พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 2

ครีมขวดแดงคือยาที่นางคิดค้นในชาติก่อน ช่วยรักษาบาดแผลภายนอกเช่นนี้ได้เป็นอย่างดี ทำให้เพลานี้นางคิดถึงครีมขวดแดงของตัวเองเป็นที่สุด

ทันทีที่พูดจบ ตรงหน้าก็ปรากฏวงแหวนสีเงินเจิดจ้า นางเพ่งมองวงแหวนนั้นด้วยความประหลาดใจ ข้างในมันคือห้องวิจัยในชาติที่แล้วของนางเอง และยังมีห้องผ่าตัดและยาทาชนิดต่างๆ ยาเม็ด ยาน้ำรักษาโรคทั้งหมดที่นางเคยคิดค้น

โอ้พระเจ้า!

เมื่อเห็นเช่นนั้น นางจึงรู้สึกใจเต้นระรัว ดูเหมือนพระเจ้ายังเห็นใจนางอยู่บ้างสินะ

หากมีของเหล่านี้ ชีวิตในชาตินี้คงเป็นไปอย่างราบรื่นแล้ว

ขณะที่นางกำลังทายาบนบาดแผล เสียงเรียกของใครบางคนก็ดังขึ้น

“หลันเอ๋อร์...หลันเอ๋อร์...”

นั่นคือเสียงของลุงนั่นเอง หากต้องมีใครสักคนที่คู่ควรให้เจ้าของร่างคนเดิมคิดถึงก็คงจะเป็นท่านลุงคนนี้ เขาเคยช่วยชีวิตนางเอาไว้ครั้งหนึ่งและทะเลาะกับป้าเพราะนางมาตลอดหลายปี

นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เจ้าของร่างไม่ยอมบอกให้ลุงฟังว่าถูกป้าทำสิ่งใดไปบ้าง การปรากฏตัวของนางทำให้ครอบครัวที่ยากจนข้นแค้นต้องรับภาระหนักมากขึ้น นางไม่ควรทำให้ลุงกับป้าต้องบาดหมางกันมากขึ้น

เมื่อคิดเช่นนั้น นางจึงโบกมือเบาๆ รัศมีสีเงินตรงหน้าพลันหายวันไป แต่ครีมขวดแดงในมือยังคงอยู่

ท่านลุงเดินมาหาและทรุดตัวนั่งลงข้างๆ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่และถามอย่างกังวล

“หลันเอ๋อร์ เจ้ามาทำอะไรที่นี่แต่เช้าตรู่ ทำไมถึงตัวเปียกโชกเช่นนี้”

เมื่อเห็นใบหน้าอันแสนกังวลของท่านลุง ลั่วหลันก็ยิ้มพร้อมกับเช็ดคราบน้ำบนใบหน้า “ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากจับปลาในน้ำ แต่จับไม่ได้ ทำเอาอาภรณ์เปียกโชกไปหมด”

ลุงจึงถอนหายใจอีกครั้ง “โอ้! ข้าผิดเอง ข้าไม่มีเงินซื้อปลาด้วยซ้ำไป หลันเอ๋อร์ หากเจ้าอยากกินปลาก็บอกลุงสิ ลุงจะได้ไปจับปลาที่ทะเลสาบตอนน้ำอุ่นๆ ช่วงบ่ายให้ น้ำตรงนี้ลึกมาก จะมีปลาได้อย่างไรกัน”

ลั่วหลันไม่อาจบอกลุงได้ว่านางกำลังพยายามฆ่าตัวตาย ไม่อย่างนั้นเขาคงร้อนใจมาก ในเมื่อเพลานี้ได้ครอบครองร่างนี้แล้ว นางคิดว่าตัวเองสามารถทำให้ท่านลุงคนนี้มีความสุขด้วยสองมือตัวเองได้อย่างแน่นอน

เมื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่ สองลุงหลานก็พากันเดินกลับบ้านไป

ทว่าก่อนถึงหน้าประตู กลับได้ยินเสียงสาปแช่งของท่านป้าดังแว่วมาแต่ไกล

“ให้ตายเถอะ ข้าไม่อยู่กับเจ้าแล้ว เจ้าอยู่คนเดียวไปเถอะ หากเอาแต่ล่าสัตว์ผ่าฟืน พวกเราสองแม่ลูกคงได้อดตายในเร็ววันแน่ ข้าหาสามีให้นังเด็กนั้นก็ไม่พอใจอีก คิดว่าจะเลี้ยงนางได้ตลอดชีวิตหรือ”

เมื่อลุงได้ยินเช่นนั้น เขาก็โน้มตัวไปกระซิบกับลั่วหลัน

“เจ้ากลับเข้าห้องไปก่อน”

ลั่วหลันเดินเข้าไปในลานบ้านด้วยสีหน้าเย็นชา เมื่อก้าวขาเข้าไปในลาน ทันใดนั้นป้าก็ลุกขึ้นยืนพลางชี้นิ้วสาปแช่งราวกับคนเสียสติ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน