอาแต่เล่นลิ้นไปมา

“แล้วทำไมต้องให้พี่คิดเผื่อไปในทางที่มันไม่มีวันจะเกิดขึ้นด้วยล่ะ” ภาคินเอ่ยอย่างรู้สึกนอยด์ๆ

“อ๊ะ! ทำไมนักข่าวกลับรถกันละคะ” วรันยาหันไปมองกระจกข้างอย่างรู้สึกมึนงง

“นั่นสิ! มีอะไรกันหรือเปล่านะ?” ภาคินมองกระจกหลังตาม เห็นรถหลายๆ คัน เลี้ยวกลับเข้าเมือง

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงเรียกเข้าของมือถือดังขึ้น วรันยาจึงล้วงมาเปิดดู ก็เห็นชื่อของนารีปรากฏขึ้นที่หน้าจอ จึงรีบกดรับสาย

[ว่าไงคะพี่นา]

[คุณไวน์ต้องเปิดอ่านข้อความที่พี่ส่งไปให้ตอนนี้ค่ะ] ปลายสายบอกอย่างร้อนใจ

[มีเรื่องอะไรเหรอคะ]

[เรื่องของลูกในท้องลัมภาค่ะ]

[คุณคินขับรถอยู่ใช่ไหมครับ] เสียงของสิงขรถามแทรกขึ้นมา

[ใช่ค่ะพี่สิงห์] วรันยาอมยิ้มนิดๆ ที่รู้ว่าคนสนิททั้งสองอยู่ด้วยกัน

[รบกวนคุณไวน์ช่วยอ่านให้คุณคินฟังด้วยนะครับ]

[ได้ค่ะ] วรันยากดวางสาย แล้วเปิดอ่านข้อความในแชตต่อ ก่อนจะอุทานออกมาอย่างตกใจ “ตายจริง!”

“งั้นก็ไปหย่ากันเลยไหมล่ะ” วรันยาเลิกคิ้วถามอย่างท้าทาย

“ไม่มีทาง น้องไวน์จะต้องใช้นามสกุลของพี่ไปจนตาย หรือต่อให้ตายไปแล้วป้ายบนหลุมฝังศพก็ต้องเขียนว่า...นางวรันยา ซานเตียนโน่ โอเค้!” ภาคินตอบกลับด้วยสีหน้าดุดัน

“บ้า!” วรันยาหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าขึงขังของสามี

“บ้าอะไร พี่รักไวน์ขนาดนี้ยังจะมาคิดอะไรไม่เข้าเรื่องอยู่อีก” ภาคินบอกพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเพลียๆ

“ไม่เข้าเรื่องอะไรคะ นี่แค่ลัมภาคนเดียวนะ ไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวจะมีตามมา อีกกี่คน” วรันยาบอกอย่างไม่ไว้ใจ

“ไม่มีแล้ว เลิกกับลัมภาเสร็จ พี่ก็ช่วยตัวเองรอน้องไวน์มาตลอด” ภาคินบอกตรงๆ

“อี๋! พูดจาน่าเกลียด” วรันยากลั้นขำจนตัวสั่นกับคำตอบของอีกฝ่าย

“พี่พูดความจริง! นี่ถ้าไม่รักนะ พี่ไม่สาวว่าวรอเรามาเป็นปีหรอก” ภาคินบอกพร้อมกับมองค้อนเมียรักอย่างเคืองๆ

“กรี๊ดดดดด” วรันยากรีดร้องกับคำพูดของสามี

“เอ้า! รับไม่ได้ซะงั้น” ภาคินหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้างามแดงก่ำ

วรันยายุติการสนทนา โดยการเบือนหน้าหนีไปมองข้างทางอย่างรู้สึกโกรธและอายที่อีกฝ่ายชอบพูดจาทะลึ่งๆ ใส่เธอ

รีสอร์ตพรรณนารา...ภาคินเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ด้านหน้าร้านกาแฟ โดยมีรถของนักข่าวช่องดังขับมาจอดใกล้ๆ

“เอ่อ...ไหนๆ ดิฉันและทีมงานก็มาถึงที่นี่แล้ว ขออนุญาตเก็บภาพเพื่อนำไปใช้ในรายการได้ไหมคะ” นันทกรณ์เอ่ยขอเรื่องที่เพิ่งจะโทร. ไปคุยกับผู้ใหญ่ของช่องมาเมื่อครู่

“ทำนองไหนครับ” คนที่ไม่เคยดูรายการเรื่องจริงที่อยากเล่ามาก่อน ถามอย่างรู้สึกหวั่นใจนิดๆ