ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 76

เช้าวันต่อมา...

อ๊อกกกก วรันยาโก่งคออาเจียนในห้องน้ำอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกมาด้วยสีหน้าซีดๆ

“น้องไวน์ ไหวหรือเปล่าครับ” คนที่เพิ่งจะสะดุ้งตื่นเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ค่ะ” วรันยาพยักหน้ารับเบาๆ

“ค่ะอะไร? หน้าซีดออกขนาดนี้ พี่ว่าไปหาหมอกันเถอะครับ” ภาคินบอกอย่างรู้สึกไม่สบายใจ

“เอ่อ...ไวน์ไปมาแล้วค่ะ” วรันยาบอกเสียงอ่อน

“ไปตอนไหน?” ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างมึนงง

“ตอนที่ให้อูเบอร์มาส่ง”

“แล้วหมอว่ายังไงบ้างครับ”

“บอกว่า...ไวน์ตั้งท้องได้เดือนกว่าค่ะ” วรันยากลั้นใจบอกเรื่องที่เธอปกปิดเอาไว้ ให้อีกฝ่ายรู้

“...” ภาคินได้ฟังถึงกับสตั้นไปชั่วขณะ

“พี่คิน...” วรันยาสะกิดเรียกคนที่อยู่ในอาการช็อกให้รู้สึกตัว

“ทำไมเราไม่ยอมบอกพี่ตั้งแต่แรก” ภาคินถามกลับอย่างรู้สึกโกรธ

“...” วรันยาน้ำตาคลอ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเรื่องสำคัญนี้กับอีกฝ่าย แต่สถานการณ์ต่างๆ ในตอนนั้นมันทำให้พูดไม่ออกจริงๆ

“! ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องไวน์จะทำกับพี่แบบนี้” ภาคินบอกพร้อมกับเตรียมจะเดินหนี

“พี่คิน” วรันยารีบเดินเข้าสวมกอดเอวของสามีเอาไว้มั่น

“ปล่อย!” คนที่น้อยใจพยายามจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา แต่พอถูกสาวเจ้ากอด ความพยายามก็เป็นศูนย์ทันที

“ไวน์ขอโทษ ฮึก...ไวน์ไม่รู้จะบอกพี่คินยังไง ก็ตอนนั้นมันมีข่าวของลัมภาออกมา...” วรันยาสารภาพทั้งน้ำตานองหน้า

“ข่าวของลัมภาแล้วไง?” ภาคินถามกลับพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างรู้สึกเจ็บในหัวใจ ที่เมียรักเก็บเรื่องที่สำคัญที่สุดเอาไว้คนเดียวโดยไม่ยอม บอกตน

“ฮือๆๆ ก็ไวน์กลัวนี่ ถ้าเกิดพี่คินเป็นพ่อของเด็กในท้องลัมภาจริง ไวน์จะต้องทำยังไง ต้องแบ่งพี่คินให้เขากับไหม เพราะเด็กคนนั้นก็คงจะต้องการพ่อเหมือนกัน แล้ว...แล้วไวน์จะบอกกับลูกที่กำลังจะเกิดมาว่ายังไง ถ้าหากวันพ่อของเขาต้องไปทำหน้าที่พ่อให้กับเด็กอีกคน ฮือๆๆ” วรันยาระบายความอัดอั้นตันใจที่วนเวียนอยู่หัวแทบจะทุกๆ วินาที

“ ทำไมถึงคิดอะไรตื้นๆ แบบนี้ฮะ” ภาคินหันกลับไปแล้วดึงเมียรักเข้ามากอดปลอบ ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ แล้วก็ดีใจที่รู้ว่าเธอรู้สึกกับเขายังไง

“ฮึก...ไวน์รักพี่คินนะคะ แล้วไวน์ก็ไม่พร้อมจะแบ่งปันพี่คินให้กับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นในฐานะสามี หรือพ่อของลูก” วรันยาสะอื้นไห้จนตัวสั่น

“ชู่ว์...พี่เป็นของน้องไวน์แค่คนเดียวเท่านั้นครับ” ภาคินช้อนอุ้มเมียรักเดินตรงไปยังเตียงนอน

“ฮือๆๆๆ” วรันยาซบหน้าลงกับอกกว้างของสามี

ภาคินนอนกอดเมียรักเอาไว้แนบอกแน่น พร้อมกับลูบไล้หน้าท้องแบนราบไปมาเบาๆ อย่างรู้สึกตื่นเต้น และดีใจที่รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตน้อยๆ ซึ่งเป็นผลพวงมาจากความรักของเขาและเธออยู่ข้างใน

พอปรับความเข้าใจกันเสร็จ ภาคินก็โทร. ไปสั่งให้พนักงานซื้อของผลไม้ที่มีรสเปรี้ยวต่างๆ มาให้ภรรยาสุดที่รักทานอย่างเอาใจ และตกลงกันว่าจะยังไม่เปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครทราบ จนกว่า...กังศมา ลูคัส ดาหลาและสินชัยจะกลับจากไปเที่ยวต่างประเทศ

ขณะเดียวกัน...ที่บ้านพักนอกเมืองของลัมภาก็แทบจะลุกเป็นไฟ เมื่อหญิงสาวถูกผู้เป็นมารดาจี้ถามอีกครั้ง

“ตกลงแกจะบอกฉันได้หรือยังว่าพ่อของเด็กเป็นใคร”

“จะเป็นใครก็ช่างมันเถอะแม่ หนูมีเงินพอจะเลี้ยงดูลูกก็แล้วกัน” ลัมภาบอกเสียงอ่อน หลังจากที่นอนคิดมาทั้งคืนว่าจะเอาของแบรนด์เนมที่มีให้เพื่อนไปไลฟ์สดขายที่เพจ เพื่อจะเอาเงินมาบวกกับเงินเก็บแล้วก็เงินที่เสี่ยกำชัยให้ เป็นค่าเลี้ยงดูลูกที่จะเกิดมา

“แกต้องลากพ่อของมันมารับผิดชอบด้วยสิ” วิลัยบอกอย่างรู้สึกหงุดหงิดที่จนถึงตอนนี้บุตรสาวก็ไม่ยอมบอกว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง

“ฮึก...” ลัมภาน้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้ง

“แกจะร้องหาพระแสงอะไรฮะ แค่บอกชื่อมา มันยากนักหรือไง”

“ไม่อาย! ว่าแต่...พูดไทยชัดดีนะ” วิลัยยิ้มตอบอย่างรู้สึกอายนิดๆ ที่เมื่อครู่เผลอเรียกอีกฝ่ายว่าไอ้ดำออกไป

“ผมอยู่ไทยมานานแล้วครับ” ซิมสันเอ่ยก่อนจะหันไปมองแม่ของลูกอย่างขอคำตอบ

“นังภาแกจะว่ายังไง” วิลัยกระตุ้นบุตรสาวที่ยังคงเงียบ

“ฮึก...” ลัมภาจ้องมองชายตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา รู้สึกละอายในสิ่งที่ได้กระทำต่ออีกฝ่าย

“เด็กมันต้องมีพ่อนะภา” วิลัยเตือนสติบุตรสาวเสียงอ่อน

ลัมภายกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง แต่ทว่ามันกลับไหลออกมามากกว่าเดิม

ซินสันขยับเดินเข้าไปหา จากนั้นก็ล้วงกล่องใบเล็กที่ใส่แหวนออกมาเปิด พร้อมกับนั่งคุกเข่าแล้วจ้องมองสาวตรงหน้า

“ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ร่ำรวยและสมบูรณ์แบบเหมือนพ่อเลี้ยงภาคิน กับเสี่ยกำชัย แต่ผมก็รักคุณมากกว่าผู้ชายคนไหนๆ บนโลกใบนี้ ได้โปรด...แต่งงานกับผมนะลัมภา”

“อื้อ...” ลัมภาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะสะอื้นไห้จนสั่น

“ขอบคุณ!” ซิมสันยิ้ม แล้วบรรจงสวมแหวนที่นิ้วให้อย่างดีใจ

“ฮึก...” วิลัยน้ำตาไหลตาม เมื่อเห็นทั้งสองปรับความเข้าใจและลงเอยกันด้วยดี

ซิมสันเช็ดน้ำตาออกให้ว่าที่เจ้าสาวขี้แยเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเรื่องที่ตนคิดมาตลอด “ผมดูบ้านที่เชียงรายไว้หลังหนึ่ง เราย้ายไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันที่นั่นไหมครับคุณแม่”

“ฮึก...ก็ดี ดีมากๆ เลย” วิลัยร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะเป็นคนปากคอเราะร้าย แต่เธอก็รักและห่วงบุตรสาวยิ่งกว่าสิ่งใด ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องมาทนคำนินทาในขณะที่ตั้งท้อง

“ไปด้วยกันนะภา” ซิมสันฉีกยิ้มก่อนจะหันไปขอความเห็นจากว่าที่เจ้าสาวอีกครั้ง

“ค่ะ” ลัมภายิ้มตอบ เธอไม่เคยรู้ว่าความสุขที่แท้จริงมันคืออะไร จนกระทั่งวันที่มีใครสักคนมาบอกว่ารักเธอ แม้ว่าเธอจะเพิ่งทำเรื่องที่แย่ๆ ต่อเขา