พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 504

เรื่องนี้โดยพื้นฐานก็เคลียร์ไปพอสมควรแล้ว เนี่ยฉี่น่าจะเป็นฝ่ายขอเลิกกับเจินเสียน คำพูดของเนี่ยฉี่น่าจะรุนแรงนิดหน่อย ทั้งสองคนก็เลยทะเลาะกัน เจินเสียนก็ใส่รองเท้าส้นสูงอีก ในตอนที่ทั้งคู่ทะเลาะและฉุดยื้อกัน เจินเสียนก็ล้มลงกับพื้นจนแท้งลูก

ตอนเด็กฉันเคยได้ยินแม่บอกกับฉันว่าตอนที่ท้องฉัน แม่แข็งแกร่งมาก ล้มไปไม่รู้กี่ครั้งก็ไม่เป็นอะไรเลย

แต่เจินเสียนไม่เหมือนกัน เธออายุมากแล้ว สะดุดล้มทีเดียวก็แท้งลูก

ฉันกับเฉียวอี้ยืนอยู่ที่บันไดด้านหลัง เฉียวอี้หยิบบุหรี่กลิ่นมินต์ออกมาจุดไฟ ยังไม่ทันได้สูบ ฉันก็แย่งมาจากมือของเธอและสูดมันเข้าไปอย่างแรงหนึ่งที

ฉันเห็นสายตาที่ประหลาดใจของเฉียวอี้

“เป็นอะไรไป? ทำไมถึงสูบล่ะ?” ฉันไม่เคยสูบบุหรี่มาก่อน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจเป็นเพราะรู้สึกหดหู่มากก็ได้

ฉันรู้สึกว่าถ้าตอนนี้มีไวน์ก็อยากจะจิบสักคำ ฉันไอและสูบอยู่อย่างนั้นพักใหญ่เฉียวอี้ก็แย่งไปจากมือของฉัน “พอแล้ว เลิกสูบได้แล้ว ตอนนี้รู้สึกไม่สบายใจมากใช่มั้ย? นางฟ้าตัวน้อยใจดีของฉัน”

“เลิกเรียกฉันว่านางฟ้าตัวน้อยได้แล้ว ฉันไม่ใช่นางฟ้า แล้วก็ไม่ใช่ปีศาจด้วย ฉันเป็นแค่คนธรรมดาที่เอะอะก็โทษตัวเองว่าใจอ่อนคนหนึ่ง”

“ธรรมชาติของมนุษย์ นั่นแหละ ยังไงคนเลือดเย็นยังคงเป็นชนกลุ่มน้อยในโลกนี้ ทั้งหมดนี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ นี่เรียกว่าชะตาฟ้าลิขิต ชะตาของเจินเสียนถูกกำหนดไว้ไม่ให้เธอมีลูก แถมเธอก็ถูกหลอกง่ายเอง เธอไม่รู้ความรักที่ได้มาจากการใช้เงินมันเป็นของปลอม มองคนรอบข้างไม่ทะลุปรุโปร่งเอง จะไปโทษใครได้?

จะว่าไปแล้ว โชคดีที่บุหรี่รสมินต์นี่ทำให้อารมณ์ของฉันสงบลงอย่างรวดเร็วมากเลย

พอใจเย็นลงแล้ว ฉันก็พูดกับเฉียวอี้ “ฉันอยากเข้าไปพูดกับเจินเสียนสักสองสามประโยค”

“บ้าไปแล้วรึไง เธอคงไม่ได้อยากจะขอโทษเค้าหรอกใช่มั้ย?”

ฉันยักๆ ไหล่ “ฉันก็ยังไม่ได้คิดว่าจะพูดอะไรกับเธอ แต่ฉันอยากเข้าไปพูดกับเธอสักสองสามประโยค”

“เซียวเซิง” เฉียวอี้อยากขวางฉัน ฉันตบๆ ไหล่ของเธอและเดินเข้าไป

เฉียวอี้เดินตามหลังฉัน แต่ฉันก็เดินเร็วมากจนสะบัดนักกีฬาอย่างเฉียวอี้จนหลุดได้ จากนั้นก็ตรงไปผลักประตูห้องผู้ป่วยของเจินเสียนและเข้าไป ฉินกวนก็อยู่ด้วย เขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็หันมามองตามเสียงด้วยสีหน้าท่าทางที่ตื่นตกใจ

“เซียวเซิง เธอมาได้ยังไง?”

ฉันยิ้มให้เขา หลังจากนั้นก็เดินตรงหน้าเตียงผู้ป่วยของเจินเสียน

สีหน้าของเธอดูแย่สุดๆ แววตาก็ดูสิ้นหวังมาก บนหน้าของเธอยังคงมีเครื่องสำอางตกค้างอยู่ แต่ก็ปกปิดความแก่และความเหนื่อยล้าของเธอไม่ได้เลย

เดิมทีฉันกับเจินเสียนรู้จักกันได้ไม่นาน เราสองคนไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกันโดยพื้นฐาน ก็แค่เป็นเพราะความระแวงสงสัยและการปกป้องตัวเองที่มากไปของเธอ ก็เลยโทษฉันว่าทำให้เธอเสียลูกของตัวเองไป

เจินเสียนได้ยินเสียงก็ลืมตาขึ้น เธอมองหน้าฉันอย่างตกใจ ดวงตาก็เบิกกว้าง “เซียวเซิง เธอมาที่นี่ได้ยังไง?”

ฉันมองเธอโดยไม่พูดอะไร เจินเสียนเป็นคนฉลาด หลังจากที่เธอมองฉันอยู่หลายวินาทีก็เบิกตาโตมากขึ้นและชี้มาที่ฉัน “เซียวเซิง คือเธอใช่มั้ย? เธอทำให้เนี่ยฉี่เลิกกับฉันใช่มั้ย? ทั้งหมดนี่เป็นแผนของเธอใช่มั้ยล่ะ?”