พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 500

“ปล่อยฉันเลยนะ！”ฉันดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของสีชิงชวน แล้วสุดท้ายเขาก็ปล่อยฉันออกมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่

“งั้นก็ได้ เข้าบ้านก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

เขาลากฉันเข้าไปในคฤหาสน์ พึ่งจะเข้ามายังไม่ทันจะได้เปลี่ยนรองเท้า เขาก็ดันฉันเข้ากำลังแล้วก็เอามือทั้งสองข้างจับหน้าของฉันเอาไว้

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันก็พยายามจะหลบเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก “คุณจะทำอะไร?”

“เมื่อกี้ตอนที่อยู่ข้างนอกคุณบอกว่าไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้อยู่ในบ้านของผมแล้ว น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหม?”

ตอนนี้ในสายตาของสีชิงชวนเหมือนกำลังมีไฟเผาใหม่อยู่ มันเป็นสายตาที่ฉันคุ้นเคย

ควรจะดีใจไหม? ที่เขายังคงหลงใหลฉันอยู่เหมือนเดิม แต่ว่าตอนนี้มันไม่ได้

“ไม่ได้ๆ”ฉันจับใบหน้าของเขาเอาไว้ และใบหน้าของเขาก็ยื่นมาข้างหน้าอย่างตลกมาก

“เสี่ยวเสิ่ง คุณคงไม่ได้โกรธผมจริงๆ หรอกใช่ไหม?”สีชิงชวนตาโตเหมือนตัวละครในการ์ตูน

ความจริงฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรสีชิงชวนแล้ว ก็แค่เล่นลูกไม้กับเขาเท่านั้นเอง

ฉันชี้ไปข้างบน “เฉียวอี้อยู่ข้างบน”

“เฉียวอี้? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ก็ฉันเรียกเธอมาช่วยยังไงล่ะ”

สีชิงชวนพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ “ถ้ายังงั้นตอนนี้เธอก็กลับไปได้แล้ว”

“คุณอย่ามาทิ้งคนเมื่อหมดประโยชน์แบบนี้นะ ！”

“ได้สิ คุณพูดเองนะว่าเฉียวอี้หมดประโยชน์น่ะ”

สีชิงชวนพูดแล้วก็ซุกหัวเข้ามาในคอเสื้อของฉัน

ลมหายใจของเขาทำให้ฉันจักจี้มาก ฉันหัวเราะจนแทบจะหายใจไม่ออก

“อย่าทำแบบนี้นะ คุณหน้าไม่อายแต่ว่าฉันไม่ใช่นี่”

“ผมสวีทกับเมียตัวเองแล้วมันจะเรียกว่าหน้าไม่อายได้ยังไงกัน?”

“เฮ้ย สีชิงชวน”ฉันเอ่ยปากเตือนเขา “ตอนนี้ฉันไม่ใช่เมียคุณแล้วนะ แล้วตอนนี้คุณก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย”

“เสี่ยวเสิ่ง” เขามองฉันอย่างไม่พอใจ “ถ้าเกิดว่าคุณพูดแบบนี้อีก ผมจะไปเฉลยทุกอย่างให้เซียวซือรู้เดี๋ยวนี้เลย”

“คุณจะไม่มีมโนธรรมหน่อยเหรอ ตอนนี้เซียวซือยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ว่าคุณยังมาพัวพันอยู่กับแฟนเก่าอยู่เลย”

สีชิงชวนมองมาที่ฉันและจับหน้าอกของฉัน “ดูเหมือนว่าถ้าผมไม่โมโหแล้วคุณจะไม่ยอมแพ้เลยสินะ ได้ ถ้ายังงั้นตอนนี้ผมจะไปหาเซียวซือ และอยู่กับเธอไปจนสุดขอบฟ้าเลย”

ฉันยักไหล่ แสดงท่าทีว่าไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย

สีชิงชวนเดินออกไปสองก้าว พอเห็นว่าฉันไม่ได้ขยับไปไหน เขาก็หันกลับมาและมองฉันอย่างช่วยไม่ได้

“คุณคิดว่าตอนนี้ผมไม่มีวิธีจัดการกับคุณเหรอ?”

ฉันยักไหล่และผายมือ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาพูดถูก

สีชิงชวนถลึงตาใส่ฉัน และฉันก็ถลึงตาใส่เขาเหมือนกัน ไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาถลึงตาใส่ฉันอยู่หลายวินาที หลังจากนั้นก็ยอมแพ้ และแขนที่เรียวยาวก็ดึงฉันเข้าไปกอด

“เสี่ยวเสิ่ง！”เขาคร่ำครวญ “ทำไงดี? ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงกับคุณดีแล้ว ทำยังไงดี?”

“แล้วคุณอยากจะทำอะไรกับฉัน? เล่นกับฉันเหมือนเมื่อก่อนน่ะเหรอ?”

“ผมไม่รู้ว่าคุณเล่นละครอยู่ แค่คุณใช้เงินล่อเขาก็พอแล้วนี่ ทำไมต้องยั่วยวนเขาด้วย?”

“ถ้าจะใช้เงินล่อเจินเสียนก็มีเงินเหมือนกัน แต่นอนว่าฉันต้องแสดงให้เห็นว่าฉันมีข้อดีมากกว่าเจินเสียน”

สีชิงชวนมองฉันพร้อมกับถอนหายใจและพูดว่า “ถ้ายังงั้นปล่อยให้เรื่องยั่วยวนไอ้แมงดานั่นเป็นหน้าที่ผมเถอะ”

ฉันเกือบจะหัวเราะกับคำพูดของเขาจนตาย “ให้เป็นหน้าที่คุณเหรอ? จะให้ยังไง? หรือว่าจะใส่ชุดนอนสุดเซ็กซี่ไปยั่วเขางั้นเหรอ? คุณไม่กลัวเขาตกใจกลัวจนช็อกตายไปเลยรึไง?”

“ผมจะจับตาดูคุณ เรื่องไอ้แมงดานั่นคุณต้องทำให้มันจบโดยเร็วที่สุด ถ้าไม่ได้จริงๆ คุณก็บอกว่าจะยกคฤหาสน์นี้ให้เขา แล้วก็ดึงตัวเขามาเลย จะไปคุยกับเขาให้มากความอีกทำไม?”

“สีชิงชวน”ฉันเหล่มองเขา “ทำไมคุณดูจัดการกับเรื่องนี้ได้ดีจังเลยล่ะ หรือว่าใช้ล่อผู้หญิงแบบนี้บ่อย?”

“ผมสีชิงชวนเวลาจีบผู้หญิงต้องใช้เงินล่อด้วยล่ะ? แค่ผมส่งสายตาเพียงครั้งเดียวพวกเธอก็ต่อแถวกันเรียงมาหาผมละ”

ฉันล่ะหดหู่มาก ถึงแม้ว่าสิ่งที่สีชิงชวนพูดจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ

ฉันแสร้งทำเป็นโกรธและทุบหน้าอกของเขาไปทีหนึ่ง เขากดมือของฉันเอาไว้และแสร้งทำเป็นเจ็บปวดมาก

“เจ็บจังเลย” สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังเจ็บปวดจริงหรือเจ็บปวดปลอม

“เมื่อกี้ฉันไม่ได้ออกแรงเยอะสักหน่อย อย่ามาแสดงหน่อยเลย”

“แสดงที่ไหนกัน? ผมถอดเสื้อให้คุณดูได้เลยนะ ตอนนี้หน้าอกผมแดงไปหมดแล้วเนี่ย”

เขาทำท่าจะปลดกระดุมเสื้อ และตอนนี้เสียงของเฉียวอี้ก็ดังมาจากชั้นบน “พวกคุณสองคนพอได้หรือยัง? นึกถึงความรู้สึกของสาวโสดอย่างฉันบ้างไหม? เสร็จรึยัง ฉันยืนอยู่ตรงนี้มาสิบนาทีแล้วแต่พวกคุณทั้งสองคนกลับไม่สังเกตเห็นเลย”

ฉันกับสีชิงชวนหันไปมองด้านบนพร้อมกันทันที ตอนนี้เฉียวอี้สวมใส่ชุดนอนของใครก็ไม่รู้ เธอยืนอยู่ตรงบันไดและมองมาที่พวกเราอย่างรังเกียจ

สีชิงชวนขมวดคิ้วและตะคอกใส่เฉียวอี้ “เห้ย นั่นมันชุดนอนผมนะ คุณใส่ชุดนอนผมได้ไง?”