พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 505

เฉียวอี้ยืนรอฉันที่หน้าประตู ฉันพยักๆ หน้าให้เธอ “ไปกันเถอะ!”

เราสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์ ฉินกวนตะโกนเรียกชื่อตามหลังฉัน “เซียวเซิง!”

เขาตามมา เขาน่าจะมีอะไรอยากพูดกับฉัน

ฉันหยุดและหันหลังไป ฉินกวนเดินเข้ามา มองฉันและพูดด้วย “สะดวกฟังกันสักหน่อยมั้ย?”

ฉันพยักๆ หน้า “อื้ม”

จากนั้นฉันก็พูดกับเฉียวอี้ “เธอรอฉันอยู่ข้างในแป๊บนะ”

ฉันกับฉินกวนเดินไปจนสุดทางเดินและหยุดลงตรงหน้าหน้าต่าง

ฉันไม่รู้ว่าฉินกวนจะพูดอะไรกับฉัน หรือเขาผิดหวังกับคำพูดของฉัน

ฉันเงยหน้ามองตาของเขา แต่ก็มองไม่เห็นอารมณ์ความรู้สึกจากดวงตาของเขาเลย

ฉันถามเขา “มีอะไรอยากคุยกับฉันเหรอ?”

“เซียวเซิง เรื่องลูกของเธอ ฉันขอโทษจริงๆ ที่ฉันปกป้องเธอไม่ได้ ฉันไม่คิดว่าเจินเสียนจะทำแบบนั้น”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย” ฉันพูด “นายคิดจะบอกฉันตอนนี้ว่ารู้สึกขอโทษที่ปกป้องจากเจินเสียนไม่ได้?”

“ไม่” เขาส่ายๆ หน้า “ฉันไม่ใช่พระมหาไถ่ที่ปกป้องใครก็ได้ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เป็นแค่อุบัติเหตุ และฉันก็เชื่อว่าเรื่องนี้เป็นผลกรรม ตอนนั้นเจินเสียนทำร้ายเธอ ตอนนี้เรื่องแบบเดียวกันก็เกิดขึ้นกับเค้า ฉันว่าเธอก็น่าจะเห็นใจเค้าที่เจอเรื่อ่งเดียวกันมานะ! ตอนนี้เธอให้อภัยเจินเสียนแล้วรึยัง?”

“ยัง ไม่ใช่เพราะเธอเจอเรื่องเหมือนกับฉันแล้วฉันจะให้อภัยเธอนะ ไม่ว่าตอนนี้เธอจะทรมานยังไง ลูกที่จากไปของฉันก็ไม่กลับมาอีกแล้ว ฉันไม่ได้ทำกับเธอแบบเดียวกับที่เธอเคยทำกับฉัน สิ่งที่เธอได้รับตอนนี้คือสิ่งที่เธอสมควรได้รับ”

ฉันพูดจบ ฉินกวนก็พยักๆ หน้า ในตอนที่เขาอยู่ในภวังค์ เฉียวอี้ก็เดินเข้ามาหา

ฉันจับมือของเฉียวอี้และเดินไป เฉียวอี้หันมามองฉันอยู่ตลอด หลังจากเดินเข้าลิฟต์ไป เธอก็ถามฉัน “ทำไมมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ล่ะ? ไม่รู้จักฉันเหรอ?”

“รู้สึกแปลกหน้าอยู่นิดหน่อย แต่ที่เธอพูดกับเจินเสียนเมื่อกี้นี้หล่อมากเลยนะ ก็ต้องตอบโต้แบบนี้นี่แหละถึงจะเป็นผู้หญิงยุคใหม่!”

ฉันยิ้มให้เฉียวอี้ “ฉันไม่ใช่คนที่ถูกคนเอามีดแทงไปหนึ่งทีแล้วจะคุกเข่าขอร้องให้เอามีดแทงอีกทีสักหน่อย ไม่ต้องทำร้ายให้ตัวเองเป็นแม่พระก็ได้ ยังไงเจินเสียนก็หาเรื่องใส่ตัวเอง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน”

“เธอคิดแบบนี้ได้ก็ดี ฉันกลัวเธอจะรู้สึกผิดจนทรมานไปหลายวันหลายคืน”

“ฉันรู้สึกทรมานใจแค่เด็ก แต่ไม่ใช่กับเจินเสียน ฉันก็หวังว่าความแค้นระหว่างฉันกับเจินเสียนจะจบลงแค่นี้”

ฉันรู้ว่าเธอเเกลียดฉัน ฉันไม่แน่ใจเลยว่าเธอกลับมาหายดีแล้วจะมาตามรังควานฉันรึเปล่า

แต่ถ้าไม่มีอะไรฉันก็จะไม่สร้างปัญหา ถ้ามีปัญหาฉันก็จะไม่กลัว

ฉันไม่คิดเลยว่าจะทำเป้าหมายของตัวเองให้สำเร็จในเวลาสั้นๆ ได้แบบนี้ แถมยังเป็นเวลาที่ฉันยอมแพ้ไปแล้วอีก

“เธอพูดถูก” เฉียวอี้ขับรถไปพูดกับฉันไป “เจินเสียนหาผู้ชายสักคนก็ยังมองไม่ทะลุปรุโปร่ง เธออยากแต่งงานมีลูกและใช้ชีวิตร่วมกับเนี่ยฉีอย่างมั่นคง จะเป็นไปได้ยังไง? เธอจะได้รรับรักแท้จากเนี่ยฉีไปจนตายได้ยังไง”

“รักแท้คืออะไร?” ฉันถามเฉียวอี้ “เธอรู้มั้ย?”

“ถ้าฉันอยากพูดฉันก็รู้ เธอจะต้องพูดแน่เลยว่าฉันไม่เคยมีความรักจะไปรู้ได้ยังไงว่ารักแท้คืออะไร ก่อนหน้านี้ฉันดูซีรีส์และมักรู้สึกว่าการอยู่เคียงข้างกันไปจนตาย การที่ตายแทนอีกฝ่ายได้ถึงจะเรียกว่ารักแท้ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ารักแท้คือการเติมเต็มอีกฝ่าย เต็มใจช่วยให้อีกฝ่ายบรรลุความปรารถนาสนับสนุนสิ่งที่เธอต้องการทำแม้ว่าเขาจะรับไม่ได้ อย่างเช่นสีชิงชวน”

“เหอะ ช่วงนี้เธออวยสีชิงชวนบ่อยไปหน่อยนะ! เปลี่ยนทัศนคติที่มีกับเขาได้มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เขาก็น่ารำคาญมากอยู่ดี แต่ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่เขามีให้เธอคือรักแท้”

สายที่โทรเข้ามาขัดคำพูดของเฉียวอี้ เธอรับสายนั้น ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง บรรยากาศของฤดูใบไม้ผลิกำลังชัดขึ้นเรื่อยๆ แม้จะเป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่เปิดหน้าต่างก็ไม่มีลมเย็นเลยแม้แต่น้อย

หลังจากคุยมือถือเสร็จ เฉียวอี้ก็มาตบบ่าและพูดกับฉัน “ป๋ออวี่เริ่มดำเนินการแล้ว”

ฉันหันหน้าไปมองเธอ “ดำเนินการยังไง?”

“ป๋ออวี่ถอนทุนแล้ว เขาย้ายทุนทั้งหมดไปแล้ว”

“แล้วไงต่อ”