พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 1

ลั่วหลันรู้สึกว่าตัวเองคือผู้ทะลุข้ามมิติแห่งกาลเวลาที่น่าสังเวชที่สุดในประวัติศาสตร์แล้ว!

เพลานี้นางกำลังนั่งอยู่ริมแม่น้ำเว่ยที่เจ้าของร่างเพิ่งฆ่าตัวตายสำเร็จ ยิ่งช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงเช่นนี้ ทำให้นางที่ตัวเปียกโชกต้องหนาวสั่น พลางหวนนึกถึงการปฏิบัติอย่างไร้มนุษยธรรมที่เจ้าของร่างต้องทนทุกข์ทรมาน

สุ่ยลั่วหลันอายุครบสิบเจ็ดในปีนี้ ลุงคนหนึ่งเก็บนางได้ตอนยังเป็นทารกตอนที่ขึ้นภูเขาไปเก็บฟืน เมื่อเห็นว่านางดูน่าสงสาร เขาจึงเก็บนางมาเลี้ยงดู ทว่าการเกิดมาของสุ่ยชุนฮวาผู้เป็นน้องสาว ทำให้ป้าของนางเริ่มเมินเฉยและไม่สนใจในตัวนางอีกต่อไป

ตั้งแต่จำความได้ นางก็ได้แต่กินอาหารที่เหลือจากคนในครอบครัว ทั้งยังต้องรับผิดชอบซักผ้าและทำอาหารให้คนในบ้าน น้องสาวที่อายุน้อยกว่านางหนึ่งปีได้ไปเล่าเรียนหนังสือ ขณะที่นางทำได้เพียงแบกตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นหลังทุกวันตอนรุ่งสางเพื่อล่าสัตว์

แม้ว่านางจะพยายามทำงานหนักเพียงใด ป้าก็ยังไม่ชอบนางอยู่ดี

แต่เมื่อวานจู่ๆ ท่านป้ากลับใจดีกับนางอย่างไร้สาเหตุ ไม่เพียงแต่ซื้ออาภรณ์ให้ใหม่ แต่ยังซื้อเครื่องประทินอย่างชาดทาปากและแป้งน้ำให้อีกด้วย สิบเจ็ดปีมานี้ นางที่ตัวซูบผอมได้แต่สวมอาภรณ์เก่าๆ ของน้องสาว ทำให้นางดีใจมากที่ได้สวมอาภรณ์ใหม่ในครั้งแรก ท่านป้าเองก็ชื่นชมไม่หยุดปาก

เมื่อนึกถึงฉากนั้น ลั่วหลันจึงน้ำตาไหลรินอย่างเจ็บปวด

“หลันเอ๋อร์ ทำไมป้าถึงไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าเจ้ารูปโฉมงดงามขนาดนี้ หากได้แต่งงานคงมีความสุขมากแน่ๆ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ป้าของนางเอ่ยปากชื่นชม ทำให้เพลานั้นลั่วหลันอดดีใจไม่ได้ และคิดว่าต่อจากนั้นจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสักที

เย็นวันนั้น นางถอดอาภรณ์ชุดใหม่ที่ป้าซื้อให้ไปเก็บอย่างดี ก่อนจะเตรียมต้มน้ำล้างเท้าให้กับท่านป้า ซึ่งนั่นเป็นภารกิจที่นางต้องทำในทุกๆ วัน

ขณะเดินผ่านห้องของป้า นางก็ได้ยินเสียงสนทนาระหว่างลุงกับป้าทันที

“ไม่ได้” เสียงของลุงดังขึ้นอย่างกะทันหัน

นางมีลางสังหรณ์ในใจลึกๆ ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับตนเอง จึงนั่งยองๆ ลงกับพื้นเพื่อแอบฟัง

เสียงของป้าจึงดังขึ้นขัดจังหวะ “ช่วยเบาเสียงลงหน่อยสิ พวกเราเลี้ยงนางมาสิบเจ็ดปี ถึงเวลาที่นางต้องทำอะไรเพื่อตอบแทนบุญคุณพวกเราบ้าง”

“ท่านอ๋องนั่นกำลังจะตาย หากเจ้าให้หลันเอ๋อร์แต่งงานกับเขา เท่ากับส่งให้นางไปตายเช่นกัน”

“เขาคงไม่ตายๆ ในเร็ววันนี้หรอกน่า หากนางแต่งงานก็จะกลายเป็นชายาเอกเชียวนะ เงินหนึ่งพันตำลึงมันมากพอที่จะทำให้ครอบครัวพวกเราใช้ไปอีกครึ่งชีวิตเลยนะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน