พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 506

คุณเลขายกชาร้อนมาให้ฉัน สีชิงชวนก็ยังกำชับให้เค้าไปเอาของทานเล่นมาหน่อย

เขาคุกเข่าข้างหน้าฉัน เขาลูบหัวฉันเหมือนลูบหัวหมา “เดี๋ยวฉันดูเอกสารเสร็จแล้วกินมื้อเย็นด้วยกัน เธอกินขนมรองท้องก่อนสักหน่อยสิ”

สีชิงชวนดูเอกสาร ขนมกินเล่นเป็นคุ้กกี้อัลมอนด์ของฉันก็มาเสิร์ฟ กลิ่นนมเข้มข้น และอร่อยมาก

ฉันเอาเข้าปากไปทีละคำๆ สีชิงชวนดูเอกสารไปด้วย และหันมามองฉัน “กินช้าๆ หน่อย เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”

ฉันกินคุ้กกี้อัลมอนด์ในจานเล็กจนแทบจะหมดถึงจะหยุดกิน สีชิงชวนก็รีบดูเอกสารให้จบอย่างรวดเร็ว พวกเรากินข้าวด้วยกัน

สีชิงชวนติดใจรถชาติที่ฉันพากิน เขากินอาหารที่เป็นเสียบไม้เป็นเพื่อนฉัน แล้วก็กินเยอะกว่าฉันซะอีก

ฉันกินอิ่มแล้ว เขายังกำลังกินอยู่

เขาต้องดูออกแน่ๆ ว่าฉันไม่ได้มาหาเขาเพื่อกิน แต่ฉันไม่เอ่ยขึ้นมาเขาก็ไม่พูดอะไร

ฉันกินอิ่มแล้ว ก็ดูดนมถั่วเหลืองช็อกโกแลตมองเขากิน ตอนนี้แม้แต่ผ้าขี้ริ้ว กระเพาะสามสิบกลีบ ก็รู้ดีว่าต้องต้มกี่วิ

“เธอไม่กินแล้วเหรอ ?” เขาพลางกิน และพลางหันมามองฉัน ยุ่งมาก

“กินอิ่มแล้ว”

“ให้สั่งของหวานให้เธอสักอย่างมั้ย ?”

“นายคิดว่าที่นี่เป็นร้านอาหารฝรั่งเศสเหรอ ? มีของหวานที่ไหน ?”

“วุ้นน้ำตาลทรายแดงเย็นไง” เขามองฉันและกะพริบๆ ตา

ฉันมีเรื่องต้องการถามเขา ไม่ได้นิ่งเหมือนเขาขนาดนั้น

ตอนที่สีชิงชวนเอาผ้าขี้ริ้วคำสุดท้าย ฉันถามเขา “เรื่องป๋ออวี่ นายเป็นคนให้เขาทำแบบนั้นใช่มั้ย ?”

เขาเคี้ยวอย่างช้าๆ “โอ้ย นิ่มจัง ยังอยากกินอีกจานอะ”

“ตอบคำถามของฉันแล้วค่อยกิน ไม่งั้นไม่ให้เจ้าของร้านเอาอาหารให้นาย”

เขาแบะๆ ปาก ยื่นมืออกมาจับหน้าฉันอย่างยิ้มแย้ม “เซียวเซิงนับวันยิ่งฉลาดนะเนี่ย”

ฉันเดาไม่ผิด ป๋ออวี่ช่วยฉันเต็มที่ขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะสีชิงชวนให้เขาทำแบบนี้แน่ๆ

“จะช่วยฉันก็ช่วยสิ ทำไมต้องไปยืมมือป๋ออวี่ด้วย ?”

“กลัวว่าเธอจะไม่รับไง” สีชิงชวนทำแอ๊บแบ๊วใส่ฉัน “ตอนนี้ฉันตอบคำถามเธอแต่โดยดีแล้ว กินอีกจานได้แล้วใช่มั้ย ?”

เขาตอบเร็วขนาดนี้แล้ว ฉันจะยังพูดอะไรได้อีก ?

เขาไปเอาของที่เขาชอบมาอีกสองสามจาน ถ้ารู้แต่แรกว่าสีชิงชวนช่วยฉัน ฉันจะยังพยายามมากขนาดนั้นไปทำไม

ฉันถามเขา “เซียวซือยังอยู่ในโรงพยาบาลมั้ย ?”

“ออกจากโรงพยาบาลแล้ว จมูกไม่ได้หักมากขนาดนั้น ไม่งั้นพวกเธอก็คงไม่ได้ออกมาจากสถานีตำรวจเร็วขนาดนั้น”

“ป๋ออวี่มาประกันตัวพวกเราก็เพราะนายใช่มั้ย !” ฉันพูด

“หรือเธอจะให้ฉันเห็นเธอถูกขังไว้ข้างในโดยไม่สนไม่แคร์เหรอ ?”

ฉันเอานั่งเอามือเท้าคาง มองท่าทางกินของสีชิงชวน ยังจำครั้งแรกได้ที่พาเขามาที่นี่ เขาปฏิเสธไม่เอาอย่างสุดขีด ไม่นึกว่าตอนนี้เขากลับกลายเป็นแฟนตัวยงของที่นี่ไปแล้ว

“สีชิงชวน วันแต่งงานของนายกับเซียวซือคือวันไหน ?”

“อีกสองวัน” สีชิงชวนพูดกับฉัน”ตอนนี้เค้ายุ่งจนหัวหมุน เจ้าหนี้หลายเจ้าไปดักรอที่ประตูเซียวซื่อกรุ๊ปกับบ้านตระกูลเซียวแล้ว”

“เซียวซือซวยจริงๆ เค้ายังไม่รู้ว่าคนที่เค้าอยากแต่งงานด้วยอย่างสุดหัวใจนั้นเป็นนายใหญ่เบื้องหลังที่หลอกเค้า”

“เค้าทำลูกของเราตาย” สีชิงชวนกำลังกินอาหาร พูดไม่ค่อยชัด “ที่จริงแล้ว ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต ฉันทำแบบนี้ ไม่ได้เพื่อว่าช่วยเธอ แต่เป็นการแก้แค้นส่วนตัว”

เฮอะ สีชิงชวนผู้ซึ่งคิดว่าแค้นนี้ต้องชำระ เซียวซือควรจะเข้าใจเขาถึงจะถูก

รู้อยู่แก่ใจว่าสีชิงชวนไม่ได้อยากแต่งงานกับเค้าด้วยใจ เค้าก็ยังอยากเสี่ยงที่จะแต่งงานกับสีชิงชวน