พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 143

นางใช้มือทั้งสองโอบรอบเอวของเขา ซบลงในอ้อมกอดของเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“เหลิ่งอวี้ วันนี้ ข้ารอคอยมานานเหลือเกิน”

“เรียกข้าว่าท่านพี่สิ”

เขาใช้มือโอบร่างเล็กๆของนางไว้ คางวางบนไหล่ของนาง ยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับความพอใจเล็กน้อย

ลั่วหลันซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา คลอเคลียเขาเหมือนแมวน้อย “ท่านพี่…”

น้ำเสียงของนางหวานมาก เหลิ่งอวี้ได้ยินก็เบิกบานใจ

ทันใดนั้น เหลิ่งอวี้ก็ทำเสียง ชู่ว เเละชี้นิ้วไปที่นอกประตู ว่ามีความเคลื่อนไหว

ลั่วหลันเม้มปากกลั้นหัวเราะ “ต้องเป็นอาไฉ่และคนอื่น ๆ ที่เป็นกังวล ตอนนี้คาดว่าที่ห้องโถงด้านหน้าคงมีคนไข้มาเเล้ว”

พูดจบ นางเพิ่งจะเตรียมตัวออกจากอ้อมกอดของเขา ทว่ากลับโดนเขากอดรัดแน่นขึ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเหมือนเด็กๆว่า

“ยังกอดไม่พอ…”

ลั่วหลันอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ทั้งคืนยังกอดไม่พอหรือ”

“ไม่พอ กอดทั้งชีวิตก็ไม่พอ”

เขากระซิบข้างหูนาง นางอดไม่ได้ที่จะทุบที่อกของเขาเบาๆ “ทำไมถึงพูดจาได้เจ้าเล่ห์ได้พอดีขนาดนี้”

“ข้าจะพูดจาเเบบนี้เฉพาะต่อหน้าเจ้าเท่านั้น” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนจนนางไม่อาจตัดใจจากอ้อมกอดของเขาได้

เเต่นางรู้สึกได้ว่า หน้าประตูของพวกเขามีคนอยู่มากกว่าหนึ่งคนเเล้ว

“พอเเล้ว อย่าสร้างปัญหา เดี๋ยวพวกเขาเห็นเข้าจะหัวเราะเอา”

พูดจบ นางก็หลุดออกจากอ้อมกอดของเขา จับมือเขาเเละเดินไปที่ประตู

องหงเเละอาโฮ่วที่อยู่ด้านนอกกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยท่าทางร้อนใจ

อาอวี่กับอาไฉ่และเสี่ยวหลิงจื่อมองพวกเขาทั้งสองคนอย่างจนปัญญา

อาไฉ่กางมือออก เเล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า

“เมื่อวานท่านอ๋องงอแง พระชายาเลยมาปลอบ ตอนนี้เป็นอย่างไรก็ไม่รู้ พวกเราไม่กล้ารบกวน”

อาโฮ่วร้อนใจเล็กน้อย

“เเต่ข้างนอกมีคนไข้มาเยอะมาก กำลังรอพระชายาอยู่นะ”

“งั้นจะทำยังไงดี ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปเคาะเรียกสิ?”

อาโฮ่วเม้มปากมองดูเสี่ยวหลิงจื่อ “เจ้าเคาะเรียก ท่านอ๋องคงจะไม่โกรธเจ้า”

เสี่ยวหลิงจื่อเม้มปากส่ายหน้า”ข้าก็ไม่กล้า เมื่อก่อน ใครกล้ารบกวนการนอนหลับของเขา เขาก็กล้าเอาชีวิตคนนั้น”

ทันทีที่เสี่ยวหลิงจื่อพูดจบ ประตูก็เปิดออกเสียงดังเอี๊ยด คนทั้งห้าที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงก็มองไปที่ประตูพร้อมกัน

เมื่อเห็นคนที่เดินออกมาจากในห้องในชั่วขณะนั้น ทุกคนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

อาโฮ่วชี้เขาด้วยความตกตะลึง ผลักอาหงที่อยู่ข้างๆ

ลั่วหลันหัวเราะเบาๆพลางเม้มปากพยักหน้า “ทุกอย่างเเล้วเเต่ท่านอ๋องเพคะ”

“ไม่”

เขาส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ทุกอย่างเเล้วแต่หลันเอ๋อร์”

ลั่วหลันจนปัญญา จึงหันไปมองคนทั้งห้าที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่กล้ามองภาพที่พวกเขาสองคนแสดงความรักกัน

“ไม่ได้ยินที่ท่านอ๋องพูดหรือไง ยังไม่ลุกขึ้นมาอีก ต่อไปอย่าคุกเข่าโดยไม่จำเป็น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนทั้งห้าจึงลุกขึ้นจากพื้น เเต่บนใบหน้าของพวกเขายังคงมีรอยยิ้มแห่งความยินดี

ลั่วหลันพูดกับทุกคนอย่างจริงจังอีกครั้งว่า

“เรื่องที่ท่านอ๋องยืนได้แล้ว นอกจากพวกเจ้าทั้งห้าคน อย่างมากที่สุดก็ให้อากังกับอาหลี จางหยวน เสี่ยวจื้อ หลิ่วเม่ยรู้ คนอื่นๆห้ามบอก เข้าใจไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนทั้งห้าก็ประสานมือคำนับพร้อมกัน

“ข้าน้อยรับทราบ”

เหลิ่งอวี้กวาดสายตาไปที่ทุกคนด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งราวกับหยก เเล้วค่อยๆพูดว่า

“ช่วงนี้พวกเจ้าดูเเลข้าอย่างยากลำบาก ต่อไปนี้ ติดตามข้า อาจจะลำบากกว่านี้”

“พวกเราไม่กลัว”

อาอวี่กำหมัดพูดเป็นคนเเรก