พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 143

นางใช้มือทั้งสองโอบรอบเอวของเขา ซบลงในอ้อมกอดของเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“เหลิ่งอวี้ วันนี้ ข้ารอคอยมานานเหลือเกิน”

“เรียกข้าว่าท่านพี่สิ”

เขาใช้มือโอบร่างเล็กๆของนางไว้ คางวางบนไหล่ของนาง ยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับความพอใจเล็กน้อย

ลั่วหลันซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา คลอเคลียเขาเหมือนแมวน้อย “ท่านพี่…”

น้ำเสียงของนางหวานมาก เหลิ่งอวี้ได้ยินก็เบิกบานใจ

ทันใดนั้น เหลิ่งอวี้ก็ทำเสียง ชู่ว เเละชี้นิ้วไปที่นอกประตู ว่ามีความเคลื่อนไหว

ลั่วหลันเม้มปากกลั้นหัวเราะ “ต้องเป็นอาไฉ่และคนอื่น ๆ ที่เป็นกังวล ตอนนี้คาดว่าที่ห้องโถงด้านหน้าคงมีคนไข้มาเเล้ว”

พูดจบ นางเพิ่งจะเตรียมตัวออกจากอ้อมกอดของเขา ทว่ากลับโดนเขากอดรัดแน่นขึ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเหมือนเด็กๆว่า

“ยังกอดไม่พอ…”

ลั่วหลันอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ทั้งคืนยังกอดไม่พอหรือ”

“ไม่พอ กอดทั้งชีวิตก็ไม่พอ”

เขากระซิบข้างหูนาง นางอดไม่ได้ที่จะทุบที่อกของเขาเบาๆ “ทำไมถึงพูดจาได้เจ้าเล่ห์ได้พอดีขนาดนี้”

“ข้าจะพูดจาเเบบนี้เฉพาะต่อหน้าเจ้าเท่านั้น” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนจนนางไม่อาจตัดใจจากอ้อมกอดของเขาได้

เเต่นางรู้สึกได้ว่า หน้าประตูของพวกเขามีคนอยู่มากกว่าหนึ่งคนเเล้ว

“พอเเล้ว อย่าสร้างปัญหา เดี๋ยวพวกเขาเห็นเข้าจะหัวเราะเอา”

พูดจบ นางก็หลุดออกจากอ้อมกอดของเขา จับมือเขาเเละเดินไปที่ประตู

องหงเเละอาโฮ่วที่อยู่ด้านนอกกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยท่าทางร้อนใจ

อาอวี่กับอาไฉ่และเสี่ยวหลิงจื่อมองพวกเขาทั้งสองคนอย่างจนปัญญา

อาไฉ่กางมือออก เเล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า

“เมื่อวานท่านอ๋องงอแง พระชายาเลยมาปลอบ ตอนนี้เป็นอย่างไรก็ไม่รู้ พวกเราไม่กล้ารบกวน”

อาโฮ่วร้อนใจเล็กน้อย

“เเต่ข้างนอกมีคนไข้มาเยอะมาก กำลังรอพระชายาอยู่นะ”

“งั้นจะทำยังไงดี ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปเคาะเรียกสิ?”

อาโฮ่วเม้มปากมองดูเสี่ยวหลิงจื่อ “เจ้าเคาะเรียก ท่านอ๋องคงจะไม่โกรธเจ้า”

เสี่ยวหลิงจื่อเม้มปากส่ายหน้า”ข้าก็ไม่กล้า เมื่อก่อน ใครกล้ารบกวนการนอนหลับของเขา เขาก็กล้าเอาชีวิตคนนั้น”

ทันทีที่เสี่ยวหลิงจื่อพูดจบ ประตูก็เปิดออกเสียงดังเอี๊ยด คนทั้งห้าที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงก็มองไปที่ประตูพร้อมกัน

เมื่อเห็นคนที่เดินออกมาจากในห้องในชั่วขณะนั้น ทุกคนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

อาโฮ่วชี้เขาด้วยความตกตะลึง ผลักอาหงที่อยู่ข้างๆ