พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 3
“เช่นนั้นเจ้าอยากเลี้ยงนางไปตลอดชีวิตหรือ นางไม่ต่างอะไรจากของขาดทุน หากเจ้าไม่ยอมให้นางแต่งงานแลกเปลี่ยนเงินคืนกลับมาบ้าง ข้าก็จะไม่อยู่กับเจ้าอีกแล้ว ข้าจะ...จะพาต้าเป่ากับชุนฮวาด้วย ไม่ให้เจ้าได้เจอพวกเราไปตลอดชีวิต”
เมื่อฟังเสียงด่าทอด้วยความโมโหจากข้างนอก ลั่วหลันที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงเปิดประตูออกมา พร้อมกับเอ่ยอย่างแผ่วเบา
“หยุดเถียงกันได้แล้ว ข้ายินดีแต่งงานเข้าจวนอ๋อง”
คำพูดของนางทำให้ป้าที่กำลังตะโกนร้องเสียงดังเมื่อครู่เงียบลงทันที ในขณะที่ลุงได้แต่ส่ายหน้าไปมา “ไม่นะ หลันเอ๋อร์ อย่าไปฟังคำพูดจาเหลวไหลของป้าเจ้า เจ้าจะแต่งงานกับคนใกล้ตายอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด”
ลั่วหลันกระตุกมุมปากเบาๆ อย่างไร้ความรู้สึก “แต่งงานกับคนใกล้ตายยังดีกว่าถูกบีบให้ไปตาย”
พูดจบ นางก็ปิดประตูลงอย่างเย็นชา บัดนี้หัวใจของนางราวกับจมดิ่งลงไปในก้นเหวลึก
แต่งงานกับคนใกล้ตายแล้วอย่างไรล่ะ ในเมื่อสวรรค์ให้นางทะลุมิติแห่งกาลเวลามาอยู่ในร่างคนขี้ขลาดเช่นนี้ นางก็ควรขี้ขลาดให้ถึงที่สุด!
คืนนั้นเป็นครั้งแรกที่นางฝ่าฝืนคำสั่งไม่ยอมทำกับข้าว และไม่มีใครเรียกให้ทางไปทำเช่นกัน ทว่าก่อนถึงเวลามื้ออาหาร ลุงกลับเดินมาเคาะประตูห้องของนาง
“หลันเอ๋อร์...”
ท่านลุงคนนี้เป็นที่หลันเอ๋อร์ไม่อยากปฏิเสธมากที่สุด นางจึงยอมเดินไปเปิดประตูและเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด
“หลันเอ๋อรื ลุงขอโทษ มากินปลากันเถอะ”
ผู้เป็นลุงเอ่ยด้วยดวงตาแดงก่ำ
ลั่วหลันรับปลาและข้าวจากมือของเขา พบว่านี่เป็นครั้งแรกที่นางได้กินอาหารร้อนๆ ในรอบหลายปี เมื่อก่อนป้ามักบอกกับลุงเสมอว่านางกินข้าวไปแล้ว ไม่ยอมให้กินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกัน นางเองก้บอกกับลุงไปว่ากินไปแล้วตั้งแต่ทำกับข้าวเสร็จ ดังนั้นลุงจึงไม่เคยรู้ว่านางมักจะได้กินอาหารที่เหลือเย็นๆ เสมอ นี่
“ท่านลุง ปลาตัวนี้น่ากินจังเลย ท่านไปตกมาเองหรือ รีบเข้ามาก่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าจวนอ๋องแล้ว เย็นนี้มานั่งคุยกันเถอะ”
ลุงพยักหน้าพลางเช็ดน้ำตา เขาเข้าเมืองไปซื้อปลาด้วยตัวเอง นี่อาจเป็นอาหารมื้อสุดท้ายของหลันเอ๋อร์ในบ้านหลังนี้แล้ว เพราะนางอยากกินปลา เขาจึงพยายามไปหามาให้
เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ที่อายุนานกว่าสิบปี พร้อมกับมองนางกินข้างและปลาในจานจนหมดเกลี้ยงพลางถอนหายใจยาว
“หลันเอ๋อร์ ลุงรู้ว่าเจ้ายอมแต่งงานกับท่านอ๋องเพราะกลัวว่าลุงกับป้าจะทะเลาะกัน แต่ท่านอ๋องคนนั้นกำลังจะตาย หากเขาสิ้นใจตายขึ้นมา เจ้าเอง...เจ้า...”
พูดไปได้เพียงครึ่งประโยค ลุงก็ไม่อาจพูดต่อได้อีก ชายสูงเจ็ดฉื่อกำลังสะอึกสะอื้นราวกับเด็กน้อยที่ถูกรังแก
เพื่อไม่ให้ลุงของนางต้องกังวล ลั่วหลันจึงค่อยๆ เผยยิ้มออกมา
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย