พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 341

เพราะเหตุนี้เฉียวอี้และเฉียวเจี้ยนฉีก็ได้เริ่มประชุมกัน ทุกคนที่อยู่ในตำแหน่งสำคัญดูยุ่งกว่าตอนที่ฉันได้เป็นประธานเสียอีก

แม้ว่าเฉียวอี้จะดูว่อกแว่กเมื่อฉันมาอยู่ที่นี่ เธอมักจะกังวลว่าฉันอยู่คนเดียวแล้วจะรู้สึกเบื่อ เธอเงยหน้าขึ้นมองเป็นครั้งคราวและพูดกับฉันว่า “ฉันมีนินเท็นโดอยู่ในลิ้นชัก เธอเอาออกมาเล่นได้นะ”

ฉันไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ แล้ว อีกอย่างฉันเองก็ไม่ชอบเล่นเกม คนที่ชอบเล่นคือเฉียวอี้ เธอมีอุปกรณ์เล่นเกมเยอะมาก

ฉันไม่เล่นนินเท็นโด ฉันเลยใช้โทรศัพท์เล่นเกมผึ้งน้อย แต่ไม่กล้าที่จะเปิดเสียงเพราะกลัวจะไปรบกวนพวกเขา

ฉันรู้สึกเบื่อกับการเล่นเกม พวกเขาประชุมกันเป็นเวลานาน ตัวฉันเองก็เริ่มรู้สึกง่วงนอน และเล่นเกมโดยที่หัวของฉันยังตั้งตรง อีกนิดเดียวตัวฉันเองก็เกือบจะเคลิ้มหลับไปแล้ว

เมื่อสีชิงชวนโทรมา ฉันก็ใกล้จะหลับ เมื่อโทรศัพท์ในมือสั่นขึ้นมา ฉันก็ตกใจจนเกือบจะโยนโทรศัพท์ในมือทิ้ง

ตอนแรกฉันยังไม่ได้รับสาย เพราะกลัวที่จะไปรบกวนการประชุมของพวกเขา แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องทำงานของเฉียวอี้พร้อมกับถือโทรศัพท์มือถือในมือแล้วซ่อนตัวที่บันไดด้านหลังเพื่อรับโทรศัพท์

สีชิงชวนอาจรู้สึกโมโหที่ฉันใช้เวลานานมากในการรับโทรศัพท์ น้ำเสียงของเขาไม่ดุมาก แต่ก็สามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังพยายามระงับความโกรธ “เซียวเซิง โทรศัพท์คุณตายไปแล้วเหรอ?”

“โทรศัพท์ไม่มีชีวิต จะตายได้ยังไง ?"

“แล้วทำไมคุณเพิ่งมารับโทรศัพท์เอาตอนนี้ ?”

“ฉันอยู่ในห้องทำงานของเฉียวอี้ ทุกคนกำลังประชุมกันอยู่ แน่นอนว่าฉันก็ต้องออกมาจากห้องก่อนถึงจะรับโทรศัพท์ได้สิ"

“แล้วทำไมคุณถึงไปที่ห้องทำงานของเฉียวอี้”

“ฉันไปห้องทำงานของเฉียวอี้แล้วมันแปลกตรงไหน ?”

“ทำไมคุณถึงชอบไปที่ห้องทำงานของคนอื่น ทั้งที่คุณก็ไปที่ห้องของตัวเองได้”

“นี่ไม่ใช่ประเด็นนะ โอเคไหม” ทำไมฉันต้องมาเถียงกับเขาตั้งนานเพราะเรื่องที่ฉันไปห้องทำงานของคนอื่นด้วย ?

“คุณมีธุระอะไรกับฉัน ?”

“คุณได้ไปเจอเซียวซือแล้ว ?”

“ใช่”

“แล้วทำไมหลังจากนั้นคุณไม่โทรหาผมล่ะ ?”

“คุณอยากได้ยินอะไรล่ะ ?”

“เซียวเซิง” เขาเรียกชื่อฉันอย่างอดกลั้น “หรือผมต้องพูดแบบนี้ล่ะ คุณไปหาเซียวซือแล้ว ตอนนี้จิตใจคุณดีขึ้นบ้างแล้วใช่ไหมล่ะ ?”

“ตามจริงมันยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่ กับการที่ฉันได้เห็นสภาพแวดล้อมที่เธออยู่ในตอนนี้ “แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วฉันกับเซียวซือจะไม่ใช่พี่น้องกัน แต่ก่อนฉันก็คิดแค่ว่าเรามีพ่อคนเดียวกันแต่เพียงแค่คนละแม่ แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ทั้งพ่อและแม่ แต่ไม่ว่ายังไงการที่ได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ฉันก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ดี

สีชิงชวนเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมา “ถ้าคุณเห็นอกเห็นใจเธอ คุณสามารถติดคุกแทนเธอได้นะ"

เขากำลังพูดอะไร ?

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมฉันต้องเข้าคุก ?”

"ความเห็นอกเห็นใจของคุณไม่เคยอยู่ในจุดต่ำสุดเลยนะ แล้วจะไปติดคุกแทนคนอื่นได้ยังไงล่ะ?" สีชิงชวนส่งเสียงหึแล้วหัวเราะออกมา "กลับไปทานข้าวเที่ยง ที่บ้านจะทำซุปให้คุณกิน”

“ตอนเที่ยงฉันอาจจะต้องกินข้าวกับเฉียวอี้”

“ถ้าคุณต้องกินกับเธอจริง ๆ ก็พาเธอมาด้วย เพราะคุณย่าไม่เพียงแต่ขอให้ป้าอู๋ทำกระเพาะปลาและซุปไก่ให้กับคุณ แต่ยังมีรังนกหม้อใหญ่ด้วย ถ้าคุณไม่กินละก็ คุณย่าก็จะส่งมาที่บริษัทของผม”

กลายเป็นว่าสีชิงชวนกลัวว่าคุณย่าจะไปรบกวนเขา ฉันคิดสักพักก่อนจะตอบตกลง

ฉันคุยโทรศัพท์กับสีชิงชวนเสร็จก็เก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า ทันใดนั้นก็มีคนเดินออกมาลิฟต์ ปรากฏว่าคนนั้นคือ ฉินกวน

เจอกับเขาที่บริษัทของเฉียวอี้ ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย บางทีเขาเองก็คงประหลาดใจที่เจอฉันที่นี่เหมือนกัน

“เซียวเซิง” เขาหยุด “มาหาเฉียวอี้เหรอ ?”