พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 142

เวลานี้ลั่วหลันรู้สึกใจหายใจคว่ำ นางกลัวว่าเขาที่เพิ่งจะยืนได้จะเกิดอุบัติเหตุ ดังนั้นนางจึงกระซิบข้างหูเขาเบาๆว่า

“ข้าเดินเองดีกว่า!”

“ไม่”

เขาตอบอย่างหนักแน่น

“ถ้าจะให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ข้าก็ต้องรับประกันว่าข้าสามารถทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง”

พูดจบ เขาก็กัดฟันเเน่น ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น ลั่วหลันมองออกว่าเขาใช้เเรงมาก หน้าผากของเขามีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย

นางไม่ได้ห้ามเขา ผู้ชายคนนี้ สิ่งที่เขาอยากทำ นางจะปล่อยให้เขาทำจนสำเร็จอย่างเเน่นอน

เขาอุ้มนางไว้อย่างมั่นคง ก้าวไปทีละก้าว มาที่ข้างเตียง วางนางลงบนเตียง เเล้วถอดรองเท้าให้ มองนางจากที่สูงลงมาด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

นางขยับตัวเข้าไปด้านในเล็กน้อย ยิ้มเบาๆให้เขา

“ท่านก็นอนลงสิ!”

ทว่าเขากลับส่ายหน้าโดยตรง นิ้วมือเเตะเบาๆที่กระดุมตรงคอของนาง แล้วปลดออกพลางพูดพึมพำ

“ไม่ ข้าอยากมองดูเจ้าให้ดีๆ วันนี้เป็นวันที่ข้าเหลิ่งอวี้เกิดใหม่ ข้าอยากจะมองดูผู้หญิงที่ให้ชีวิตที่สองแก่ข้าให้ดีๆ ข้าอยากมองทุกตารางนิ้วของผิวนาง แม้แต่ขนทุกเส้นให้ชัดเจน จดจำไว้ในใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดที่อ่อนโยนของเขาที่แทบจะบีบเอาน้ำออกมาได้ นางก็เม้มริมฝีปาก หรี่ตาลงเล็กน้อย ในใจตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ได้

ในชาติก่อน นางไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้กับแฟนหนุ่ม ความเข้าใจในเรื่องนี้จึงเป็นเพียงผิวเผิน ยังไม่สัมผัสอย่างแท้จริง แต่ในชาตินี้ เมื่อเผชิญหน้ากับชายที่นางรักอย่างสุดซึ้ง ในช่วงเวลาที่ใกล้จะมาถึง หัวใจของนางก็ยังคงเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น

เมื่อคิดถึงการที่จะได้ก้าวเข้าสู่สวนอีเดนอันแสนวิเศษร่วมกับเขาในอีกสักครู่ ความสุขในใจของนางล้นปรี่จนพูดไม่ออก

นางหลับตาเเน่น ปล่อยให้มือของเขาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของนาง ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออกทีละชิ้น…

เขามองผิวพรรณที่ขาวผ่องดุจหยกของนาง ลูบไล้ทุกส่วนของนางอย่างเบามือ ในแววตาของเขาดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ

เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหน เเต่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาได้ลิ้มรสชาติของการเป็นผู้ชาย ตอนนี้ เป็นเวลาที่เขาจะได้เป็นผู้ชายอย่างเเท้จริง และเป็นเวลาที่เขาจะทำให้นางได้เป็นผู้หญิงอย่างเเท้จริงเช่นกัน

หัวใจของเขาเต้นเเรงอย่างมาก มือทั้งสองข้างก็สั่นเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าท่าทางของเขาค่อนข้างจะเงอะงะ ดูเหมือนจะหาทางไม่เจอ ลั่วหลันในฐานะคนที่เคยมีประสบการณ์จากชาติก่อน จึงช่วยนำทางเขาเข้าสู่เส้นชัยอย่างถูกต้อง…

คืนนั้น สองคนที่ได้ลิ้มลองรสชาติเป็นครั้งเเรกต่างก็มีความสุขอย่างมาก จนกระทั่งแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ลั่วหลันจึงค่อยๆลืมตาขึ้น

ขณะที่นางลืมตาขึ้น นางเห็นใบหน้าหล่อเหลาคู่หนึ่ง ดวงตาดำขลับราวกับหยกคู่หนึ่งกำลังมองนางอยู่

ลั่วหลันใช้นิ้วเเตะเบาๆที่ปลายจมูกของเขา พูดอย่างออดอ้อนว่า “เอาล่ะ ช่วงนี้ให้เสี่ยวหลิงจื่อกับอาอวี่อยู่ฝึกวรยุทธกับท่าน แต่ท่านก็อย่าใจร้อน ขาของท่านเพิ่งจะหายดี อย่าหักโหมเกินไป ข้าจะให้คนเฝ้าลานด้านหลังไว้”

เขาใช้คิ้วเข้มคู่นั้นมองนาง ลูบไล้ใบหน้ารูปไข่ของนาง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“หลันเอ๋อร์ ในที่สุดข้าก็ยืนได้เเล้ว ต่อไป ข้าจะเป็นคนปกป้องเจ้าเอง”

นางเม้มปากยิ้มบางๆ “ตอนนี้ยังเร็วเกินไป ตอนนี้ถึงแม้ขาทั้งสองข้างของท่านจะยืนได้เเล้ว เเต่รอยด่างพร้อยของท่านยังไม่หมดไป ดังนั้น ท่านไม่ต้องรีบร้อนปกป้องข้า ข้าอยากให้ท่านค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น ให้คนอื่นรู้ว่าข้าเป็นชายาของท่าน เเล้วไม่กล้ารังแกข้า

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางก็เเลบลิ้นออกมาอย่างซุกซน “ลุกขึ้นเถอะ เสี่ยวหลิงจื่อพวกเขารู้ว่าท่านสามารถยืนได้เเล้ว จะต้องดีใจมากเเน่ๆ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางก็เปิดผ้าห่มออก เมื่อนางเห็นดอกท้อสีเเดงสดบนเตียง นางก็หน้าเเดงขึ้นมาทันที

เหลิ่งอวี้ลุกขึ้นนั่ง เอามือลูบดอกท้อ จับมือของนางไว้เเน่น กระซิบข้างหูนางว่า “เก็บไว้ดีๆ นี่เป็นเครื่องพิสูจน์ความรักของเรา”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เมื่อคิดถึงความเร่าร้อนเมื่อคืน ใบหน้าของนางก็แดงไปถึงใบหู

นางเก็บผ้าปูที่นอนผืนนั้น เเล้วเปลี่ยนเป็นผืนใหม่ จากนั้นก็จัดผมเเละเสื้อผ้าของตัวเอง เเละช่วยจัดผมที่ยุ่งเหยิงของเหลิ่งอวี้ด้วย

นางมองผู้ชายที่ยืนสูงกว่านางหนึ่งศรีษะคนนี้ บ่าที่กว้างใหญ่ อกที่ผายกว้าง ทุกอย่างล้วนทำให้นางอาลัยอาวรณ์