พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 502

“ฉันไม่สนว่าเมื่อก่อนคุณจะมีความสัมพันธ์อะไรยังไงกับผู้หญิง ยังไงซะคุณก็ไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบายให้ฉันฟัง พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แม้แต่เพื่อนธรรมดา ไม่ใช่เหรอคะ ?”

“เซียวเซิง ครั้งแรกที่ผมเห็นคุณ ผมก็รู้ว่าคุณคือผู้หญิงของผม ชีวิตนี้ผมจะไม่มีคนอื่นอีกแน่นอน เมื่อวานตอนที่ผมเห็นคุณครั้งแรกที่ดาดฟ้า ผมก็รู้ว่าผมตกหลุมรักเอาซะแล้ว

ทำไมคำพูดของเนี่ยฉี่ถึงฟังดูคุ้นๆ ?

อ้อ ฉันนึกออกแล้ว เป็นประโยคเด็ดสุดของหนังเรื่องคุณย่าฉงเหยา หลังจากที่พระเอกสบตากับนางเอก เขาก็พูดกับนางเอกประมาณนี้

เช่น “ตอนที่ผมเห็นคุณครั้งแรก ผมก็รู้ว่าผมแย่แล้ว”

“ฉันนึกออกว่าประโยคของเนี่ยฉี่น่าจะดัดแปลงสักนิดสักหน่อย เขาควรพูดว่า “หลังจากที่ผมเห็นคุณให้นาฬิกาหรูผม ผมก็รู้ว่าผมแย่แล้ว”

ฉันนิ่งไป ฉันไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับคำพูดเมื่อกี้เลย ราวเหมือนกับว่าเมื่อก่อนมีคนพูดแบบนี้เป็นพันเป็นหมื่นคน

ฉันมองเขาด้วยความใจเย็น “แล้วไงคะ ? งั้นคุณก็ไปเปิดไพ่ให้แฟนคุณรู้สิ คุณคงไม่ได้อยากจะเหยียบเรือสองแคมหรอกนะ ? อยากกุ๊กกิ๊กกับฉัน แล้วก็อยากแต่งงานมีลูกกับเค้า”

ฉันพูดความลับสำคัญออกไป จู่ๆ นิ้วมือของเขาที่กุมมือฉันไว้นั้นก็สั่นไปทีหนึ่ง

คาดว่าเขาคงคิดไม่ถึงว่าอะไรฉันก็รู้ไปหมด

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที “แต่งงานมีลูกอะไรกัน ไม่มีสักหน่อย”

ฉันไม่ได้เปิดโปงอะไรเขา เพียงดึงมือออกมาจากกุมมือ “แผนของคุณถือว่าใช้ได้ แต่งงานมีลูกกับทางนั้น มากุ๊กกิ๊กกับทางนี้ แต่ไม่ต้องกังวลไป ฉันว่าคุณทำตัวเป็นผู้ชายที่ดูมีความรับผิดชอบคงจะเหมาะกว่า คุณไปเถอะ ! ต่อไปไม่ต้องมาหาฉันที่นี่อีก ถ้าคุณยังมาอีก ฉันสามารถที่จะไม่อยู่ที่นี่ได้ ฉันยังมีบ้านที่อื่นอีก ที่หลบซ่อนของฉันเยอะ คุณก็คงรู้ดีอยู่แล้ว”

“เซียวเสิ่ง คุณเข้าใจผิดจริงๆ นะ ผมไม่ได้เป็นคนแบบที่คุณคิด คุณเป็นรักแรกของผมจริงๆ เมื่อก่อนผมเคยมีแฟนก็จริง แต่ถ้าไม่รู้จักคุณ ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณถึงจะเป็นรักแท้ของผม ?”

ฉันขี้เกียจที่จะฟังเขาพูด โบกๆ มือด้วยความรำคาญ “ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อีกฉันจะเรียกยามแล้วนะ”

ฉันทำหน้าทำตา ก็โบกเรียกพ่อบ้าน พ่อบ้านยืนอยู่ที่มุมคอยด้อมๆ มองๆ เขา เนี่ยฉี่เห็นดังนั้นแล้ว ก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เซียวเสิ่ง คุณฟังผมก่อน”

“ยังจะไม่ไปอีกเหรอคะ ?” ฉันไม่มองเขาและพูดกับพ่อบ้านเลย “เรียกยามค่ะ”

“ผมไปๆ” เขาโบกๆ มืออย่างจนปัญหา เดินไปทีหันกลับมามองที

ฉันไล่เนี่ยฉี่ไปได้แล้ว ไม่เพียงแค่ไล่เขาออกไปได้ แถมยังทำให้เขาอิ่มอกอีกด้วย

สิ่งที่ฉันสื่อมันชัดเจนมาก ถ้าระหว่างฉันกับเจินเสียนเขาไม่เลือกใครคนใดคนหนึ่ง เขาจะไม่มีทางแม้แต่ที่จะเข้าใกล้ฉัน

งั้นก็ต้องดูแล้วว่าฉันกับเจินเสียนเขาจะเลือกใครและยอมเสียใคร ฉันมีความมั่นใจต่อตัวเอง เพราะเทียบกับเจินเสียนแล้ว จุดเด่นของฉันนั้นชัดกว่า

ฉันสาวสวยและรวย อีกอย่างปกติผู้ชายอย่างเขาเกลียดการเร่งให้แต่งงานและรับผิดชอบครอบครัว ตอนนี้เจินเสียนท้องแล้ว ต้องการแต่งงานมีลูกกับเขา ผู้ชายอย่างเนี่ยฉี่จะต้องหนีแน่ๆ

เนี่ยฉี่เพิ่งก้าวเดินไป ทั้งสองคนก็วิ่งลงมาจากชั้นบน

เฉียวอี้ยื่นหน้าออกมา “เนี่ยฉี่ไปแล้วเหรอ ?”

สีชิงชวนมองฉันด้วยแววตาโกรธเคือง จากนั้นก็ลากฉันมาจากโซฟา “ไปล้างมือๆ !”

“ทำไม ? มือสะอาดจะล้างทำไม ?”

“สะอาดอะไรล่ะ ? ฉันเห็นเขาจับมือเธอ”

“แล้วไง ก็แค่จับมือ ตอนที่นายทำงานเจอลูกค้า นายไม่จับมือกับพวกเขารึไง ?”

“มันเหมือนกัน”

สุดท้ายเฉียวอี้ได้กล่าวสรุป “เซียวเสิ่ง ฉันรู้สึกว่าสีชิงชวนรักเธอมากนะ แต่ฉันก็ยังคำนั้นคำเดิม ถ้าต่อไปเขาทำไม่ดีกับเธอ ฉันจัดการเขาตายแน่”

“ใครจะจัดการใครตายนี่แหละปัญหา” สีชิงชวนพิงประตูห้องน้ำ กอดอกมองที่พวกเรา

กว่าจะได้รับการยอมรับจากเฉียวอี้นั้นไม่ง่าย ฉันล้างมือเสร็จก็เดินมาที่ประตู สีชิงชวนยังจับมือฉันขึ้นมาดูๆ อีกรอบว่าฉันล้างสะอาดดีรึยัง ?

“สะอาดแล้ว” ฉันยกมือขึ้นมาให้เขาดู เขาพยายามแสดงท่าทีว่าพอใจ

“โอเค ต่อไปเธอจะทำยังไง ? ที่จริงแผนนี้ของเธอมีจุดบอด แค่เขาทิ้งเจินเสียนไป เกมนี้ก็จบแล้ว เธออย่าลืมสิ ว่าเจินเสียนมีลูกของเขาแล้ว ถ้าเธออยากให้เขาได้ลิ้มรสการกระทำของตัวเองจริงๆ ละก็ งั้นถ้าเขาเอาลูกของเธอไป เธอก็ต้อง…”

ประโยคสุดท้ายสีชิงชวนไม่ได้พูดต่อไป ฉันเข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร

เขาหมายความว่าถ้าฉันอยากเอาคืนอย่างที่สุด งั้นก็ต้องให้เจินเสียนสูญเสียลูกของตัวเองไป

สีชิงชวนมองฉัน และฉันก็มองเขา

“เธอเคยคิดรึเปล่า ว่าที่จริงมันมีข้อยากอยู่ ถ้าเธอไม่ยอมกลั้นใจให้เจินเสียนะเอาเด็กคนนั้นออก ถึงเนี่ยฉี่จะเลิกกับเจินเสียน หลังจากตอนที่เธอทิ้งเนี่ยฉี่แล้ว เขาจะต้องกลับไปหาเจินเสียนอีกแน่ๆ และเจินเสียนก็จะยอมดีกับเขาเพื่อเห็นแก่ลูก แบบนั้นการแก้แค้นของเธอก็จะไม่มีความหมายอะไรเลย นอกซะจากว่าให้เจินเสียนสูญเสียลูกเค้าไป ต่อไปถึงเธอจะทิ้งเนี่ยฉี่ เจินเสียนก็จะโกรธและเจ็บปวด ไม่เลือกที่จะคบกับเขาอีก แบบนี้ถึงจะเป็นการแก้แค้นจริงๆ”

สีชิงชวนดูออกว่าฉันไม่อยากทำแบบนั้น “เป็นไง ? ไม่เคยคิดลึกขนาดนั้นใช่มั้ยละ ? เพราะฉะนั้นสุดท้ายแล้วเธอจะทำยังไง คิดดีแล้วรึยัง ?”

คำถามนี้ฉันต้องพินิจวิเคราะห์สักหน่อย ฉันถูกสีชิงชวนล้างสมองสำเร็จ จากนั้นทั้งช่วงบ่ายฉันกลุ้มมาก นั่งหดตัวกลุ้มอยู่ในโซฟา หมดแรงในการสู้ไปโดยสิ้นเชิง

เฉียวอี้มองฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันรู้อยู่แล้วเชียงว่าสีชิงชวนมาไม่มีเรื่องดี ตอนนี้เธอจะทำยังไง ?”

“ฉันอยากหยุดแล้ว” ฉันสู้กับความคิดตัวเองอยู่นานก่อนจะพูดกับเฉียวอี้ออกไป